Picidae – de zang van de groene specht…

We wilden je graag laten kennismaken met deze rare vogels, wiens laatste album - 'A Stray Labyrinth' - onze draaitafel nog niet verlaten heeft. Een Scandinavische ontmoeting met zangeres/multi-instrumentaliste Sigrin Tara Overland.

© André Tribbense

Kan je ons in het kort Picidae voorstellen ?

Sigrin Tara Overland : Mijn naam is Sigrin Tara Overland en ik ben de helft van het duo Picidae, waar ook Eirik Dorsdal deel van uitmaakt. Ik zing, schrijf de liedjes en teksten en bespeel verschillende snaarinstrumenten (harp, gitaar...) en hij speelt trompet, zorgt voor de special effects en voegt ook nog wat zang toe.

Zijn jullie beroepsmusici ?

Sigrin Tara Overland : We gingen samen naar school en hij werd professioneel muzikant. Ik heb een tweede beroep, ik werk in een vereniging die jazz promoot en het ook speel.

Hoe wordt Picidae uitgesproken en wat betekent het ?

Sigrin Tara Overland : Oh, het is een Latijnse naam en er zijn verschillende manieren om hem uit te spreken - Pissidae, Pikidae, Pitchidae... Wij gebruiken meestal de laatste, maar mensen kunnen kiezen. (lacht) Zelfs wij wisselen af ! En het betekent groene specht ! Ik hou van dieren, vooral van vogels. Een journalist vertelde me na een concert dat hij echt geconcentreerd was en voelde dat ik echt met de natuur verbonden was. Het is waar dat als ik bijvoorbeeld schrijf over een liefdesrelatie of vader/zoon relaties, er dieren bij betrokken zijn! Het fascineert me.

Dat maakt het er niet makkelijker op...

Sigrin Tara Overland : We hebben al vaak spijt gehad van die naam! Maar nu is het te laat! (lacht) Wat ons muzikale verleden betreft, we hebben samen aan het Conservatorium gestudeerd. Eirik heeft in een aantal bands gespeeld en in veel speelt hij nog steeds! Ook ik speelde in verschillende bands, maar toen kwam de tijd om er één te kiezen, en het bleef Picidae. Soms werk ik vocaal en met mijn snaarinstrumenten samen op andere albums, maar het is Picidae dat belangrijk is. Eirik heeft nog andere projecten met een kwartet en een Palestijnse zangeres.

© André Tribbense

Jazzbands ? Picidae is toch meer pop, soul ?

Sigrin Tara Overland : Ik ben opgegroeid met verschillende achtergronden, mijn moeder houdt van renaissancemuziek, mijn ouders spelen Latijns-Amerikaanse muziek en mijn vader houdt van folk. Eirik komt uit de jazz, big bands en ook klassieke muziek. Dus ik denk dat onze muziek een mix is van dat alles.

En naar welke muziek luister je het meest ?

Sigrin Tara Overland : Dat is zeer uiteenlopend, zolang ze maar van goede kwaliteit zijn. Ik hou van akoestische en moderne jazz, ik speel het, maar ik hou ook van elektronische muziek en vroeger heb ik ook in rock bands gespeeld. Vroeger zong ik en leefde ik me uit. Een nummer op het laatste album is geïnspireerd door de Pixies ! Ik ben opgegroeid met die band en ik vind hen geweldig!

Over een paar weken zullen we Sinikka Langeland en Mari Boine interviewen. Jullie bevinden je in ongeveer hetzelfde universum...

Sigrin Tara Overland : Het komt allemaal uit Noorwegen en we hebben dezelfde muzikale achtergrond, die sterk beïnvloed is door folkmuziek. We luisteren al van jongs af aan naar deze muziek, een folkzanger kwam bij ons thuis spelen en hij heeft me veel geleerd. Ik denk dat waar je naar luisterde toen je kind was van invloed is op de muziek die je daarna speelt. In mijn muziek, beïnvloed door wat ik thuis hoorde, hoor ik renaissancemuziek, een beetje REM, een beetje jazz en wat elektronische muziek.

Je stem is zeer expressief, bijna soulvol, een sobere instrumentatie en geweldige harmonieën... Is het omdat jullie een duo zijn dat jullie hiernaar neigen ?

Sigrin Tara Overland : Oh, hoor je dat? (lacht) Ik heb in een imposant ensemble van 14 muzikanten gespeeld, maar als ik componeer, wil ik dat het ingetogen is. Maar het moet wel krachtig genoeg zijn. Je hoeft niet veel geluid te maken om jezelf uit te drukken, je kunt spelen met virtuele stilte!

Als we je muziek beluisteren, is het moeilijk om te raden dat je deel uitmaakt van de Noorse scene...

Sigrin Tara Overland : (Lacht) Dat is normaal, mijn moeder is van Schotse en van Amerikaanse afkomst en ze is boeddhist! (Lacht)

© André Tribbense

Je neemt je tijd tussen albums. Er zaten zeven jaar tussen de laatste twee...

Sigrin Tara Overland : Eirik heeft drie kinderen, ik heb er twee en dan was er nog covid. Ondanks alles werkten we apart tijdens deze moeilijke periode. Er staat een symfonieorkest op één track en dat moesten we tijdens de opnames in tweeën splitsen. In aparte kamers. Een moeilijke periode. Het was fantastisch om met dat orkest te werken, de arrangementen zijn geweldig en mijn muziek heeft nog nooit zo goed geklonken! Maar ik wil bij het duo blijven, ook al komt er op het volgende album een derde muzikant bij. Maar het blijft ik en Eirik, ik en Eirik, ik en Eirik! (lacht)

Zijn jullie een stel ?

Sigrin Tara Overland : Nee, we wonen in Noorwegen, hij in het noorden, ik in het zuiden (ze wijst naar de afstand op haar arm, tussen haar hand en haar elleboog - nvdr). Het is net zo ver uit elkaar als Italië en Noorwegen... Als we geen concerten doen, zien we elkaar één keer per jaar! Dat is ook een van de redenen waarom we zo lang wachten tussen twee albums.

Het album ademt een gevoel van sereniteit, zachtheid en traagheid uit. Zoals op de binnenhoes, waar een kat om je heen loopt...

Sigrin Tara Overland : Deze foto is genomen in mijn eetkamer! We hebben veel zelf opgenomen en demo's gemaakt. Maar als we bij elkaar komen, maakt het niet uit hoeveel muzikanten ons begeleiden, het is altijd onze muziek die we horen. We stuurden ook tapes naar contrabassist Jo Berger Myhre en hij voegde zijn eigen dingen toe. Alle andere muzikanten komen later!

Wat betekent de albumtitel 'A Stray Labyrinth' ?

Sigrin Tara Overland : Het is als een kaart waarin je verdwaalt. Het is een beetje zoals wanneer ik componeer. Ik heb een basislijn, daar borduur ik omheen en dan gaat het over in improvisatie. Ook al ben ik geen echte jazzcomponist, ik heb nog steeds de vezel van de improvisatie in me. En de titel kwam bij me op terwijl ik aan het opnemen was en de improvisatie me naar andere dingen leidde.

Roept deze titel ook een periode van twijfel op ?

Sigrin Tara Overland : Ja, covid hielp ons niet. Als we samen akoestisch repeteerden of opnamen, vroegen we ons af hoe het live zou klinken. Maar de toekomst was onzeker en menselijke relaties ook. Het bewijs is dat toen mijn man sommige teksten hoorde, hij zei: "Gaat dit liedje over mij ?” (lacht) Maar ik heb het ook over mezelf of ik verzin het. Of het is geïnspireerd door een boek.

De cover drukt ook uit dat Eirik en ik op zoek zijn naar elkaar. Dit gebeurt ook met de muziek, er is niet altijd muzikale interactie tussen ons. We verdwalen soms en dat is wat ik graag wil dat luisteraars ook doen: verdwalen in het album, de weg terugvinden, nieuwe dingen ontdekken. Er zijn dus verschillende verklaringen voor de algemene titel. Het meisje dat al onze covers doet is al twintig jaar bij ons, ze is het derde lid van de band.

© Evind Kaasin

Zijn er al plannen voor een tournee ?

Sigrin Tara Overland : In het voorjaar, voor de release van het album, hebben we een lange tour gedaan in Noorwegen en daarna zijn we op tour geweest in Japan. We gaan hier nog een paar concerten doen, maar we plannen ook concerten in de Benelux omdat we daar erg goede recensies hebben gekregen. Maar niets is duidelijk, dus als iemand ideeën heeft, laat het ons weten ! (lacht)

Interview © Yves Tassin en Claudy Jalet (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © André Tribbense / Evind Kaasin
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Picidae - A Stray Labyrinth
Nyenor

Lees hier de recensie Yves ‘JB’ Tassin