Eric Legnini & Charles Loos – Growlin’ Faces
E
Igloo
Twee pianisten van verschillende generaties en elk op hun manier “influencers”, trakteren de luisteraar op een flegmatieke rit doorheen een sterk heuvelachtig ritmedecor.
Charles Loos is een veteraan uit de nationale en internationale jazzwereld die met de grootsten samenwerkte (Philip Catherine, Toots Thielemans, Chet Baker, Johnny Griffin). Eric Legnini volgde in zijn voetsporen en nam zelfs zijn taak als leraar over aan het Conservatoire Royale in Brussel. Hij verkaste wel naar Parijs en behoort in Frankrijk tot de top (André Ceccarelli, Manu Katché, Ibrahim Maalouf). Zijn band met België en in het bijzonder met Charles Loos bleef hij echter koesteren.
Ondanks hun drukke agenda’s kwam er een uniek concert in Theater 140 naar aanleiding van het veertigjarig jubileum van Igloo. Zonde om dit avontuur hier te stoppen, dachten ze en een jaar later zaten ze opnieuw samen, nu in een privé studio met als resultaat ’Growlin’ Faces’.
De cd-titel verwijst niet naar twee ontevreden muzikanten. Het is een compositie van Loos die dateert uit 1983 en waarvoor hij indertijd de inspiratie haalde bij ‘Falling Grace’ van Steve Swallow. Een woordspeling hierop en een spelletje dat beiden cultiveren. Legnini levert er eentje met het haast minimalistische akkoordenschema van ‘Doo We Doo’, inclusief een verdoken knipoog naar Brad Mehldau. Contrasten is een ander aspect waar het duo van houdt. Zonder extreem af te wijken van een gericht evenwicht tussen melodie en ritme versnellen en vertragen ze regelmatig het tempo, trouw aan hun esthetische principes.
Aan de hand van ‘Choro Para E’ (opgedragen door Loos aan Legnini) zakken ze zo af naar Brazilië. Echte dansers zijn ze nochtans niet gaven ze toe tijdens de persbabbel (“jazzmen don’t dance”) maar ze konden er niet aan weerstaan om Legnini’s ‘The Jive’ in het programma te verwerken.
Blues is een ander belangrijk onderdeel van hun muziek (‘Cent Quarante’) naast het nodige lyrisme (‘La Mangueira’), een nostalgische knipoog naar de jaren dertig (‘S and P’) en ook wat poëzie (‘Morceau En Forme De Nougarose’). Dit laatste nummer is een directe link naar Loos zijn verleden met Maurane en hun trio H(ouben)L(oos)Maurane.
Een heel gevarieerde cd getekend door een bewuste graad van optimisme waarbij beide heren zowel piano als Fender Rhodes spelen. Ze lichten hier slechts een tip van de sluier over hun live potentieel want dan staan er een aantal standards op de setlist evenals nog meer eigen werk. Noteer de data en neem desnoods een boda boda naar hun volgend concert.
© Georges Tonla Briquet
Musici:
Eric Legnini: piano, toetsen
Charles Loos: piano, toetsen
Live
31.01, Theater Marni (Brussel)
24.03, Chapelle des Capucins (Edingen)
