Eclectic Maybe Band – Again Alors?
E
Discus
Guy Segers blijft een buitenbeentje in de Belgische scene. Als labelbaas van Carbon 7 stak hij indertijd zijn nek uit en bracht de eerste cd’s uit van Aka Moon. Momenteel is hij nog steeds bassist en componist zoals bijvoorbeeld bij het collectief Eclectic Maybe Band waar hij de centrale spil vormt en waarvan de derde cd vorig jaar verscheen maar onder onze radar bleef (dank u Brexit). Een inhaalmaneuver.
‘Again Alors?’ omvat een compilatie van diverse opnamen op uiteenlopende plekken met maar liefst 21 namen die de revue passeren in acht verschillende combinaties. Rode draad hierbij is improvisatie, nu eens aan de hand van composities aangereikt door Segers, dan weer een collectief gebeuren van begin tot einde.
Groepsnaam en cd-titel wijzen onverbloemd in de richting van een surrealistisch gevoel voor humor Magritte waardig. Alternatieve ondertitel zou kunnen zijn ‘Ceci n’est pas du jazz’. Jazz zit er dus wel degelijk in maar dan uitgetekend in heel verwrongen patronen. Dat alle betrokken muzikanten in de werelden van prog, fusion, hedendaags klassiek, rock en jazz sporen nalieten, heeft daar een en ander mee te maken. Laten we niet vergeten dat Guy Segers zelf enkele spraakmakende albums maakte met cultgroep Univers Zero.
Openingstrack ‘Disquiet’ (een compositie van Segers) laat de luisteraar aanvankelijk rondzweven in de stilte van een onbekende kosmos waarin langzaam herkenbare geluidscontouren opduiken die neigen naar prog. Er ontwikkelt zich een “brave new world” in de vorm van een soort suite voortgedreven door een amalgaam van instrumenten (fagot, fluit, saxofoons, gitaar, viool, toetsen, cello, drums). Meest opvallende stoorzender hier is gitarist Angel Ontalva die gretig om zich heen krast en kerft. Chaos maar wel op een gerichte manier.
Vervolgens zijn parallellen met filmmuziek van John Carpenter en Japanse horrorfilms legio. Ook “industrial trance” is een van de omschrijvingen toepasbaar op al wat volgt. Over heel de lijn wordt telkens een wirwar van connecties gelegd. Muzikaal maar ook door de onderlinge links van de muzikanten zoals bijvoorbeeld tussen vocaliste Carla Diratz, gitarist Pascal Vaucel, klarinettist Martin Archer en het label Discus.
Bij elk nummer de namen van de muzikanten vernoemen zou ons te ver leiden. Deze info is terug te vinden op de hoes. Laat het volstaan om te weten dat ze allen op dezelfde golflengte zitten en de drang naar het zoeken van extremen hun energiebron is. Wel te verstaan zonder in een richtingloze of oeverloze “art for art’s sake” te verzanden. Dit is het derde album van een collectief dat er anno 2023 in slaagt om verrassend uit de hoek te komen zonder aberrante etikettering. Ze positioneren zich bewust aan de kantlijn en bieden van daar “package tours” aan naar onbekende sonische bestemmingen. Met de medewerking van onder meer Pierre Bernard, Roland Binet, Joe Higham, Dave Newhouse, Cécile Broché, Michel Delville, Kazuyuki Kishino en natuurlijk Guy Segers zelf.
Eclectisch? Zeker en vast en dit door een visie te koppelen aan technisch vernuft. Guy Segers als de Belgische Bill Laswell. Absolute aanrader.
Tags: Canterbury scene, Soft Machine, CAN, Robert Wyatt, Diamanda Gallás, Miles Davis (‘Bitches Brew’)
© Georges Tonla Briquet
