Alban Darche - Le Gros Cube #2

A

Yolk

De ene bigband is de andere niet. Met zijn verleden in het genre weet Alban Darche dit maar al te goed. Voor ‘Le Gros Cube #2’ verzamelde hij een internationale cast met onder meer Jon Irabagon, Jean-Paul Estiévenart, Samuel Blaser en Sébastien Boisseau.

De Franse tenorsaxofonist hield het nooit bij een welbepaalde formule. Bestempel hem gerust als een onrustige maar zoekende ziel die graag nieuwe mogelijkheden ontdekt. Hij deed dit reeds met formaties als Le Cube Trio, JASS, een eerste en nadien nog een uitvergrote versie van Le Gros Cube en L’Orphicube. Voor ‘Le Gros Cube #2’ koos hij resoluut voor wat hij omschrijft als de puur traditionele Amerikaanse formule met vijf saxofoons, vier trompetten, drie trombones, een tuba en een ritmesectie gevormd door gitaar, piano, drums en contrabas. Hij had daar zijn goede reden voor. “Een bigband is zoals een strijkkwartet bij klassiek, de ideale samenstelling om muziek tot leven te brengen”.

Een man van zijn woord want ‘Le Gros Cube #2’ knalt de luidsprekers uit. Uitsluitend eigen werk en arrangementen van Darche zelf, “live” opgenomen met alle muzikanten in dezelfde ruimte. Een “pre-Covid recording” dus (januari 2020). Het zorgde duidelijk voor hoogspanning in de Peninsula Studio in het Franse Sarzeau (http://www.peninsula-studio.com/fr/accueil).

Onze man zorgde ervoor dat het niet Darche & Le Gros Cube#2 werd. Natuurlijk neemt hij een aantal (imponerende) solo’s voor zijn rekening maar het zijn vooral ook zijn composities die indruk maken. Er is aansluiting met de eclectische traditie van Duke Ellington maar deze bigband met dit repertoire schuift zeker aan bij de Maria Schneider-aanpak met een “touch of” Darcy James Argue’s Secret Society. De openingstrack ‘À La Bougie’, waarin twee saxofonisten (Darche en Irabagon) met elkaar verstrengeld geraken omringd door een band die hen voortdurend aanspoort, steekt meteen het vuur aan de lont. Heden en verleden enerzijds en Amerikaanse en Europese traditie anderzijds kristalliseren tot een haarscherpe symmetrie. In ‘Ping Pong’ is het drummer Christophe Lavergne die onruststoker van dienst is. ‘Arcane XVIIII-Le Soleil’ is nog zo een expliciet voorbeeld van hoe ze traditionele vormgeving ombuigen naar een heel ander gegeven.

Met exuberante toonzettingen, bloedstollende solo’s (gitarist Gilles Coronado in ‘Beauty And Sadness II’!), ontregelde vaste waarden, verwrongen combinaties en dat tikkeltje anarchisme zetten Alban Darche en zijn Le Gros Cube #2 de wereld van de bigband op de juiste manier in de kijker. Ze zijn trouwens niet de enige tegenwoordig. Greg Yasinitsky Yazz Band (‘New Normal’, Origin), Jazz Station Big Band (‘Live In Dinant’, Hypnote), Q-Some Big Band (‘Dreamin’’, Q-Some) en Brussels Jazz Orchestra (‘Two Places’, BJO) zetten zich in voor dezelfde zaak elk op hun manier met gloednieuw materiaal.

Laat u verrassen en “do the big band”.

© Georges Tonla Briquet

Musici:

Alban Darche: tenorsaxofoon
Jon Irabagon: altsaxofoon
Loren Stillman: altsaxofoon
Matthieu Donarier: tenorsaxofoon, clarinet, basklarinet
Rémi Sciuto: baritonsaxofoon, fluit
Joël Chausse: trompet
Geoffroy Tamisier: trompet
Jean-Paul Estiévenart: trompet
Olivier Laisney: trompet
John Fedchock: trombone
Jean-Louis Pommier: trombone
Samuel Blaser: trombone
Matthias Quilbault: tuba
Marie Krüttli: piano
Gilles Coronado: gitaar
Sébastien Boisseau: contrabas
Christophe Lavergne: drums

https://www.albandarche.com/le-gros-cube