Dave Rempis - Lattice

D

Aerophonic

In kringen die vrije muziek en free jazz genegen zijn doet de naam Dave Rempis wel een belletje rinkelen. Op zijn 22ste verving hij Mars Williams in The Vandermark Five en sindsdien is hij een heel actieve vaste waarde in de jazzscene van Chicago. Hij gaat samenwerkingen aan in de rest van Amerika en in Europa met jonger en ouder volk, bekender en minder bekend. In tot de verbeelding sprekende groepen als The Rempis Percussion Quartet en Ballister, om er maar een paar te noemen, vind je bijv. respectievelijk Ingebrigt Håker Flaten, Tim Daisy plus Frank Rosaly en Fred Lonberg-Holm plus Paal Nilssen-Love naast Rempis. Het resultaat levert steevast meer op dan louter de som der delen.

In groepsverband neemt Dave Rempis (°1975) vlot het voortouw en valt hij al een tijdlang op als technisch hoogstaand en een sterke stem. Als hij live in interactie speelt en improviseert, toont hij zich een snelle denker en uitvoerder, zowel als aangever als begeleider. Toch heeft hij de uitdaging om solo-opnamen af te leveren vrij lang voor zich uit geschoven, geïmponeerd door wat Coleman Hawkins, Eric Dolphy, Steve Lacy, Ab Baars en anderen op hun eentje neerzetten.

Zonder de wisselwerking met andere muzikanten klinkt Rempis op Lattice voor een deel toegankelijker. Het is nog lang geen easy listening, maar hier vind je hem ook van een meer introspectieve kant. Hier hoor je hem ook een keer zonder prikkels of inbreng van andere muzikanten en instrumenten als hij contemplatief of met een eigenzinnige, intense benadering melodieën ontleedt en (om)speelt. Dat levert heel fijne en pure momenten op.

“A Flower Is A Lovesome Thing” van Billy Strayhorn krijgt met baritonsax een langzame behandeling die koud en warm blaast. Het is een zachte wind die de bloemblaadjes streelt, maar ook een die nog noordelijke kou meebrengt en doet trillen. Zacht en ruw schuren al meteen tegen elkaar aan. “Loose Snus” vervolgt met een reeks uitbarstingen van scherpe schreeuwen, uitroepen en dies meer - een bouwwerk dat brute en brutale lelijkheden opeenstapelt, zoals sommige mensen zinnen kunnen spuwen of zoals Jheronimus Bosch monsters in een prachtig schilderij propte – het is maar hoe je het aanhoort/bekijkt.

“If You Get Lost In Santa Paula” komt als het triest-komische verhaal van een gans die haar reisgezellen is kwijtgeraakt. “Linger Longer” strooit dan weer mooie lijnen in het rond, bijna zangerig soms en technisch sterk uitgewerkt – voor de opperste blije momenten die langer zouden mogen duren. “Horse Court” is een langer verhaal, dat anders dan de andere stukken geen 5 à 8 minuten maar 10’ duurt. Teder en hard, zowel met gepruttel als met goed gearticuleerde klanken rolt Rempis languit een voor hem typische story line uit - moeilijk te vatten en toch meeslepend, indrukwekkend.

Afsluiten doet Rempis met een tweede oude compositie, “Serene” van Eric Dolphy. Om in schoonheid te eindigen. Daarbij etaleert hij nog een en ander uit zijn bagage, van zeer grillig tot heerlijk melodieus. Als iemand die genoeg van de geschiedenis afweet en voldoende zijn eigen stem heeft gevonden om solo uit te pakken.

© Danny De Bock

Musici:

Dave Rempis : alt- tenor- en baritonsaxofoon