Sebastian Rochford, een klein dagboek

Sebastian Rochford komt op 1 maart e.k. naar de “Hnita Jazz Club” in Heist-op-den-Berg en de dag erna naar “Opderschmelz” in Dudelange om er “A Short Diary”te presenteren in duo let Kit Downes. Interview met een polyvalente drummer.


We kennen je als drummer in bands als "Polar Bear" of "Acoustic Ladyland", je bent ook een van de oprichters van "Sons of Kemet". Dit ECM album is compleet anders…

Dit is het eerste album dat ik heb gemaakt met een piano, een instrument dat altijd heel belangrijk is geweest in mijn leven. Ik speelde piano lang voordat ik ging drummen omdat mijn ouders wilden dat ik met piano begon zodat ik gevoel voor harmonie kreeg. Ze zeiden me dat als ik wilde drummen, ik met de piano moest beginnen. Ik was eigenlijk omringd door pianoliefhebbers. Mijn vader hield veel van Glenn Gould, mijn moeder luisterde naar Bill Evans, Keith Jarrett en Nina Simone. Vandaag de dag, als ik componeer, is het eerst in mijn hoofd en dan speel ik het op de piano.

De meer meditatieve muziek op dit album lijkt me iets nieuws voor je…

Niet echt, nog voor mijn vader stierf vroeg iemand me welke vorm mijn muziek aannam, wat mijn persoonlijke input was. Toen mijn vader stierf ben ik achter de piano gaan zitten en heb ik weergegeven wat ik in gedachten had. Toen dacht ik eraan om er een album van te maken en ik voelde me echt beter, die muziek was als een kuur voor mij.

© Alex Bonney

Dacht je meteen dat Kit Downes de juiste pianist was voor deze muziek ?

Ja, we hadden een paar jaar geleden al een duo gevormd, maar we hebben toen geen album gemaakt. Ik heb altijd van zijn emotionele manier van spelen gehouden. Ik ken hem ook persoonlijk, hij is een vriend, en in deze zeer persoonlijke situatie van het overlijden van mijn vader kon ik aan niemand anders denken dan aan hem.

Zit er een Schotse invloed in je muziek ?

Het is interessant omdat ik tijdens de pandemie veel tijd doorbracht in Schotland, en nadat ik de liedjes voor mijn vader had geschreven, schreef ik een stuk dat voor mij erg Schots klinkt. Het is een beetje een "my love song", het heet "To The Country I Was Born" en iedereen in mijn familie voelde dat het Schotse invloeden had, het zat in de lucht en in de energie. Maar ik denk niet dat dit gevoel op het album terug te vinden is.

Toen je componeerde voor het album, dacht je toen aan sommige gedichten van je vader ? Hebben die je schrijven beïnvloed ?

Neen, hij was vooral de persoon die me inspireerde.

Heb je een van zijn gedichten gekozen voor het boekje van de plaat ?

Mijn vader is altijd erg mystiek geweest, gepassioneerd door woorden en muziek. Het laatste nummer op het album dat van hem is, stuurde hij me per telefoon en de titel van het nummer is een regel uit het gedicht dat hij over de muziek schreef.

Heb je de muziek op de plaat ooit live gespeeld ?

We hebben al twee concerten gedaan, en er komen er nog verschillende meer.

Is de stemming van de muziek anders op het podium ?

Het is belangrijk om dezelfde intentie en hetzelfde gevoel op het podium te houden, maar soms gaat het verschillende kanten op. Ik neem graag een beetje vrijheid t.o.v. de muziek, maar de intentie moet er zijn, het is voor mij iets heel belangrijks dat de mensen precies aanvoelen wat we wilden uitdrukken. Maar het kan anders zijn dan op het album: er staat een solopianostuk op de plaat, maar op het podium speel ik het.

Deze muziek is nog steeds onthutsend voor wie naar 'Sons of Kemet', 'Polar Bear' of 'Acoustic Ladyland' heeft geluisterd…

Het is niet per se een grote verandering, het zijn in alle gevallen menselijke gevoelens. Aanvankelijk zijn mijn favoriete platen altijd van pianisten geweest: Bill Evans, een van mijn favorieten aller tijden is het Monk-album 'Alone in San Francisco', ik hou van Cecil Taylor, Andrew Hill, Jason Moran.

En drummers ?

John Bonham, Elvin Jones, Stevie Wonder, ik hou van zijn drumwerk, Paul Motian, Jack DeJohnette... Er zijn er zoveel waar ik van hou.

Speel je momenteel in andere formaties ?

Ik speel met de Franse bassist Théo Girard, we hebben onlangs een plaat gemaakt. Ik speel ook met Patti Smith, met wie ik dit jaar weer naar België kom, in de herfst denk ik.

Spelen met Patti Smith moet een geweldige ervaring zijn…

Ja, heel zeker. Ik begon met rock, hardcore. Pas toen mijn moeder overleed als ik achttien was, ben ik naar jazz gaan luisteren, de muziek waar zij van hield. Maar in wat ik doe, is het meer het concept dat belangrijk is: als ik speel met Patti Smith, die meer een rock-, punk-rockpersoon is, doet de manier waarop zij de muziek ziet in zekere zin als jazz aan. Je moet heel alert blijven omdat  ze in haar muziek de akkoorden kan veranderen tijdens een concert, en ze houdt ook van jazz. Het is een ervaring om met haar te spelen.

Op 1 maart speel je in duo in Heist-Op-Den-Berg…

Ik kijk ernaar uit om terug te komen naar de Hnita Jazz Club, ik hou echt van de plek en ook van Peter.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Rosie Reed Gold / Alex Bonney

LEES RECENSIE (F)