David Linx - Real Men Cry
D
Cristal Records / L’autre distribution
De release van een album van David Linx is altijd een gebeurtenis. Met deze (zijn drieëntwintigste (?) of vierentwintigste (?) als leider - en we zijn de tel kwijt door de overvloed aan samenwerkingen met artiesten van over de hele wereld - viert hij in zekere zin zijn zestigste verjaardag.
Maar in plaats van stil te staan bij het verleden, kijkt David Linx naar de toekomst. Met 'Real Men Cry' herenigt hij het geweldige team van 'Skin In The Game' (Grégory Privat (p), Chris Jennings (cb), Arnaud Dolmen (dm)) en nodigt hij trompettist Hermon Mehari uit.
Meer dan ooit is dit album een bewijs van fijngevoeligheid, waarbij mislukkingen, worstelingen, verdriet, wensen en zwakheden worden omgezet in een revitaliserende kracht. Resoluut optimistisch (als een behoefte aan een tegengif voor een wereld die zijn oriëntatie verliest), zonder openhartig te zijn, plaatst dit nieuwe opus de mens (de humane mens) in het middelpunt van een universum dat hij heeft gevormd (met het risico het te vaak te hebben verminkt).
Net als op het gelijknamige titelnummer waarmee het album opent, combineert de zanger, in zijn onnavolgbare stijl, passie en souplesse doorheen de 12 nummers (allemaal van zijn pen) en brengt hij oprechte en geëngageerde boodschappen met evenveel durf als poëzie.
‘Brooklyn’, bijvoorbeeld, een eerbetoon aan zowel de dochter van een vriend als aan het stadsdeel van New York, bewijst dat het nog steeds mogelijk is om ballades te zingen die niet melig zijn en die je hart verpletteren (Billy Joel's ‘I'm In A New York State Of Mind’ komt in me op, gekruist met de geest van Ella Fitzgerald’s ‘Manhattan’).
Het aangrijpende 'It Ain't Over Till It's Done', een duet met de duizelingwekkende magiër Gregory Privat (het is genoeg om je te laten huilen met een glimlach op je gezicht). Het wervelende 'Chorinho para um novo dia', het opzwepende 'Stay In The Light' (geïnspireerd op het advies van de moeder van James Baldwin, aan wie hij ook een eerbetoon brengt in 'You'll Always Be Tomorrow'). Het upbeat 'Revolution Chant', het sentimentele 'This Saturday Song', het subtiel melancholische 'The Growing Stone'...
Hermon Mehari biedt een geruststellend tegenwicht voor de geïnspireerde fantasievluchten van Privat en de gedurfde zang van Linx. Luister naar zijn wijde, meer dan krachtige, adem, van ongelooflijke zuiverheid en diepte op o.a. 'Breathing Out For The First Time', maar natuurlijk op het hele album.
Dit quintet is op de top van zijn kunnen. Deze plaat is onmisbaar. “Real Men Cry”, ik ook.
© Jacques Prouvost, 19.3.2025 (vrije vertaling : Jos Demol)
In samenwerking met JazzMania
In het kader van het River Jazz Festival concerteren ze op 22 maart e.k. in Jazz Station, Brussel
