Christian McBride & Edgar Meyer - But Who’s Gonna Play the Melody?
C
Mack Avenue / New artsint.
Het is een titel met een knipoog. Dat wordt bevestigd door de glimlach van Christian McBride op de hoes: maar wie gaat de melodie spelen? Dit lijkt misschien een zinnige vraag, gezien de rol van de contrabas, maar het is meer een ‘private joke’ wanneer het wordt gesteld door twee meesters van het instrument.
Christian McBride hoeven we niet meer voor te stellen. Hij heeft enkele van de grootste namen in de muziekwereld begeleid: Herbie Hancock, Pat Metheny, Roy Haynes, Freddie Hubbard, Joshua Redman, maar ook Sting en James Brown... Edgar Meyer is minder bekend in de jazzwereld maar hij heeft een indrukwekkend eclecticisme: Bach met Chris Thile en Yo-Yo Ma, het Detroit Symphony Orchestra, Schubert, Béla Fleck, ...
Op dit uitzonderlijke duo album passeren alle facetten van dit imposante instrument de revue, van de laagste tot de hoogste, pizzicati en strijkstok natuurlijk, en de melodische, ritmische en begeleidende functies lopen door elkaar heen, het plezier is meer dan duidelijk, zelfs uitgedrukt door een "Yeah Babe!" aan het einde van "Green Slime".
Een paar standards zoals Miles Davis' 'Solar' worden in een razend tempo inclusief een duizelingwekkende gestreken solo vertolkt; in 'Bewitched, Bothered and Bewildered' zit Meyer achter de piano om McBride's heerlijk gestreken melodie te begeleiden, terwijl 'Days of Wine and Roses' in een hoger tempo dan gebruikelijk wordt genomen.
Meyers composities krijgen soms een folk of zelfs barok tintje op 'Canon', dat van een klassieke 17e-18e-eeuwse sfeer overgaat in een hedendaagse interpretatie.
Bill Monroe's "Tennessee Blues" sluit het album af met een vrolijk tempo waarin het duo een hoogvliegende unisono inzet.
We raden ten zeerste aan om Spotify te vermijden om naar dit album te luisteren, en goede luidsprekers worden aanbevolen... Grote kunst.
© Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo
