Abdoulaye Nderguet & Le Bex’tet - L’Âme Du Blues
A
Go Musick / L’Autre Distribution
Bij het grote publiek nog totaal onbekend geldt de in 1972 geboren Tsjadiër Abdoulaye Nderguet toch tot de gevestigde waarden in de regio van de Sahara.
Al dik vier decennia is hij actief als zanger, maar het internationale succes begon in 1996 op tournee met Papa Wemba. De eerste plaat, met zijn toenmalige band Tibesti verscheen een jaar later. ‘L’Âme Du Blues’ zou zijn vijfde release zijn. Zou, want Wikipedia is lang niet altijd volledig en op Discogs en andere discografische websites is Nderguet vooralsnog onvindbaar. De kans groeit wel dat dit binnenkort verandert, want na het pensioen van Salif Keita kan hij met zijn vocale klasse diens kroon overnemen als de nachtegaal van de Afrikaanse muziek.
Voor zijn nieuwste geesteskind schakelde hij Le Bex’tet in, het trio van de Franse jazzorganist en pianist Emmanuel Bex (vaak vergeleken met Eddy Louiss) met diens zoon Tristan op slagwerk en Antonin Fresson op gitaar en basgitaar. Verder zijn er de talrijke bijdragen van de Bretoense harmonicaspeler Olivier Ker Ourio, de Braziliaanse zangeres Mônica Passos, de Afrikaanse dj van 2018 AfrotroniX (ook al uit Tsjaad) en de schitterende Frans-Syrische fluitiste Naïssam Jalal. Het resultaat laat zich raden: een supergroep die een mix van hedendaagse en traditionele, voornamelijk zwarte, stijlen brengt die het Pan-Afrikaanse overstijgt en dat is zowel een sterkte als een achilleshiel. Veel artiesten en bands zouden wat blij zijn als ze zo’n ‘Best of’ kunnen bijeen pennen en de grootste verkoop zal in Frankrijk zijn waar ze dol zijn op zo’n samenstelling. Tegelijk is het moeilijk om het geheel te overzien. ‘L’Âme Du Blues’ had misschien uitgewerkt kunnen worden tot drie albums die eenduidiger zijn en evenveel boeien.
Voor eentje met Afrotronix en eentje met Naïssam Jalal zou ondergetekende al zeker buiten komen. De samenwerking met Caleb Rimtobaye, de echte naam van deze Afro-futuristische dj, sluit deze schijf af met een potentiële dansvloerklassieker, ‘Bardjal’. Naïssam Jalal toonde zich een paar jaar geleden buiten haar solocarrière ook een formidabele muzikale partner van hiphopper Osloob. Soms meen je een afstammeling van Roland Kirk te horen: nu eens zacht, vervolgens luid met vele ruis, dan weer zingt en roept ze door haar instrument alsof ze door hem bezeten is. ‘Regarde Le Ciel’ is haar op het lijf geschreven.
Naast de sublieme zang vallen ook de gitaar op in de traditionele opener ‘Amdagor’, de latin jazz met piano en harmonica in ‘On Croit Déjà’, de afrofunk van ‘Juste Un Rêve’ en de samenzang in ‘Adieux’, waarin tevens Afrikaanse traditie vermengd wordt met door Bach beïnvloed orgel en heerlijke dwarsfluit. ‘Djamila’ is een prinsheerlijk duo met Mônica Passos, ‘Makendja Kekoum’ doet denken aan Bobby McFerrin op bezoek bij een Afrikaans koor en ‘Hadjadj’ is uptempo jazz waarbij de bandleden er vooral op uit zijn om mekaars concentratie op de proef te stellen, maar in ‘Tisser La Toile’ en ‘Lingui’ lijkt de rust terug te keren.
Couleur Café en Gent Jazz mogen het binnenkort uitleggen als Abdoulaye Nderguet op geen van beide affiches mag prijken met dit uur hoogtepunten als visitekaartje. Moordschijf!!!
© Olivier Verhelst
