Daniel Herskedal – Call For Winter

D

Edition

Voor zijn zevende album trok Daniel Herskedal zich terug in een verlaten natuurgebied op de grens van Noorwegen en Zweden. Na twee weken keerde hij huiswaarts met de maquette van ‘Call For Winter’. Een reisverslag met mystieke ondertoon gehuld in nevelen van jazz en klassiek.

Voor elke nieuwe cd plaatst Herskedal zich in een andere context. Het bevordert duidelijk zijn inspiratie. Hij heeft weliswaar een zwak voor de natuur maar schreef evenzeer de soundtrack voor de door Brad Pitt geproducete film ‘The Last Black Man In San Francisco’. Deze keer trok hij naar het dorpje Elgå in Noorwegen (midden het natuurpark van Femundsmarka) om zich af te zonderen in een afgelegen berghut midden de natuur. Ver weg van het hectisch stadsgewoel, daar waar het leven net iets trager verloopt en er meer dieren dan mensen rondlopen. Twee weken vertoefde hij daar met als enige activiteiten skiën en muziek componeren en opnemen. Want hij had wel degelijk de nodige opnameapparatuur meegesleurd.

Haast onnodig te schrijven dat dit alles uiteindelijk resulteerde in zeer filmische sfeerscheppingen waarbij weefsels van bevroren werelden gehuld zijn in een kristallen vorm van lyrisme. Gelukkig geen vrijblijvend new age glijmiddel maar doordachte composities (twaalf in totaal) op het snijpunt van jazz en klassiek. Bijzonder aan het hele opzet is dat hij enkel tuba en bastrompet bespeelde en hier verder niemand bij betrok. Bij de editing en dubbing ging hij laag per laag aan het werk. Elk nummer werd zo een miniatuurschets met telkens een ander perspectief. IJsschotsen die vervaarlijk afbrokkelen, een oerschreeuw in een onmetelijk decor die een achterliggende dreiging symboliseert, predators die hun prooi opjagen, allemaal beelden die zo opduiken bij het horen van deze muziek. Her en der zitten zelfs parallellen met Bach verwerkt. Herskedal gebruikt de eindeloosheid van het landschap om overal op inventieve wijze de meest diverse details in te verwerken. Sterk hoe hij erin slaagt met zijn instrumenten water-, wind- en zelfs dierengeluiden na te bootsen en te laten resoneren op een manier die heel natuurlijk klinkt.

Voor wie indertijd de soloplaat ‘JK's kamer +50.92509° +03.84800°’ van Niels Van Heertum net wat te extreem vond, moet het deze keer wel lukken om het ongelooflijke potentieel van tuba (en bastrompet) te appreciëren. Een “tour de force” die zowel een breder publiek als meer doorwinterde luisteraars zal bekoren. Met bijpassende beklijvende clips.

© Georges Tonla Briquet

Daniel Herskedal: tuba, bastrompet

www.editionrecords.com