Chris Joris – Until The Darkness Fades

C

W.E.R.F.

De live première van zijn nieuwste album ‘Until The Darkness Fades’ had plaats afgelopen zomer tijdens Gaume Jazz. Samen met violiste Cécile Broché en celliste Sigrid Vandenbogaerde presenteerde Chris Joris zijn eigenzinnige mengvormen van jazz. Het werd een verbluffend totaalspektakel. Ondertussen is de vinylplaat ook officieel verkrijgbaar.

Wat meteen opvalt, is de prachtige ‘film noir’ hoes (een foto van Tatiana De Munck) die de hoogdagen oproept van het gouden filmtijdperk toen er nog beklijvende scenario’s geschreven werden zoals voor ‘The Glass Key’ en ‘The Third Man’.

De sfeer van de tien minuten (!) lange opener ‘Portrait Of A Man’ (een nummer van Chris Mentens) weerspiegelt als gedroomd de hoesfoto. Een “flou artistique” gecreëerd met piano en snaren die een paar maal door een stijlbreuk getransformeerd wordt tot een kubistisch tafereel om vervolgens telkens verder te verglijden in ijzige mistbanken. Hedendaagse kamermuziek met Joris als getormenteerd pianist.

Het korte ‘The Sky’ sluit hier naadloos bij aan met Joris die zijn mallets over potjes en pannen schraapt en zo een fluitachtig effect creëert. Voor ‘June 25’ tokkelt hij omzichtig op de berimbau terwijl Broché en Vandenbogaerde even subtiel de snaren beroeren. ‘Encounter 1’ klinkt dan weer als een licht dissonante variant van mikado waarbij de drie kleine vormstructuren uitproberen. De A-kant wordt afgesloten met Joris nu op likembé, een poëtisch intermezzo.

De stilistische overgang naar kant B gebeurt aan de hand van pianomijmeringen die Joris solo uitrolt (‘Piano Reflections’). Heel somber wordt het met ‘Naima’s Dream (Portrait Of A Father)’ waarbij Joris voor het eerst wat tromgeroffel laat horen en belletjes en gongs doet weergalmen. Dochter Naima versterkt de geheimzinnige sfeer door haar ingetogen en haast onhoorbare saxofoongeluiden gekoppeld aan wazige vocalen, beide lichtjes bewerkt met effecten.

Met ‘Night’ knoopt Joris, solo op likembé, aan bij zijn Afrikaanse connecties, net als met ‘Walking’, opnieuw solo maar op conga. ‘Encounter 2’ is een voortzetting van ‘Encounter 1’. Het spel met belletjes en gongs van ‘The Call’ zou perfect passen als soundtrack voor een traditioneel Japanse poppentheatervoorstelling (Bunraku), een knipoog naar onze man zijn verleden als leverancier van “bruitages” in de theaterwereld. De zwaarmoedige afsluiter ‘Dear Wreck’, met tekst en zang van Naima en Joris op piano, kan gerust de vergelijking aan met werk van Leonard Cohen, Jeff Buckley en Nick Cave.

‘Until The Darkness Fades’ staat uiteindelijk synoniem voor drie beoefenaars van stelkunde op zoek naar de waarde van onbekende elementen. Het lijkt bovenal of Chris Joris met deze opname zijn status van veelzijdig percussionist ondermijnt en duidelijk wil maken dat hij nog andere troeven heeft. Live ontpopt hij zich alleszins tot een allround performer geflankeerd door twee dames die maar al te graag in zijn voetsporen het spel van improvisatie tot het uiterste duwen.

De gedroomde dubbelslag van studio en podium om de dertig jaar van WE.R.F. de nodige luister bij te zetten.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Chris Joris: percussie, berimbau, likembé, piano
Cécile Broché: viool
Sigrid Vandenbogaerde: cello
+
Naïma Joris: saxofoon, electronics, vocals

BANDCAMP


Live

vrijdag 17 november 2023 staan ze op Jazz Brugge
Concertgebouw Brugge

JazzLab tournee vanaf 11.10.2023
(Voor een aantal concerten wordt Sigrid Vandenbogaerde vervangen door Marie-Eve Ronveaux.)