Dries Laheye – Deining

D

W.E.R.F.

Je bent bassist bij een aantal succesrijke groepen van divers pluimage (STUFF., Hoera., Lucid Lucia) maar je wil net wat meer. Dan is een soloplaat de gedroomde uitweg. Een kennismaking met een andere zijde van Dries Laheye.

In de studio draaide alles rond een man en zijn basgitaar. Bij de afwerking nadien werden accenten toegevoegd met stem, bansuri en synthesizer. Het eindresultaat is een kosmische trip onderverdeeld in zes nummers.

Sfeer, veel sfeer zoals we dat kennen van bij vvolk. Knappe contrasten ook zoals in de openingstrack ‘Weemoed’ die aanvankelijk baadt in een Klaus Schulze-aura en na twee en een halve minuut omgevormd wordt tot een akoestisch luisterliedje met (stem)effecten op de achtergrond. Het licht huiveringwekkend einde zorgt voor een extra wissel van stemming. We denken hier even aan het werk van Christian Löffler.

In ‘Valavond’ ontpopt Laheye zich als een snarenromancier die op de subtiele verleidingstoer gaat. De titel ‘Mantra II’ wordt expliciet verduidelijkt aan de hand van een wat sneller repetitief ritme. ‘Staar’ lijkt aanvankelijk een omweg langs de wereld van Jean-Michel Jarre (periode eerste ‘Oxygène’) gevolgd door haast onhoorbaar en omzichtig geknutsel dat de bovenhand haalt.

Het zwijmelende ‘Nachtvreugd’ is een ander voorbeeld van een ongrijpbare montage op het snijpunt van electronics en semi-acoustics. Laheye als meester camoufleur. In afsluiter ‘Zij Krult’ komen al deze elementen aanvankelijk nog eens samen maar is het vooral Laheye de bassist die zonder franjes en op broze manier zijn snaren beroert. Een adembenemende afsluiter waarna enkel nog stilte mag heersen.

© Georges Tonla Briquet

Bezetting:

Dries Laheye: basgitaar, synthesizer, bansuri

BANDCAMP