Edges – The End Of The F***ing World

E

IGLOO

Ik wil zeker niet als jazzgitarist bestempeld worden.

Guillaume Vierset is in jazzkringen vooral gekend als de gitarist van LG Jazz Collective en Thomas Champagne zijn Random House (met onder meer Adam O’Farrill). Parallel leidt hij een leven in pop- en rockkringen (Typh Barrow, Sharko). Met zijn nieuwe groep Edges verzoent hij beide werelden. Hij verkeert daarbij in prestigieus internationaal gezelschap. Achter het drumstel zit Jim Black, Dorian Dumont vervult de rol van toetsenist en bassist is Anders Christensen.

Vierset windt er geen doekjes om. Met dit project mag het allemaal wat rauwer en heftiger worden. De keuze van een naam als Edges is een eerste aanduiding. “Ik haat de beperking van etiketten omdat ik graag grenzen opzoek. Vandaar ook dat ik zeker niet als jazzgitarist bestempeld wil worden. Ik speel gitaar en “that’s it”". En dan is er natuurlijk de cd-titel, ‘The End Of The F***ing World’ die geen directe referentie is naar de Britse reeks. “Het is mijn visie op de huidige maatschappij. Pas nadien leerde ik die serie kennen en ontdekte ik dat de muziek gecomponeerd was door een gitarist, namelijk Graham Coxon van Blur.”

First Round

De eerste vier nummers kennen we reeds van de in 2021 verschenen digitale ep. Opgebroken rock annex een onderliggende melodieuze lijn en een opvallende clip (‘First Round’), het donkere ’Gloomy’ met een gitaar die als een drone over alles heen zweeft, de vertraagde haast filmische passage van ‘Better Call Pam’ (inclusief de nodige toetsenarabesken van Dumont en natuurlijk die knipoog naar een andere bekende tv-reeks) en het popgetinte ‘Back’. Samen een intrigerend geheel dat nieuwsgierig deed uitkijken naar het vervolg.

Second Round

De zes nieuwe nummers bevestigen alleszins het potentieel van het eerste visitekaartje. In ‘Second Round’ herkennen we aanvankelijk de americana-sound van Vierset zijn andere groep, Harvest. Jim Black drumt na een rustige aanloop alles in gang. Het sein om het geheel uit te vergroten en de luisteraar te confronteren met een georkestreerde chaos. Net iets klassieker gestructureerd maar met hardere aanpak is ‘Doctor Bartholomé’. Een eerbetoon aan de zanger van Sharko. “De titel van “doctor” verdient hij terecht. David hielp mee de finale klank van deze plaat te bepalen door zijn minutieuze aandacht voor details die mij ontsnapten.”

Simpele gitaarakkoorden

Met ‘AC Blues’ (AC is de verwijzing naar bassist Anders Christensen) vermindert de snelheid even maar zorgen effecten en kubistische structuur voor een complexer gegeven. Dat Vierset aan de muzikanten vroeg om te spelen alsof ze half dronken waren, heeft daar een en ander mee te maken. ‘I ♡ Triads’ klinkt als een soundtrack voor een (video)game tegen een hoge snelheid getekend door een nietsontziende vernietigingsdrang. Vierset goochelt hier met de simpele akkoorden die elk beginnend gitarist onder de knie probeert te krijgen. “Het is meteen een vorm van protest tegen de evolutie van de jazz die te dikwijls gebaseerd is op steeds meer ingewikkelde en cerebrale akkoordenstructuren.” Het dubbele einde met een intro die overgaat in de titeltrack is haast pure Bowie (‘Blackstar’). De zang is van David Bartholomé.

Een album waarmee Guillaume Vierset bewijst dat hij als gitarist maar ook als componist nog continu evolueert en het niet schuwt om risico’s te nemen.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Guillaume Vierset: gitaar
Dorian Dumont: toetsen, piano
Anders Christensen: bas
Jim Black: drums

https://guillaumevierset.com/

LIVE

17.05, AB Brussel: dubbel releaseconcert samen met Next.Ape
25.05, Reflektor (Festival Jazz à Liège)