Pianiste Lara Humbert brengt haar eerste zelfgeproduceerde album uit…

een kennismaking…

© Théo Lanau

Dag Lara, je hebt net je eerste album uitgebracht. Kun je ons iets over jezelf vertellen?

Ik ben Française uit de Haute-Savoie en begon muziek te maken toen ik zes was. Ik koos voor de piano, maar dacht nooit dat ik er een carrière van zou maken. Ik haalde mijn baccalaureaat, begon toen jazz te spelen en dat boeide me. Ik ging naar Lyon om te studeren bij Franck Avitabile, mijn eerste leraar, die heel belangrijk voor me was.

Toen kwam ik naar Brussel en de verandering deed me goed zodat ik bleef.

Brussel is een gastvrije stad…

Ja, ik voelde me er meteen thuis, ik vond de sfeer er gemoedelijker. Als ik bijvoorbeeld naar de jam sessies ging, waren er geen vooroordelen, je kon er afspreken met vrienden van het conservatorium en er waren ook professionals. Ik voelde meteen een gemeenschapsgevoel.

En dan gaan we jammen...

De eerste jams waren in het Muntpunt waar de sfeer erg leuk was; er was ook de Sounds voor jams, met Manolo Cabras die erg hartelijk was.

En ziehier dan een eerste album met een mix van Belgische en Franse muzikanten…

Amèle Metlini is ook Frans, Frans-Marokkaans, net als Benjamin Sauzereau.

Het album bevat acht eigen composities: vanwaar de keuze voor een origineel repertoire?

Wat mijn verlangen om te componeren in gang zette, was een ontmoeting met Tim Berne tijdens een masterclass. Ik zat toen in het Orchestre National des Jeunes de l'ONJ. Het veranderde de manier waarop ik naar compositie keek; ik leerde dat je soms maar één frase nodig had en dat dat genoeg was om muziek te maken. Het vormen van een groep kent geen limieten, maar het werpt ook barrières op, en ik hield van de vrijheid die het bood op het gebied van ritme en harmonie. Dus ik liet de bas weg en omdat ik van gitaar hield, dacht ik aan Benjamin. Amèle was een van de eerste mensen die ik ontmoette in Brussel, dus het klikte meteen en ik hou van het geluid van de viool... Eigenlijk heb ik de instrumenten gekozen op basis van het geluid. We hebben het uitgeprobeerd en het werkte heel goed.

Is het in deze geest dat je kleine frasen voor het album hebt gecomponeerd die als leidraad dienen...

Ja, dat is het. Er zijn stukken met alleen een melodietje en we gaan rond en rond zoals in 'pinède', maar er komen ook harmonische geluiden in voor, dat stuk wordt nooit twee keer op dezelfde manier gespeeld, dat is een beetje de invloed van Tim Berne. Ik houd ook erg van contrapuntische melodieën, muziek ergens tussen tonale muziek en atonale muziek, omdat het fragmenten van tonaliteit zijn, en om die dan samen te voegen met een basis die op bepaalde momenten ritmische veren geeft, daar houd ik van. Ik hou erg van het werk van Mary Halvorson, ik luister ook naar popmuziek en ik mix al deze invloeden door elkaar, ik kies niet graag voor één bepaalde stijl.

© Théo Lanau

Mary Halvorson is ongetwijfeld ook een grote invloed op Benjamin Sauzereau...

Ja, hij vindt echt leuk wat ze doet.

En de keuze voor Amèle op viool, die ook bij het Watar Quartet speelt. Het levert allemaal heel kleurrijke muziek op...

Ja, ik denk dat een groot deel van mij zich zorgen maakt over het feit dat ik geen films heb gemaakt. Ik hou van beelden en dat hoor je terug in mijn muziek…

Donkere, intrigerende passages in je muziek...

Er is altijd de invloed door Tim Berne. Als ik dit soort melodieën schrijf, denk ik in intervallen, dus ik kies het interval dat ik wil horen en als ik dan een paar noten wil die een toonladder in majeur oproepen om een beetje sprankeling te geven, dan bouw ik de melodie een beetje op zoals je kant zou klossen. Onlangs deden we een live sessie met de band en we besloten om externe beelden te integreren, en op die momenten leek de muziek heel ernstig, hoewel dat niet de bedoeling is. Ik denk dat het door het neigen naar atonale muziek zijn donkerdere kant krijgt, maar het is niet opzettelijk, ook al zit er een melancholische kant aan mijn muziek.

En er is ook de zeer flexibele drummer, meer een colorist dan een bewaker van het ritme, Gaspard Sicx...

Ja, er was de vraag of de viool versterkt moest worden vanwege de drums, en Gaspard Sicx heeft hard gewerkt om een evenwicht te vinden met de viool. Dat betekent spelen met kleuren en zachter en subtieler musiceren. Gaspard is daar heel goed in, zelfs als hij meer ritmische dingen speelt, is hij heel flexibel.

Waren er veel takes nodig tijdens de opname?

Neen, maar we waren wel goed voorbereid voordat we de studio in gingen. Het zit zo met dit soort muziek: hoe meer je het repeteert, hoe frisser het wordt. En toen hadden we maar twee dagen.

'thank you come again' is een knipoog naar de luisteraar: bedankt dat je naar ons hebt geluisterd en kom je ons dan opzoeken?

(lacht) Eigenlijk is het altijd een beetje de komische noot tijdens een concert: we spelen het vaak aan het einde van het concert en iedereen lacht en dat vinden we leuk!

© Roger Vantilt

Zijn er al geplande concerten?

We spelen op 19 september 2024 in Le Baixu Brussel om ons nieuwe repertoire te presenteren met een zangeres die ik aan de groep toevoeg, Marie-Amélie Clément. Ik vroeg haar om wat teksten bij mijn muziek te schrijven. Het klonk zo goed dat ik besloot haar aan de groep toe te voegen. We hebben onlangs enkele live-sessies opgenomen die in september worden uitgebracht en we zullen dit programma presenteren in Le Baixu, evenals enkele nummers van het album, denk ik. Het thema van de liedjes is het platteland, ik kom van het platteland en het doel is om essentiële elementen van het dorpsleven op muziek te zetten.

Is improvisatie iets wat je van nature beheerst?

Het is altijd een uitdaging geweest in mijn muziek: hoe kom je tot een mooi stuk dat improvisatie aanmoedigt en aanvoelt op welk punt je het in het stuk stopt. Het is iets dat opnieuw wordt besloten met de groep: we kijken hoe het werkt en als het niet werkt, zoeken we iets anders.

Benjamin is ook een heel belangrijk element in jullie muziek, hij voelt aan welk geluid bij jullie muziek past…

Ja, absoluut. Het geluid van de elektrische gitaar omvat het geluid van de band. Op twee nummers speelt hij akoestische gitaar. Hij is iemand die heel belangrijk is geweest in het proces. Hij is helemaal geen passief persoon, hij zit overal met zijn neus in (lacht), en het is geweldig voor mij om zijn ervaring te hebben; dit is mijn eerste band en ik voel me gelukkig dat hij bereid was om naar mijn composities te luisteren toen hij me nog niet kende en ik net in Brussel was aangekomen.

Is zelf producen een keuze?

Ik denk dat het onmogelijk is om een interessant label te vinden als je geen artikels in de pers hebt gehad. Ik kon ook niet de grote hoeveelheid energie opbrengen om een label te zoeken.

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Théo Lanau / Roger Vantilt
een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

BANDCAMP

Lees hier de recensie van Jean-Pierre Goffin