Frans Van Dyck

TROMBONIST / COMPONIST / ARRANGEUR

° Edegem, 31 oktober 1923 - + Heverlee, 17 maart 2018

Jazz Middelheim 1978 © Guy Roels

Frans Van Dyck werd geboren op 31 oktober 1923 in Edegem. Edegem is een plattelandsgemeente in de provincie Antwerpen, tevens een bedevaartsoord.  Een dorpje waar toen iedereen iedereen kende. Edegem was ooit de zevende leukste gemeente om in te wonen, dit blijkt uit de resultaten van de socio-economische enquête van 2001, waarin werd gepeild naar de tevredenheid over de directe woonomgeving.

Zijn moeder, Irma Van Eeckhoudt, was huisvrouw. Zijn vader, Emiel Van Dyck, was diamantbewerker, die ook bugel speelde in de lokale fanfare. Zijn zuster, Emma, is spijtig genoeg op vroegtijdige leeftijd gestorven.


Zo is het allemaal begonnen...

Frans maakte op zevenjarige leeftijd zijn muzikaal debuut in de lokale fanfare. Hij kreeg er les notenleer van de meest begaafde muzikant van de fanfare, Frans Severens. Na zes maanden mocht hij een instrument kiezen en het werd eerst een alto in mi bemol en nadien de bugel.

Zoals alle jongens van zijn leeftijd, ging hij van 6 tot 12 jaar naar de lagere school.  Zijn vader vond dat hij maar diamantslijper moest worden, maar dat wou Frans niet. Gebeten door de muziekmicrobe wou hij liever muzikant worden.


Naar het conservatorium...

In de fanfare werd hij dan ook gesteund, want men vond hem zo begaafd, dat de kleine Van Dyck maar naar het conservatorium moest. Zo nam hij de fiets voor een tocht van 9 km naar het Conservatorium van Antwerpen, dikwijls door weer en wind.

Het eerste jaar moest hij notenleer volgen, maar hij mocht al meteen naar het tweede jaar, omdat hij zo getalenteerd was. Toen kreeg hij les van Ivo Mortelmans, zoon van de Belgische componist Lodewijk Mortelmans. De toenmalige directeur van het conservatorium was Flor Alpaerts, de schrijver van een cursus notenleer, die nu nog gebruikt wordt.

© archief Frans Van Dyck

De trombone...

Notenleer duurde vijf jaar. De lessen werden driemaal per week gegeven.  Nadien kwam er tweemaal per week instrumentenklas bij. En toen koos Frans voor de trombone met zes ventielen. Pas later schakelde hij over naar de schuiftrombone. De muzikale opleiding was uiteraard klassiek. Bij goed weer ging Frans steeds met de fiets naar het conservatorium en met de trombone op de rug. In slechte weersomstandigheden nam hij toch maar liever bus en tram.

Nadien volgde er nog orkestklas bij Lodewijk Devocht, directeur van het Koninklijk Vlaams Conservatorium in Antwerpen.


Stilletjes aan werd de muziek zijn beroep...

Tijdens de oorlogsjaren, rond 1940, voegde Frans zich bij de orkesten die voor de troepen speelden. Zij brachten ontspannende shows voor de soldaten, Engelsen, Amerikanen en Canadezen.

In die tijd werden de muzikanten tijdens de pauze vaak gevraagd om een ander orkest te dienen, want daar kon je meer verdienen, al ging dit soms maar over 25 Belgische frank. Dit waren de gebruikelijke praktijken in die periode, maar eigenlijk waren ze niet zo eerlijk. In die tijd woedde een hevige strijd tussen de orkesten onderling en werden de muzikanten door de dirigent geronseld.


Eerste prijzen...

In 1941 behaalde hij een Eerste Prijs Notenleer met grote onderscheiding. Twee jaar later werd hij Laureaat Eerste Prijs Trombone (bazuin) met onderscheiding aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium van Antwerpen. Hij was toen 20 jaar.

1942 Hippodroom Orkest Harry Reyntjens © Rensing

Binnen- en buitenland...

De amusementsmuziek (dansmuziek die gespeeld wordt om de mensen te ontspannen) met de orkesten van Harry Bart en Willy Rockin bracht hem omstreeks 1945 op tournee door Nederland en België voor het Canadese leger. In het show-orkest van Willy Rockin speelde toen ook Leo Martin saxofoon.  Later heeft Leo Martin het orkest overgenomen.


Jazz...

Ondanks zijn klassieke opleiding, raakte Frans snel in de ban van jazz!

In 1948 maakte hij deel uit van het "Be-Bop-orkest" van de grote Jack Sels, samen met de Amerikaanse trombonist Nat Peck, altosax Jay Cameron, trombonist Christian Kellens, tenorsax Bobby Jaspar en bassist Jean Warland.

In 1949 vinden wij Frans terug in Nederland (Rotterdam, Amsterdam en Scheveningen) met het dansorkest van Michel Remy. Op het Jazzfestival van Scheveningen kreeg hij een ereprijs. Bij zijn terugkomst werd hij warm onthaald door zijn bandgenoten. Rond diezelfde periode speelde hij mee met de Hollandse band van Ernst Van 't Hoff, een populaire jazzband in Nederland en België.

Dikwijls "jamde" hij in Oostende en dan weer terug in Scheveningen met Jack Sels, Marcel Peeters en de trompettist Francy Boland. De muzikanten kwamen samen om te improviseren.

1951 Orkest Michel Remy – Frans aan de contrabas © Wouter Van Gool

Een ander instrument...

Een tijdlang volgde hij privélessen voor klassieke bas (contrabas met strijkstok). Men apprecieerde toen in de orkesten dat de muzikanten een extra instrument konden spelen. Later – met de opkomst van de elektrische bas – heeft hij dit zelf ook aangeleerd.

Klassieke gitaar werd hem geleerd door zijn zeer goeie vriend Jo Van Wetter, componist van het wereldsucces La Playa. De groep waarmee Jo Van Wetter succes oogstte, heette Los Mayas.  In maart 1997 is Jo spijtig genoeg overleden.  Hij was een vriend des huizes bij Van Dyck.

met Jo Van Wetter © D. Delcour

Naar de RTB...

Vanaf 1952 maakte hij een tijdlang deel uit van het RTB-orkest van Henri Segers in "Au Boeuf sur le Toit".

Er werd ook een klein ensemble gevormd met enkele muzikanten van het Segers orkest "Al Big Boy" met Linda Kirby als zangeres.

In diezelfde periode begeleidde hij ook de attracties van het Brusselse en Antwerpse "Oud België”, waarschijnlijk beter gekend als "Ancienne Belgique". Dit vond hij een goede leerschool. Er werden musichalls gegeven met artiesten uit binnen- en buitenland, zoals Gilbert Bécaud, Michel Legrand, Charles Aznavour, Sacha Distel, Juliette Gréco, Josephine Baker, Annie Cordy, Will Ferdy, Catharina Valente en vele anderen. Met diezelfde vedetten maakte hij ook plaatopnames.

In Nederland maakte Catharina Valente haar eerste plaat waarop Frans meezong in het achtergrondkoor. Hij was helemaal alleen de stem van de begeleiding, wat een belevenis, want gewoonlijk zong hij mee in het koor, dat meestal bestond uit namen zoals Jo Leemans, de befaamde jazzpianist Philippe Decae, Freddy Sunder, Jenny Durand, enz...   De naam van haar eerste plaat was "Sweetheart,  My darling". De plaat had een Engelse titel, maar was voor de rest in het Nederlands gezongen.


SABAM...

In 1953 heeft Frans Van Dyck zich aangesloten bij SABAM (Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers), met de bedoeling eigen composities te maken.

Gaston Nuyts heeft hem in de jaren 1954-1955 contrapunt en harmonie bijgeleerd.  Hij kreeg privélessen.

Frans zette toen zeer snel zijn eerste composities op papier en die inspiratie bleef maar komen, tot zelfs op hoge leeftijd nog!

Eén van zijn eerste commerciële composities was “Ga met een lach door het leven” met tekst van de bekende Nederlander Ferry Barendse, trompettist en showman van het orkest The Ramblers. Ferry en Frans waren goeie vrienden.

Orkest van Francis Bay © archief FVD

Naar de BRT...

In 1955 besloot het N.I.R. (Nationaal Instituut Radio) een vast ensemble te vormen, dat zou instaan voor de programma's van amusementsmuziek. Als leider van deze grote formatie werd Francis Bay gekozen, die samen met muziekprogrammator, Bob Boon, dertien muzikanten samenbracht.

De big band was als volgt samengesteld: Francis Bay (orkestleider / arrangementen), Pros Creado (tenorsax / fluit), Benny Couroyer (tenorsax / viool / arrangementen), François Danneels en Jef Verhaeghen (altsax), Guy Dossche (baritonsax / basklarinet), Jean Corti (trompet / accordeon), Louis Dehaes (trompet), Charles Knegtel (trompet / arrangementen), Frans Van Dyck en Nick Frerar (trombone), Gaston Nuyts (guitar), Armand Vandewalle (drummer), Clement Denayer (bassist) en Jean Evans (piano / arrangementen).

De 13 muzikanten konden samen zowat zesendertig instrumenten bespelen. Men kan dus zeggen dat Frans tot de stichters van het orkest van Francis Bay behoorde.  Het was een amusementsorkest in de echte zin van het woord. Ieder genre was uitvoerbaar. Als vocale solisten werd regelmatig beroep gedaan op Erik Franssen of Jo Leemans, die samen met drie zangers uit het orkest een vocaal kwartet vormden. Ook Frans maakte deel uit van dit kwartet.

Het amusementsorkest van Francis Bay is er overigens gekomen door het orkest van Henri Segers.

1955 Boeuf sur le toit – klein ensemble Henri Segers: Armand Van De Walle, Constant Letellier, Frans Van Dyck © archief FVD

Een combo van muzikanten speelde concerten in Studio 4 van het N.I.R. Het combo bestond uit Henri Segers (piano), Constant Letelier (sax), Armand Vandewalle (drums) en Frans Van Dyck (contrabas). De zangeressen waren Terry Lester en Jetty Lee. Alle muzikanten zongen trouwens ook.

Er was een repetitie van het combo samen met een zeer bekende Engelse zanger, waarvan de naam iedereen ontsnapt, ter voorbereiding van een concert ’s avonds. Heel onverwacht begonnen de drie muzikanten van dit combo “Secret Love” te zingen. De Engelse zanger vond dit fantastisch. Hij wou dan ook absoluut dat deze act zeker ’s avonds tijdens het optreden zou gebracht worden. Zo heeft producer, wijlen Bob Boon, lang nagedacht om een orkestleider aan te duiden. Zijn keuze is toen gevallen op Francis Bay. Het werd Frans Van Dyck niet, omdat hij hem nodig had aan de trombone. Zijn ‘floerse’ manier van spelen was gewoon niet te evenaren.

Het orkest ging werkelijk van start op 1 januari 1956 en speelde viermaal per week op de Vlaamse uitzendingen van het N.I.R. en een jaar later trad de formatie ook tweemaal per maand op voor de Vlaamse televisie.


Met het N.I.R. orkest in Venetië (1956)...

In juli 1956 werd de Piazza San Marco in Venetië omgetoverd in een reuze spektakelplaats voor de “2de Gondola d'Oro”. Het Belgisch orkest onder leiding van Francis Bay vertrok met twee zangers en twee zangeressen (Terry Lester, Frieda Linzi, Erik Franssen en Jean Walter), alsook met violen en harpen. Dit contest duurde een week en het orkest oogstte er een staande ovatie! Het werd als absolute winnaar van het festival uitgeroepen uit vijf internationale showorkesten. De Gouden Gondel was een zeer begeerde titel op het gebied van de amusementsmuziek, want hij werd vooral uitgereikt voor het beste homogene muziekprogramma en orkest. Zij kwamen terug in Brussel met de “Gouden Gondel” die tot aan de sluiting van het N.I.R.-gebouw aan het Flageyplein in de grote inkomhall stond uitgestald.

België wint de GONDOLA D’ORO in Venetië in 1956 © archief FVD

Het orkest werd nu definitief gerekend tot een der beste van Europa. Nadien maakte het orkest een muzikale showfilm over deze uitzonderlijke gebeurtenis.

In juni 1957 nam het orkest van Francis Bay opnieuw deel aan het 3de Internationale Liedjesfestival in Venetië. Deze keer kwamen ook gitarist Freddy Sunder en trompettist (en highblower) Edmond Harnie het orkest versterken. Ze behaalden er de tweede prijs met ‘het Venetiëlied’. Daarna gingen ze verder met hun dagelijkse studio-opnames en een concertenreeks in binnen- en buitenland.

Op zondagavond waren ze op televisie te zien in een reeks uitzendingen van het befaamde spel “Alles of niets”, waarin ze onder meer de begeleiding verzorgden van bekende zangers en zangeressen als Ann Christie, Jacques Raymond, Will Ferdy, Sammy Davis Jr., Catharina Valente, Jacques Brel, Frankie Laine, Gilbert Bécaud, Charles Aznavour, Charles Trenet en Henri Salvador.

"Muziek en Vermaak naar ieders Smaak", zo luidde iedere aankondiging van het radioprogramma gepresenteerd door Bob Boon en Jo Leemans, vooraf opgenomen door het orkest van Francis Bay. Geen wonder dat het orkest uitstekend was: het was een verzameling van topnamen uit de Belgische muziekwereld. Hun muzikale kwaliteiten, de vriendschap voor elkaar en de liefde voor hun vak maakten van het orkest een magnifiek ensemble. Het verzorgen van de speciale arrangementen was ook een interne aangelegenheid van vijf bekwame en moderne arrangeurs, onder wie ook Frans.

Met Francis Bay begeleidde hij ook talrijke zangers tijdens festivals in Knokke, o.a. De Europabeker; met zangers als Julio Iglesias, Dave Barry, ...

Andere TV-programma’s waren De Muziekkampioen, Canzonissima, De Corsari-show, De Gouden Zeezwaluw, Ontdek de Ster, 100.000 of niets, ...

Francis Bay werd vooral bekend als dirigent van het amusementsorkest van de BRT. Deze legendarische orkestleider overleed spijtig genoeg op 91-jarige leeftijd op 25 april 2005.

© archief Frans Van Dyck

Tussendoor...

Op 11 februari 1956 huwde Frans met Francine Premseler.

Met Catharina Valente zat hij op 28 maart 1957 nog in de studio in Brussel! Zij verklapte hem dat Monique op de wereld gekomen was met de woorden “Frans, sie haben eine Tochter!”

Wat later werd de song “Little Monique” geboren, geschreven door papa Frans.

Frans werkte toen bijna dag en nacht. Overdag voor de BRT en ’s avonds en ’s nachts in zalen of nachtclubs.

Francine Premseler overleed op 6 maart 2019 in Heverlee.


Terug naar de RTB...

In 1958 musiceerde hij weer met het orkest van Henri Segers voor de RTB-televisie.  Met "La Suite en 16" behaalde het orkest van Segers de Bronzen Roos van Montreux.

Met het Segers-orkest speelde hij ook op het huwelijksbal van Koning Boudewijn en Koningin Fabiola. Het was een feest in twee zalen: in de ene speelde Francis Bay met zijn orkest en in de andere zaal speelde de RTB-tegenhanger, het orkest onder leiding van Henri Segers. Met al die koningen en hooggeplaatsten, ging het er wel stijfjes aan toe! Beatrix van Nederland, toen nog een jonge prinses, besloot er wat ambiance in te brengen en riep tussen twee liedjes toe “Hey jongens, kunnen jullie eens een cha-cha spelen?” Waarop het orkest onmiddellijk ‘Tea for two’ begon te spelen en Beatrix haar stoute schoenen aandeed en de dans stijlvol inzette.

Orkest Segers, München Bavaria Studios - opname show Fantaisie pour Ballet et Orchestre © Li Erben

Zij verbleven ook drie weken in München, in de "Bavaria Studios" voor de opname van een show "Fantaisie pour Ballet et Orchestre" en een bezoek aan de “Oktober Bierfeste”.

Met het orkest van Henri Segers waren er ook optredens op Jazz Bilzen.

Het orkest was ook te horen in de volgende programma's: "Music Parade", "Tiroir aux Souvenirs", "Alphabétiquement Vôtre”, “Mélodie Souvenir", ...

In het orkest speelden o.a. volgende musici met een bezetting die af en toe wijzigde en een naamlijst die heel zeker nog kan aangevuld worden:

Orkestleider: Henri Segers
Muzikanten: Marcel De Bruyn, Bob Pauwels, Johnny Renard, Herman Sandy, Jules Vandyck, Albert Brinkuyzen, Nick Frerard, Frans Van Dyck, Albert Godfrinne, Constant Letelier, José Paessens,  Etienne Verschueren, Benny Couroyer, Freddy L'Host, Philippe Decae, Jo Van Wetter, René Goldstein, Jo De Muynck, François L’Eglise, Gaston Nuyts, ...


Quincy Jones...

Met het orkest van Henri Segers – rond de jaren ‘60 – de tv big band (RTB), waren er voor die zenders radio- en televisieopnames in Studio Philips in Brussel. Het orkest stond toen onder de leiding van Etienne Verschueren, die onderchef was en saxofonist en arrangeur.

Het Orkest van Etienne Verschueren 1971 © archief FVD

Toevallig werden er tussen de andere arrangementen en composities ook twee composities van Frans Van Dyck opgenomen. Een van de nummers was in de stijl van Count Basie. Het andere was een drumsolo ‘Solo for Jo’, omdat de drummer van het orkest Jo De Muynck heette, zeer bekend in de vroegere orkestmiddens en ook zeer veel uitgevoerd.

Zij waren de opnames aan het beluisteren toen er onverwachts bezoek binnenkwam. Het was niemand minder dan Jean Kluger, een grote naam bij de uitgevers van “World Music”. Jean was toen vergezeld van één van de meest vooraanstaande componisten-arrangeurs van de hele muziekwereld: Quincy Jones. Die had zeer aandachtig geluisterd en vroeg wie dit arrangement geschreven had! Frans was uiteraard zo fier als een gieter dat men hem citeerde... Quincy Jones zei toen heel gewoon “That’s the way to write!”. Frans stond er sprakeloos bij, want hij had toen al vele arrangementen van Quincy Jones geanalyseerd. In zijn jeugd beluisterde hij zeer veel Amerikaanse platen. Al luisterend en genietend, heeft hij dan arrangementen neergeschreven. Zo is het bij hem allemaal begonnen. Zo ging het vroeger, nu kan je een jazzcursus volgen in het Conservatorium.


Dan weer terug naar de BRT...

In 1965, na de ontbinding van de Segers band, keerde hij terug naar de BRT, naar het festivalorkest onder leiding van Fernand Terby en het BRT-jazzorkest (radio). Het jazzorkest werd gevormd met muzikanten van het orkest Henri Segers.  Opnieuw maakte hij het debuut mee van een befaamd orkest.

Het festivalorkest onder leiding van Fernand Terby was samengesteld uit het omroeporkest en het jazzorkest. Soms werd het nog uitgebreid. Er stonden dikwijls 80 musici op het podium. De dirigent, die eigenlijk cellist was, overleed op 30 september 2004 op 76-jarige leeftijd.

Het orkest ontwikkelde een eigen stijl die wat aanleunde bij de sound van de orkesten van Phil Green of Morton Gould en ook van het Nederlandse Metropoolorkest van Dolf Vanderlinden.

Dolf Vanderlinden werd overigens uitgenodigd om een week de repetities te leiden en zo kwam het tot een concert, dat plaatsvond in studio 4 van het radiogebouw. Hij was zo onder de indruk van het behaalde resultaat en succes dat hij beweerde: “Dit kan ik met het Metropoolorkest niet bereiken”.

En dan kwamen de uitnodigingen voor buitenlandse concerten, want dirigent Terby had het orkest opgetild tot een internationaal niveau. Zo concerteerden ze in Poznan, Göteborg, Leipzig, München, Oost-Berlijn, Helsinki, Kopenhagen en Warschau. In Warschau beleefden ze een onvergetelijk moment toen de hele zaal gezamenlijk opveerde en een staande ovatie bracht van zo’n 12 minuten.

Hieronder is een anekdote rond Fernand Terby: “Op een van deze concerttournees was de kist met partituren van de dirigent verloren gegaan. Fernand Terby dirigeerde dan maar alle concerten van de rondreis uit het hoofd. Wij, de musici, waren hierover niet verwonderd want wij wisten dat hij een fenomenaal geheugen had, gekoppeld aan een absoluut gehoor zowel voor hoge als lage tonen.”

Frans Van Dyck, in topvorm © archief FVD

Van dirigent Terby kreeg Frans ooit eens ‘een kus’ als dank voor een trombonesolo tijdens ‘Het Concerto van Libermann’. Frans had toen een trombonist vervangen die ziek was en, hoewel hij maar een keer gerepeteerd had, speelde hij de zaal plat.  Dat werd uitbundig op prijs gesteld!

In diezelfde periode werd er meer en meer gesproken over Etienne Verschueren, de eerste altsaxofonist in het orkest van de RTB onder leiding van Henri Segers. Verschueren was echter ook een uitstekend pianist én arrangeur. Er volgden onderhandelingen met de verantwoordelijken van de BRT en door toedoen van Paul Van Dessel en vooral Elias Gistelinck kwam het tot een overeenkomst met de BRT. Nieuwjaar 1965 werd een cruciale datum in de evolutie van het orkest: Etienne Verschueren werd aangeworven als orkestleider en arrangeur. Als alt-saxofonist was hij al heel befaamd tot ver over de grenzen. Zijn faam stimuleerde het orkest zodanig dat het in Europa een uitstekende reputatie genoot.

Nog wat later werd het orkest ferm aangeprezen bij de vooraanstaande Amerikaanse jazzmusici. De topsolisten kwamen graag naar Europa en vooral naar Brussel en de BRT omdat ze er konden rekenen op een uitstekende begeleiding door het BRT Jazz Orchestra o.l.v. Etienne Verschueren. Zijn solo’s dwongen bij de Amerikanen enorm respect af. Etienne werd ook ‘Mister blue’ genoemd.

Frans heeft veel te danken aan Etienne. Die heeft hem de moed ingesproken om te improviseren en te componeren en vooral... om de Frans te worden op wie men altijd kon rekenen.

Hierna volgt de opsomming van de muzikanten van het orkest, waarvan de bezetting door de jaren heen steeds wijzigde. Ook hier kan de naamlijst heel zeker nog aangevuld worden:

Orkestleider: Etienne Verschueren
Muzikanten: Edmond Harnie, Nicolas Fissette, Janot Morales, José Paessens, Bob Pauwels, Jules Vandyck, Marc Merciny, Frans Van Dyck, Roger Squinquel, Eddy De Vos, Pros Creado, Victor Ingeveld, Guy Dossche, Emile Chantrain, Nick Kletskovsky, Freddy Sunder, Clément De Mayer, Roger Van Haverbeke, Jan Hulsens, Bruno Castellucci, Armand Van de Walle,  Jean Evans, Tony Bauwens, Bob Porter, Sadi, François L'Eglise, Benny Couroyer,...

In 1970, in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel, traden het BRT-Jazzorkest o.l.v. Etienne Verschueren en de "The Jiggs Wigham Group" op. Jiggs Wigham was een jonge bekende Amerikaanse trombonist, ook eerste trombone in het orkest van Kurt Edelhagen. Rond diezelfde periode mocht Frans Jiggs Wigham vervangen en maakte hij even deel uit van de formatie van de bekende Duitse dirigent Kurt Edelhaegen. Deze formatie bestond uit een vaste band van buitenlandse muzikanten en Frans speelde lustig mee, zonder ook maar één keer mee gerepeteerd te hebben. De trombonist van dit orkest, Otto Bretl zei “Der Franz darf immer zurück kommen!”

Het BRT-Jazzorkest begeleidde ook tweemaal de hele bekende Welsche zangeres, Shirley Bassey, in het Paleis voor Schone Kunsten.

Jamsessie met Frans Van Dyck, Theo Mertens, Toots Thielemans, Eddy House © archief FVD

Het begeleidde ook Toots Thielemans. Toots was ook af en toe te gast bij het jazzorkest.  Het ’Ketje’ vergat altijd zijn naam en begroette Frans steevast met “Vandam, hoe is ’t?”.


Reizen...

Als trombonist bij het BRT-Jazzorkest o.l.v. Etienne Verschueren heeft Frans de kans gekregen om ook een groot stuk van de wereld te zien. Er volgde een aantal concerten in Hilversum, bij de Deense radio in Kopenhagen, verschillende tournees voor Belgische militairen in Duitsland, een concert in Brugge met Toots Thielemans, het acht dagen durende Noordzeefestival in Blankenberge.

Van 8 tot 13 november 1971 werd Frans verkozen om ons land te vertegenwoordigen tijdens het jaarlijkse concert van de Europese Radio Unie Kopenhagen (Denemarken), tijdens het internationaal jazzfestival, The European Big Band. Uit elk land werd toen één solist gestuurd. Het was toen een hele eer om als enige Belg gekozen te worden. Muzikanten uit verschillende landen vormden dan een orkest. Philip Catherine (gitaar) was toen aanwezig voor de RTB.

Als solist trombonist vertegenwoordigde hij ons land in opdracht van de BRT,  eerst in Kopenhagen (Denemarken), vervolgens in Barcelona (Spanje) en Genève (Zwitserland).

Naar aanleiding van de officiële bezoeken van Koning Boudewijn en Koningin Fabiola aan Congo, Rusland, Senegal en Tunesië, volgden er telkens een reis en optredens van het jazzorkest.

In december 1971 werd er een reis gepland met het BRT-jazzorkest naar Congo.  Een reis van veertien dagen met concerten in verscheidene steden. De zangeres Cecily Forde vergezelde toen het orkest.

Augustus 1975 - Rusland. Voor de eerste maal in de geschiedenis ging een Belgisch jazzorkest op tournee door de Sovjetunie gedurende drie weken.

Verder werd er met het hele orkest nog getoerd in Duitsland, Zwitserland, Spanje, Marokko, ...

In 1972 ging hij zelfs op tournee naar Japan met de legendarische Franse orkestleider Gerald Caravelli. Het eigenaardige was dat Caravelli geen eigen orkest had, het was altijd wat men noemde “Orkest-téléphoné”. Caravelli kwam in Brussel in de Decca Studio’s zijn platen opnemen en hij trommelde Belgische muzikanten op.

Onze Belgische muzikanten waren wereldvermaard bij de orkestleiders. Zelfs Frank Pourcel en Michel Legrand namen hun platen op in Brussel.

 

Roger meets Frankie...

Er werden weinig Belgische jazzplaten opgenomen, omdat de platenuitgevers het niet commercieel genoeg vonden.

Maar in 1972 verscheen toch de eerste langspeelplaat die "Roger meets Frankie" werd genoemd. Het was niet meteen een monumentale jazzplaat, maar dat was dan ook niet de bedoeling. Deze aangename smaakvolle muziek werd door een kwintet gespeeld. Het bestond uit twee solisten, Roger Eggermont (accordeon) en Frans Van Dyck (trombone) en daarbij ook contrabassist George Wellens, drummer Freddy Rottier en Bram Pessy op bongo. Het grootste deel van de nummers werd geschreven door de twee solisten.

1972 De hele ploeg van ‘Roger meets Frankie’ © archief FVD

Eigenaardig genoeg verscheen deze elpee eerst in de Verenigde Staten en daarna pas in België. In deze reeks werden in totaal drie langspeelplaten opgenomen.


Steeds jazz...

In de jaren 70 speelde Frans ook vrij geregeld met de The Johnny Dover Big Band, onder andere tijdens de inleidingsconcerten onder auspiciën van het Ministerie van Nederlandse Cultuur. Verder was hij met deze band ook op jazzfestivals in eigen land en in Nederland. Op Jazz Bilzen begeleidden zij een jazzmis in de kerk van Bilzen.

Frans Van Dyck en Johnny Dover © archief FVD

Eveneens werkte hij samen met het orkest van Janot Morales, een Belgische orkestleider en trompettist bij het BRT-Jazzorkest. Deze had een zoon Garcia Morales, die een bekende drummer was.

In 1974 kreeg hij de kans om in privé jazzclubs zoals Pol's Club en Le Mozart te improviseren samen met andere musici. Het waren "jazzconcerts with friends", jamsessions waar meestal dezelfde muzikanten samen musiceerden onder wie Nicolas Fissette, Freddy Rottier, Sadi, Herman Sandy en nog talrijke anderen. Op deze optredens, die veel jazz- en dixielandliefhebbers aantrokken, was er steeds zeer veel ambiance.


Daarnaast...

Naast de fulltime job bij de BRT, maakte Frans 's avonds plaatopnames als muzikant en als backing zanger.

Hij is op talrijke platen met bekende Vlaamse en buitenlandse zangers en zangeressen te horen o.a. Will Tura, Sacha Distel, Will Ferdy, Louis Neefs, Gilbert Bécaud, Jacques Raymond, Jimmy Frey, Jo Leemans, Tonia, Kalinka, Willy Sommers, Marva, Cindy, Paul Severs, Johnny White, An Christy, ...

In het weekend was hij vaak op de baan om bals te spelen met onder andere Theo Mertens, Paul Quintens, Henk Van Montfoort,... Vroeger werd veel meer aan orkesten gevraagd om de muziek te verzorgen op de bals. Met Theo Mertens speelde hij ook een 11-juli viering in Vorst Nationaal. Het was toen een feest met Vlaamse componisten.

Jazz Middelheim 1978 © Guy Roels

Jazzfestivals in Antwerpen...

Zonder enige twijfel maakte Frans steeds deel uit van één of ander jazzfestival, o.a. Jazz Middelheim.

Meer dan 20 jaar was het jazzorkest een vaste klant op Jazz Middelheim. Acht dagen voor hun optreden hielden ze ter plaatse “open” repetities d.w.z. dat iedereen die geïnteresseerd was kon plaatsnemen in een of andere sectie van het orkest, de partituur volgen en/of allerhande vragen stellen over het orkestwerk. Deze fans van het orkest waren telkens verrast hoe vlug een nieuw arrangement, op het eerste gezicht, eerst binnen de verschillende secties en dan met het volledige orkest, feilloos in elkaar klikte. Dit bracht wel een hele aparte gezellige sfeer met zich mee.

1978 Jazz Middelheim – Frank Rossolino en Frans © archief FVD

Het muzikaal peil uit binnen- en buitenland lag steeds bijzonder hoog. Elk jaar speelde het BRT-Jazzorkest op Jazz Middelheim en allen waren beroepsmuzikanten die één grote familie vormden. Vaak werd de naam Frans Van Dyck wel eens apart vernoemd,  vanwege zijn uitzonderlijk muzikaal talent.

Het BRT-Jazzorkest begeleidde jazzgroten als altsaxofonist Pete King, tenor-saxofonist Johnny Griffin, pianist Martial Solal, bassist Jean Warland, trompettist Clark Terry, klarinettist Tony Scott, altsaxofonist Phil Woods, trompettist Duško Gojković, pianist/arrangeur Francy Boland, Bob Brookmeyer (valve trombone / arrangeur), Jerry Van Rooyen (arrangeur), baritonsaxofonist Sahib Shihab, zangeres Rita Reys, trombonisten Slide Hampton en J.J. Johnson, Art Farmer (bugel), tenorsaxofonist Frank Foster, basgitarist Jaco Pastorius, Nathan Davis (saxen), Jack van Poll, Ben Webster, altsaxofonist Piet Noordijk, trombonist Albert Mangelsdorff en vele anderen.

Slide Hampton, Frans Van Dyck en Sadi, Jazz Middelheim 1974 © archief Frans Van Dyck

De Amerikaanse jazztrombonist, Slide Hampton, speelde met het jazzorkest mee als gasttrombonist en het mag gezegd worden dat hij bewondering had voor Frans. Van Slide, zijn grote voorbeeld, heeft hij zelfs enkele tips meegekregen. Slide kon zijn ogen niet geloven en moest er steeds om lachen dat Frans nooit in Amerika geweest was, de bakermat van “de jazz”.


The Rascals...

Frans maakte ook deel uit van het gelegenheidsorkest The Rascals dat was samengesteld uit enkele muzikanten van het BRT-orkest. De muzikanten vonden dat hun eigen muziek onvoldoende gewaardeerd werd. Daarom kwam Benny Couroyer op het idee een eigen orkest op te richten. De BRT was tegen dit initiatief, omdat dit niet van de BRT zelf uitging. Benny werd de dirigent van The Rascals. Ze speelden hun eigen dansmuziek. Er werden twee elpees opgenomen die veel succes kenden.


Een andere ELPEE...

Frans werd ook gekozen om mee te spelen op de elpee die vibrafonist SADI maakte naar aanleiding van TV-shows die hij mocht verzorgen. Sadi koos toen de beste muzikanten om de muziek op zijn elpee te vertolken.


The Mertens Brothers...

Albert & Theo Mertens, The Mertens Brothers © archief FVD

Tijdens de zomermaanden van 1977 en 1978 heeft hij de "Shows van Gaston Bergmans en Leo Martin" "Zonneslach" begeleid in Blankenberge. Hij speelde mee met het showorkest met begeleiding van Theo Mertens, trompettist. Verder speelden ook mee Paul Quintens, Eddy Devos, Eddy House, André Coen, Jan Rombauts, Hugo Ruys, Frans Pelgrims, Eduardo Cordero, Paul Bourdiaudhy en Joop Ayal. Het zanggedeelte werd verzorgd door Tonia, Kalinka, Norma Hendy en Danny Sinclair.

Met Theo Mertens heeft hij ook nog op veel bals gespeeld; vooral na het spijtige en zeer tragische overlijden van trombonist Albert Mertens, broer van Theo Mertens en echtgenoot van zangeres Tonia.


Nog een trompettist...

Jo Carlier © archief FVD

Frans heeft ook het orkest van Jo Carlier, een befaamd Belgisch trompettist en orkestleider, versterkt, o.a. bij de Internationale danskampioenschappen in Spa.


Jazzorkest...

In 1987 kwam het bericht dat Etienne Verschueren op doktersadvies zijn activiteiten moest stopzetten, wat aankwam als een donderslag bij heldere hemel. Het was een fatale klap voor het BRT-Jazzorkest want de band werd letterlijk onthoofd. Dé drijvende en inspirerende kracht moest afscheid nemen. Na rijp beraad kwam de leiding in handen van Bob Porter. Een zeer zware opdracht die hij echter op een zeer behoorlijke manier volbracht.

De BRT had tot dan twee orkesten in huis gehad: het Jazzorkest onder leiding van Etienne en het TV-orkest onder leiding van Freddy Sunder (bestond sinds 1981). Dit laatste werd echter slechts zelden ingezet door de televisiedirectie en verzorgde dan ook radio-opnames. In 1988 werd, met het wegvallen van Etienne, beslist om de orkesten te laten samensmelten, een logische stap. Het kreeg de naam BRT BIG BAND o.l.v. Freddy Sunder. In 1991 werd het orkest helaas ontbonden.

Frans Van Dyck ging tenslotte met prepensioen, na zovele jaren radio en televisie. Maar hij heeft sindsdien nooit stilgezeten, een verschil was er niet echt te merken.


Musicus...

Frans maakte zeer graag gebruik van het woord ‘musicus’, want hij vond dat dit iets verder ging dan gewoon ‘muzikant’. Hij kende alle knepen van de muziek en ontdekte nog dagelijks iets. Hij is muzikant, arrangeur, componist en zelfs soms tekstdichter.


Pseudoniem...

Het pseudoniem van Frans Van Dyck is Frankie Dake. Deze naam werd gekozen omdat Van Dyck niet erg Amerikaans klonk en Dake een meer Amerikaanse afleiding is van Van Dyck. Dat men hier nooit aan Dick Van Dyke dacht... Dit pseudoniem moest meer inslaan op de Amerikaanse markt. Frans componeerde ook onder de naam Ray Feeling, een pseudoniem dat gewoon een idee was van Henri Segers. Onder dit pseudoniem heeft hij meer composities in het lichtere genre uitgegeven, want hij was ook actief in de populaire muziek.

Frans ontpopte zich als componist en arrangeur. Hij was ook gespecialiseerd in composities voor combo. Hij bezit een vierhonderdtal gedrukte uitgaven bij Mottart Leuven. De muziek werd ‘orthofonisch’ geschreven, ze kan dus gespeeld worden met één of meerdere instrumenten, maar er moet wel slagwerk bij zijn. De nummers werden zowel nationaal als internationaal verstuurd naar talrijke orkesten. Zijn ‘big band muziek’ werd uitgegeven en geapprecieerd door Frank Bernaerts, een muziekuitgever uit Willebroek.


Gery's Big Band...

Het Boske in Edegem – Frans, Gery, Theo © archief FVD

Frans is zowat de “peter” van de Big Band van Gery Liekens, Gery's Big Band. Bij het begin van de band, vinden wij Günther Neefs terug aan de percussie.

Frans schreef talrijke arrangementen voor hen en natuurlijk werden ook zijn composities door hen gespeeld.

In december 1981 was Frans de speciale gast op het jaarlijks kerstconcert van Gery's Big Band in de bomvolle zaal "Volkslust" in Bonheiden. 

Toen Frans met prepensioen ging op 62 jaar heeft Gery's Big Band een huldeconcert gegeven voor Frans. Dit concert vond plaats in Edegem in "Het Boske", waar Frans een deel van zijn jeugd doorbracht. Tijdens die avond werd alleen maar zijn muziek gespeeld. Met het 160-jarig bestaan van de fanfare van Zellik werd de band uitgenodigd voor een gastoptreden.

met Willy Claes © archief FVD

Van de partij was ook Willy Claes. Willy & Frans kenden elkaar wel. Willy had toen een orkestje en zij speelden ook een compositie van Frankie Dake ‘Ball Room’. Willy zong dit nummer toen zij elkaar ontmoetten tijdens een bal in Hasselt met het orkest van Theo Mertens.


Over liedjes gesproken...

In 1968 zong Lily Castel in het toen zeer populaire liedjesprogramma Canzonissima, Ik heb me zo in jou vergist, een compositie van Frans.

In 1983 vond voor de eerste maal de wedstrijd ‘De Gouden Brabo’ plaats. Deze wedstrijd voor toondichters was bedoeld om het betere Vlaamse lied een kans te geven.  Het lied ”Modern Gebed”, waarvan Frans de toondichter was en René Kenis de tekstdichter, werd voorgedragen door Lia Linda en won de eerste prijs, de "Gouden Brabo 1983". De tweede prijs werd gewonnen door Johan Duyck.

Een van zijn eigen nummers "In elke lente" kwam in de Belgische finale voor de preselectie van het Eurovisiesongfestival 1984. Louis Neefs zong toen tien nummers. Spijtig genoeg voor Frans won Louis Neefs de finale met een ander liedje, n.l. "Jennifer Jennings".

De single "Skybird" is een solo-plaat van Frans, maar is geen compositie van hem.  Het nummer wordt wel meesterlijk door hem gespeeld. De plaat werd "plaat van de week" op Radio Antwerpen, zodat zij dagelijks gedraaid werd. En later hoorde men nog regelmatig dit frisse deuntje op de radio.

Het Orkest Karl Herberger © archief FVD

Einde van de jaren tachtig heeft hij ook meegespeeld in het bekende amusementsorkest van Karl Herberger. Karl had een speciale manier van werken: om op te treden had hij zijn eigen orkest, maar om platen op te nemen, bestelde hij beroepsmuzikanten die het gewoon waren om in studio's te werken.


Brief van Karl Herberger...

Frans Van Dyck en het Internationaal Dansorkest van Karl Herberger

Alvorens Frans zich volledig op Fanfare en Harmonieorkest wierp, werd hij gevraagd om in het Orkest van Karl Herberger zijn medewerking te verlenen. Wij noemden Frans “floeren Franske” omdat hij op zo’n floerse wijze de muziek speelde en een gans andere sound gaf.

Maar niet alleen als allround muzikant kwam hij de rangen versterken maar ook als componist en arrangeur kwam hij als een gezegende op het juiste tijdstip in ons orkest.

Wij waren namelijk met het orkest gestart met uitvoeringen in “Strikt-dans Tempo” op vraag van de Belgische unie van amateurdansers. Dankzij Frans Van Dyck werd er tijdens de wekelijkse oefenstonden nieuwe en door Frans gecomponeerde muziek op de muziekstaander gelegd en was hij de aanzet om het orkest in deze specialiteit erbovenop te helpen en over deze professionele drempel te hijsen gelegd. Voor en na de oefenstonden werd er bij een pintje nog druk over muziek gebabbeld en het lukte Frans zelfs om al eens een mopje te vertellen, dat de samenhorigheid in het orkest zeer bevorderde.

En ja hoor, dankzij Frans Van Dyck slaagden we in ons opzet en hebben later verschillende malen Belgisch en Nederlands Kampioenschap dansen op onze erelijst kunnen zetten. Meer nog, tot tweemaal toe werden we gevraagd voor het Europees Kampioenschap Ballroomdansen en Zuid-Amerikaanse dansen. Eenmaal werden we gevraagd om het Wereldkampioenschap tien dansen te mogen uitvoeren rechtstreeks op de Televisie, dit alles door de werkkracht en de ijver van ons “Floere Franske”!

Tijdens deze periode werden er verschillende nummers van Frankie Dake op cd vastgelegd die via het Duitse label “Condor Music” in Hamburg uitgebracht werden en door talloze dansscholen in België, Duitsland, Nederland, Zweden, Noorwegen, Frankrijk, Canada en ja zelfs tot in Japan gebruikt worden om danswedstrijden en dan oefenstonden te begeleiden.

Met veel respect spreken wij nog steeds “Floere Franske” uit en we danken hem voor zijn destijds professionele medewerking in ons orkest.

“Dank Frans voor wat ge ons hebt bijgebracht!”

Orkestleider
Karl Herberger


Fanfare van Zellik...

In 1990 kwam hij voor het eerst in contact met de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia van Zellik. Tijdens een concert speelde de fanfare een nummertje van Frans. Hij was dan ook als toeschouwer aanwezig. Omdat hij even later inwoner werd van Zellik, voegde hij zich al snel bij de fanfare en voelde er zich meteen thuis.

met de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia Zellik © archief FVD

Hij zegt altijd:

“Muziek moet je schrijven voor de mensen, niet voor de muzikanten!”.

Op 23 juni 1994 heeft het cultureel centrum "Den Horinck" de Militaire Muziekkapel van de Rijkswacht uitgenodigd ter ere van 50 jaar vrede. Het was een vredesconcert en tegelijkertijd een huldeconcert aan Frans Van Dyck.  De Rijkswacht was toen onder leiding van Eddy Geeraerts. Het tweede deel van de uitvoering bracht hulde aan Frans Van Dyck, ze speelden composities en arrangementen van hem.  Bij één van die bewerkingen, Eine kleine Nachtmusik, speelde ook zijn elfjarige kleindochter, Nathalie Villanueva, mee als soliste.

In 1990 verscheen er een single gezongen door Marceau: “Qui vivra, verra”. Een Nederlandstalige plaat, ondanks de Franstalige titel. Dit had een plaat met toekomst kunnen zijn, indien ze niet in de handen gekomen was van een uitstekende uitgever, die spijtig genoeg te oud was. Iedereen vond de plaat goed, maar niemand wou ze verdelen. Ze kwam dus nooit bij de radiostations terecht en ook niet in de platenwinkels. Marceau was een goeie vriend van Frans. Hij trad ook op met de Koninklijke Fanfare van Zellik.


De Trekplosters...

Ondertussen toch ook al een tiental jaren geleden, in Taverne De Horinck, raakte Frans in gesprek met Frans De Smet, een wandelspecialist. Zijn Zellikse wandelclub ‘De Trekplosters’ heeft Frans geïnspireerd. Hij componeerde meteen het clublied van de plaatselijke wandelclub. Er moest ook een tekst op komen. Met de hulp van Frans de wandelaar en Louis van Den Horinck – ’t moest op zijn Zelliks zijn... – kwam dat in kannen en kruiken!

In zijn droom zag Frans de Zellikkenaars al rondmarcheren in New York en hij paste zijn compositie uiteraard aan.

Dit nummer werd ook gespeeld door de plaatselijke fanfare Sint-Cecilia van Zellik o.l.v. Daniël Taelemans. Frans heeft toen nog meegeblazen. Er werd een cassette gemaakt en die zou dienen voor de meest begaafde zangers of zangeressen, om mee te zingen in de bus...


De laatste tien jaar...

Als gepensioneerd muzikant speelde Frans bij de Koninklijke Fanfare St.-Cecilia van Zellik o.l.v. Daniël Taelemans, waar hij ook - hoe kan het ook anders - de vaste arrangeur van het huis geworden is. Zijn dochter Nathalie speelde ook mee in dezelfde fanfare (synthesizer en trommel).

Frans dirigeerde en speelde ook zelf mee met de Cecilia Swing Band, een formatie die bestond uit twaalf muzikanten uit de fanfare. Er werd hoofdzakelijk muziek uit de jaren '60 gespeeld. Ook zijn dochter mocht met deze band mee musiceren.

Frans speelde ook mee met The Young Big Band o.l.v. Patrick De Jonghe.

Zo beschrijft Patrick hem op zijn eigen manier: “Wat kan ik vertellen over Frans. Hij speelt formidabel trombone. Is een crème van ne vent. Wist heel wat mensen te bekoren met zijn trombonespel. Wij waren inderdaad zeer vereerd toen ‘Mr Van Dyck’, trombonist van Etienne Verschueren, ons voorstelde van in onze big band te komen meespelen. Wat een eer.”

Tot aan zijn overlijden was Frans dagelijks bezig met componeren en arrangeren, met bewerkingen voor fanfares, harmonie en big-band, en met de muziekuitgever Bernaerts.

Frans Van Dyck is uitgegroeid tot de beste en grootste trombonist van België. Hij is een ervaren muzikant die de knepen van het vak door en door kent. Hij is wel altijd zeer bescheiden gebleven over zijn kwaliteiten. Als hij solo speelde, kreeg iedereen kippenvel en was iedereen ontroerd, omdat hij toch zo zacht en gevoelig kon spelen. Toen hij tijdens een lenteconcert van de fanfare van Zellik "Con te partiro" speelde, kreeg hij een staande ovatie.

Frans is altijd zichzelf gebleven en werd niet alleen geapprecieerd omwille van zijn muzikale kwaliteiten, maar ook als mens.

Frans hield ook van reizen. Zijn familiale vakanties bracht hij het liefst enkel en alleen door in zijn geliefkoosd plekje in Noord-Italië, Alassio. Daar herleefde hij ook weer. In Alassio heeft hij ook veel muziek geschreven. Daar werden onder meer Nathalie in Italy en Jogging Samba geboren. Zijn muziek wordt daar ook gespeeld door de lokale muzikanten. Alassio mocht zeker niet ontbreken in zijn biografie, want dit plekje aan de Bloemenriviera is voor iedereen van de familie Van Dyck een tweede thuis.


Taxi Mambo...

Een zevental jaren geleden leerde Frans Van Dyck Joseph De Ganck kennen, alias Jefke van Taxi Bleu. Deze vroeg om hem een groot plezier te willen doen en voor hem een stukje componeren. Jefke vroeg zich dan ook af of dit door de plaatselijke fanfare zou kunnen gespeeld worden tijdens een concert en... hij zou dan ook graag op de eerste rij zitten. Hij had nog een speciaal verzoek: kon er een solo bij voor piano, gespeeld door kleindochter Nathalie?

Zo gezegd, zo gedaan... Het nummertje “Taxi Mambo” stak zeer vlug in elkaar en werd prachtig en met veel ambiance gespeeld tijdens een concert in Den Horinck door de fanfare St-Cecilia o.l.v. Daniël Taelemans. Ook de Frans blies mee en Nathalie speelde de prachtige pianosolo.

Dit nummer staat nu op een cd en wordt gespeeld door een brassband uit Nederland.  Het werd ook uitgegeven in het buitenland, tot zelfs in Japan.

Ook Gery’s Big Band bracht een uitvoering van dit nummer tijdens een seniorennamiddag in Zellik.

Maar volgens Frans en zijn naaste omgeving, was de beste uitvoering toch die van de fanfare van Zellik, dit was in de stijl van toen, zoals Perez Prado, Francis Bay, enz...

Waar bleef hij zijn inspiratie toch halen, die was blijkbaar onuitputtelijk.


Spijt...

Tegenwoordig zijn radio en televisie niet meer hetzelfde!

“Een radio zonder big band is als een voetbalveld zonder gras!”

Bij de viering van 50 jaar televisie, hebben ze massa’s oude programma’s gebracht, maar iets van Francis Bay, waarvan er kilometers band bestaan in hun kelders, werd bijna niet getoond.

Eddy House © archief FVD

Eddy House (1946 – 2011)...

Het overlijden van saxofonist Eddy House werd niet echt in de media gemeld. Niemand in “de media” vond het immers nodig om een in memoriam te wijden aan deze uitstekende saxofonist. Jammer voor de keigoede muzikanten van die periode.

Eddy schreef ‘Ballade for Frankie’ voor Frans Van Dyck. Een nummertje dat totaal zijn klank en zijn persoonlijkheid weergeeft. Hij heeft het opgedragen aan Frans, van wie hij zei dat hij één der allerbeste trombonisten is die België ooit heeft gekend.


Overlijden

Frans is plots overleden in Heverlee op 17 maart 2018

© archief Frans Van Dyck

ZIJN WERKEN…

Frans Van Dyck heeft ongeveer evenveel composities geschreven als arrangementen (bewerkingen).


COMPOSITIES

Hij klasseerde zijn muziek slechts in enkele genres.


Mambo:    

- Disco Mambo
- Vinagres Mambo

Swingnummers:    

- The Count (wordt gespeeld door de YBB)
- Just like Basie (Count Basie-stijl)

Samba:    

- Jogging Samba (uitgegeven door Bernaerts)
- Euro Samba '92

En in mindere mate:

Slows:        A heart isn't made for sorrow

Fox-trot:    Don't worry

Het Vlaamse lied:    

- Geef de kinderen de wereld
- Ik heb me zo in jou vergist (Lily Castel)  

Spaanse dansen, ook Paso Doble:    Fiesta

March:    A very long way (Speciaal voor de fanfare gemaakt, samen met dirigent
        Daniël Taelemans)
Boogie:    Frankies Boogie

Ball-room:    1, 2, 3, 4 (nummers voor danswedstrijden en dansavonden)

Slow fox:    Carpe diem

Ballades:    

- Natalie in Italy (piano-solo: het stuk gaat over mij)
- Ballad for lovers (ook Nathalie for Natali genoemd)
  Dit stuk werd geschreven voor dwarsfluit- en pianosolo, speciaal voor
  zijn kleindochter en Natalie Valcke, mijn vriendin.

Wals:    In elke lente

De vermelde stukken zijn de lievelingsnummers van Frans. Jullie merken op dat hij ook favoriete ritmes heeft zoals Swingnummers, Mambo's en Samba's. Hij heeft wel bijna alle genres van muziek geschreven, met uitzondering van klassieke muziek.

Vroeger baseerde hij zich op Count Basie, Duke Ellington, Bennie Goodman. Onder invloed van zijn kleindochter, in haar eerste pianojaren, baseerde hij zich op Bach en op de modernere Claude Bolling. Hij evolueerde echter mee met haar.

Naar de biografie van Frans Van Dyck:

“FLOERE FRANSKE” © Nathalie Villanueva (eindwerk AMC, 1996/1997)
(kleindochter van Frans en dochter van Monique Van Dyck)

De biografie werd ook in boekvorm uitgegeven in de serie “Asse vroeger en nu”.

2006, boekpresentatie: Monique en Frans Van Dyck, Nathalie Villanueva © archief Frans Van Dyck