Ethan Iverson Quartet with Tom Harrell - Common Practice (DDB)
E
ECM 2019
In 2017 stelde pianist Ethan Iverson (bekend van the Bad Plus) een kwartet samen om trompettist Tom Harrell in de Village Vanguard een repertoire van standards te laten spelen. Harrell maakte in de beginjaren van zijn carrière deel uit van het orkest van Stan Kenton, de bigband van Woody Herman en the Horace Silver Quintet. Intussen is hij al jaren een gelauwerd muzikant en componist die zijn eigen groepen samenstelt. Op Common Practice hoor je hem nog een keer in een andere setting schitteren.
Het feit dat het album om standards draait die in een nieuw jasje verschijnen maakt dat je Common Practice perfect als achtergrondmuziek kan inzetten. Maar de kans is groot dat je al van bij het eerste nummer heel aandachtig wilt luisteren of beseft dat je dat toch een keer zal moeten doen. “The Man I Love” komt in zo’n uitgeklede versie dat je niet naast zijn kwetsbaarheid kan. Dat gebeurt evenwel rustig, op een uitgekiende, sobere manier die geen emotionaliteit losweekt. Een verrassing die de oren doet spitsen. “Philadelphia Creamer” van Iverson en bebop-klassieker “Wee” drijven daarna het tempo op. Daarbij worden de schouders van de luisteraar uitgenodigd om in beweging te komen. Geleidelijk mogen daarbij de kwaliteiten beginnen op te vallen van de drummer en de bassist. Hoe Eric McPherson (zie ook Fred Hersch Trio) aan “Wee” van Denzil Best, wiens roots op Barbados lagen, een latin getinte drive meegeeft die bassist Ben Street lekker ondersteunt, illustreert glansrijk de gekende stelling dat it don’t mean a thing if it ain’t got that swing.
De aantrekkingskracht van schoonheid in verstilling valt evenwel evenmin te ontkennen. Op “I Can’t Get Started” gaat het al terug de trage kant uit en wordt de luisteraar zonder overdreven sentimentaliteit met de neus op de nood aan een geliefde gedrukt. Zoals wel vaker op deze cd trekt een pianosolo na een trompetsolo de aandacht, zoals het hele album door met een zekere, 21ste-eeuwse klasse.
Een hoogtepunt vind ikzelf, als iemand die ook graag danst, in “Sentimental Journey”. Dit nummer komt uit de tijd van orkesten die speelden om mensen te laten dansen en dat dansbare voel je hier al bij de intro van de pianist. Je kan dan misschien aan een dansje à la Thelonious Monk denken, maar het trompetspel roept eerder een beeld op van een sensueel bewegende dame. Intussen prikkelt het fijnere tik- en slagwerk en helpt de bas onopvallend het bloed om te blijven stromen.
Van zodra een nummer er uitspringt, kan een mens bang worden dat de volgende duidelijk zouden onderdoen. Maar “Out Of Nowhere” swingt bijzonder lekker en heeft hier en daar een verrassende draai in petto. “Polka Dots And Moonbeams” is sinds de jaren 1940 al veel gezongen en gespeeld, in fijner en oppervlakkiger uitvoeringen. Het kan zoals het op deze cd wordt gebracht een romantische ziel onverwacht week maken. Dan werkt de uptempo versie van “All The Things You Are” daarna meteen versterkend en verkwikkend. “Jed From Teaneck” van Iverson zal wel de status van standard niet bereiken, maar misstaat allesbehalve op dit album. Het swingt ontspannen, gracieus en enthousiasmerend de volgende twee tegemoet, te weten “I’m Getting Sentimental Over You” en “I Remember You”.
Te ontdekken, echt!
© Danny De Bock
Verschijnt ook op draaiomjeoren.com
Musici:
Tom Harrell, trompet
Ethan Iverson, piano
Ben Street, contrabas
Eric McPherson, drums
