Tony Allen / Hugh Masekela un duo enfin publié.

"Rejoice” (WorldCircuit) is de enige getuige van een samenwerking tussen de meester van de afrobeat en de Zuid-Afrikaanse trompettist/bugelspeler. Jean-Pierre Goffin sprak Tony Allen hoe dit album uiteindelijk tot stand kwam.


Tijdens een van je laatste Belgische concerten (Flagey Brussel, 01/2019), onderbrak je een keer om het volgende te zeggen : “Ik praat niet veel, alleen als het nodig is”. Interviews geven voor dit album is dus iets belangrijks.

Tony Allen: (lacht) Jawel, ik zeg dit dikwijls tijdens concerten en het klopt dat ik geen prater ben. Hugh (Masakela) is iemand die veel voor mij betekent. Wij ontmoetten elkaar in de jaren ’70 in Nigeria. Hij speelde bij Fela Kuti met wie hij een hechte band had. Dit gaf me de kans om met beiden samen te musiceren. Daarna kruisten onze wegen t.g.v. festivals. Hugh werd beschouwd als een van de beste trompettisten en we beloofden elkaar ooit samen een plaat uit te brengen.


« Rejoice » is dus de eerste en enige plaat die jullie samen opnamen.

Tony Allen: Het was in Londen in 2010, tussen twee concerten door dat we een studiosessie boekten voor drie personen: trompet, bas en drums. Maar de tijd ontbrak om het werk af te maken en we spraken af om elkaar terug te zien en dan de muziek te verfijnen. Het heeft niet mogen zijn want Hugh stierf voor het er van kwam (n.v.d.r. op 23 Januari 2018).

De composities hebben geen auteur, waren ze aanvankelijk het resultaat van improvisaties ?

Tony Allen: Dat kan je inderdaad zeggen. In feite tekende ik ritmische motieven (“patterns”) aan het drumstel en Hugh Masekela improviseerde en zong eroverheen.


Toen je de studio terug inging om het album te herwerken, koos je voor musici uit de hedendaagse Britse scene. Waarom?

Tony Allen: Het was de producer die deze musici aanbracht om de muziek een eigentijdse ambiance te bezorgen. Maar, het zijn musici, zoals Mutal Chashi op elektrische bas, die geïnspireerd zijn door de afrobeat, de muziek van Fela Kuti en de ritmen van West Afrika.


Een van je laatste cd’s is een hommage aan Art Blakey en de cover van “Rejoice” heeft enorm veel overeenkomsten met de covers van het Blue Note label.

Tony Allen: Ook dit was de keuze van de producer.


Een van de stukken heeft als titel “Lagos Never Gonna Be The Same”: is dit een herinnering aan Fela Kuti of is het meer politiek getint?

Tony Allen: Alle twee. De periode van Fela Kuti in Lagos was zeer rijk op muzikaal gebied en ik hou er de beste herinneringen aan over. Er was echt overal muziek te horen! Maar de situatie van mijn land is niet bemoedigend, het is uitgegroeid tot een ‘stedelijke jungle’. Ik kom er geregeld terug, zoals onlangs met Kerst en Nieuwjaar. De mensen hebben echt niets meer om zich mee te amuseren. Ik heb toen een gratis concert gegeven om de mensen wat amusement te bieden.

Op "We’ve Landed" zing je, een boodschap aan de jeugd van nu.

Tony Allen: Ja, ik richt mij tot de jongeren, van 17, 18, 19 jaar - zoals ik in de tekst zeg – ik spreek tot deze leeftijdsgroep die veel plezier maakt. Smart phones, online spelletjes, internet, … men blijft thuis opgesloten en verwezenlijkt niets. Ik zeg hen dat het niet ernstig is, het is luiheid, dit is niet het ware leven.


Ik kom terug op dat Belgisch concert: je beëindigde je speech met te zeggen dat het enige dat je wilde is je best te doen om het publiek voldoening te schenken.

Tony Allen: Dat klopt. Als ik op een podium sta, span ik me in om de mensen een goed gevoel te geven. Het is mijn ‘leitmotiv’ on stage.

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrij vertaald door Jos Demol)  -  foto’s © Cindy De Kuyper

Verschijnt ook bij onze partners: