Wim Segers, vibrafonist en frontman van Compro Oro

Wat beweegt een jongeling ertoe te kiezen voor vibrafoon i.p.v. een meer voor de hand liggend muziekinstrument zoals gitaar, piano, drums… ?

Eigenlijk heb ik niet echt voor dat instrument gekozen. Maar ik kende het wel al van tijdens mijn studies klassiek slagwerk. Op een gegeven moment heb ik deelgenomen aan een project waar ik o.a vibrafoon speelde. Dat instrument bleek te koop voor “slechts” 2700 euro, nog steeds veel geld - waar ik dan ook voor heb moeten werken - maar toch een koopje, want een vibrafoon kost al gauw 4.500 euro. Toen ik hem kocht was ik al 23 jaar, het was dus een late liefde zou je kunnen zeggen. Vanuit de klassieke muziekwereld was ik overigens de enige die dat instrument zo vaak speelde. En toen ging ik samenwonen met jazzpianist Antoine Guenet bij wie het idee leefde om een groep op te richten. Kortom: dat ik vibrafoon ben beginnen te spelen, is eigenlijk een gevolg van een paar keer toeval na elkaar: een opleiding klassiek slagwerk volgen, een vibrafoon die te koop was en die ik mij heb aangeschaft, en samenwonen met iemand die een groep wou starten.

december 2014 (c) Grégoire Verbeke

Wat trekt jullie zo aan in de muziek van bv. Cal Tjader en Mulatu Astatke, waardoor jullie zelf dat genre willen spelen?

Wat mij in het bijzonder aanspreekt, is in de eerste plaats het “junglegehalte”, de mystieke sfeer die rond die muziek hangt door het geluid van vibrafoon en conga’s. Bij Astatke is die sfeer nóg heviger, donkerder ook, spookachtig zelfs. Dat komt misschien wel omdat zijn eerste opnames ('66-'72) slordig gespeeld lijken of gebrekkig opgenomen. Ik kende die muziek o.a. via mijn leraar Wim Konink en mijn toenmalige muziekguru Gertjan Alkemade.
Het tweede element dat mij sterk aantrekt, is de groove: ik ben echt een fan van groove muziek!

Jullie eerste cd - "Transatlantic" (W.E.R.F.128) - is intussen een feit en werd in de pers goed ontvangen: zie bv. de 4 sterren-quotering in Jazzmozaïek. Merk je die appreciatie ook bij het publiek?

Mensen die de cd (of de vinylversie, PG) hebben gekocht, laten ons achteraf weten dat ze die muziek echt wel goed vinden. Op de release party was er trouwens heel veel volk. Ook heeft de lovende recensie in Knack heel veel aan het rollen gebracht: de andere bladen hebben dat opgepikt. Overigens ben ikzelf méér tevreden van de plaat dan ik had verwacht. Maar het blijft natuurlijk een jazzplaat, waarmee ik bedoel dat daar geen geld mee te verdienen valt. We blijven met die cd in het jazzcircuit en dat is nu eenmaal klein. Maar mij maakt dat niets uit: ik vind die belangstelling wel fijn.

Het gaat momenteel hard voor jullie, merk ik aan de concertkalender. Er is zelfs ook al belangstelling in het buitenland?

Behalve “gewone” optredens hebben we inmiddels al een aantal festivals gespeeld en we hadden inderdaad het geluk ook reeds in Nederland een optreden te mogen verzorgen. We zijn nóg een aantal dingen van plan en merken dat het na het uitbrengen van onze plaat iets makkelijker gaat om ons te laten boeken. Voorlopig treden we zoveel mogelijk op in Vlaanderen; als het ook verder in het buitenland lukt, des te beter. Intussen werken we volop voort want zijn al bezig met het schrijven van nieuwe nummers. Maar al bij al blijft het zwoegen: muziek schrijven, organiseren, optredens vast krijgen…

Straks zijn jullie de slotact op September Jazz in Brugge (12 september). Geef je de voorkeur aan een zittend, aandachtig luisterend publiek, of zie je concertbezoekers liever dansen en uit de bol gaan? Want dit is echt wel aanstekelijke muziek!

Ikzelf hou van beide soorten concerten, maar wat we doen is proberen om onze set aan te passen, al naargelang het om een zittend of staand optreden gaat. Een specifieke voorkeur heb ik, zoals gezegd, niet: wat voor mij telt, is het creëren van een goeie sfeer. Maar de reacties zijn telkens positief. Om een voorbeeld te geven: de respons tijdens Jazz Kuurne voor een zittend publiek, waar we als eerste op moesten, was net zo enthousiast als op de release party van de plaat waar we voor een staand publiek optraden. Ons maakt het eigenlijk niet uit, we geven ons steeds voor 100%. Dit is echt groove muziek en hoe langer Compro Oro bestaat, hoe meer ik de groep zie evolueren naar een sfeerpubliek. Momenteel klinkt onze muziek nog “te verzorgd”, te veel jazz. Met onze nieuwe nummers zullen we echt doordringen naar de essentie, en dat is de groove. De moeilijke arrangementen zullen er stilaan uit gaan, de muziek wordt steeds meer dansbaar. Wie weet wat de volgende plaat brengt hé!

COMPRO ORO zijn:

Wim Segers: vibrafoon
Bart Vervaeck: gitaar
Robbe Kieckens: congas
Mattias Geernaert: contrabas
Frederik van den Berghe: drums

Tekst: Paul Godderis - Foto's: Grégoire Verbeke (groepsfoto) en Anders Vranken