No Wasabi - No Wasabi

© Rieuwert Devillé

Hoe is de samenwerking met Machiel Heremans ontstaan, en wisten jullie meteen welke richting jullie uit wilden?

Rebekka Van Bockstal: ‘We leerden elkaar kennen aan het Conservatorium van Brussel waar we allebei studeerden. Gezien we twee gitaristen zijn, hebben we elkaar snel gevonden en zijn we beginnen samenspelen zonder enig idee om echt een project op te starten. We begonnen met wat standards en ontdekten al snel dat we allebei een passie hebben voor gitaareffecten. En zo zijn we meer en meer op eigen composities van elkaar beginnen uittesten, een mix beginnen spelen van die standards waar we zo veel van hielden, op onze heel eigen manier, en die eigen composities die dan vaak stilaan meer en meer werden aangevuld met vrije improvisaties, zijnde al eens een intro op een stuk, enzovoort. Vanaf het moment dat we meer en meer begonnen te denken in de richting van een project – het heeft zeker een jaar of twee geduurd, denk ik, voor we begonnen met optredens plannen en een setlist creëren – was het idee eigenlijk wel duidelijk welke richting we zouden uitdraaien: soundscapes gecombineerd met composities, wat je op onze cd nu ook kan horen.’


Kan je jouw muzikale partner even voorstellen?

Rebekka Van Bockstal: ‘De muzikale partner die je hoort op 'No Wasabi', Machiel Heremans, is behalve een fantastisch muzikant ook een geweldig rustige, aangename persoon en een zeer goeie vriend van mij geworden doorheen de jaren. Machiel kan super goed met effecten werken, weet heel nauwkeurig waarmee hij bezig is, is een nauwgezet persoon om mee samen te werken. Als we een promotekst schrijven of een video willen maken, dan weet hij heel precies wat hij wil tonen, hoe dat eruit moet zien, waar hij naartoe wil werken... Behalve in No Wasabi speelt hij ook in een iets experimenteler duo met Jon Sensmeier en heeft hij zijn eigen band Abstract INC., een sextet waarin hij laat zien en horen dat hij een geweldig componist is. Binnen de Brusselse jazzscène is hij actief bezig met het samenbrengen van muzikanten en artiesten. Zo tracht hij met BIC (Brussels Impro Collective) cross-overs te maken met andere kunsten en jams te organiseren waarin vrije improvisatie centraal staat.’  


Er is tijdens de opnames heel wat ruimte geweest voor improvisatie, andere stukken zijn echt  uitgeschreven: gebeurde dat componeren samen en verliep dat vlot?

Rebekka Van Bockstal: ‘Het antwoord op die vraag is “nee”, we hebben niet samen gecomponeerd. De composities op de cd zijn aparte stukken, ofwel van Machiel ofwel van mezelf. We hebben wel eens geprobeerd om samen te componeren, maar dat nam enorm veel tijd en bracht niet per se een beter resultaat dan wanneer we elk onze stukken meebrachten. De ruimte voor improvisatie is een heel bewuste keuze geweest. Op de cd staan vijf composities en de vier andere stuken zijn echt vrije improvisaties waarin we achteraf tijdens de mix hebben geknipt - niet geplakt, wel geknipt – en de leukste fragmenten hebben gekozen om op de cd te zetten.’

Jullie hebben heel speciaal aandacht besteed aan het aspect “klank” en de locatie voor de opnames is dan ook heel specifiek gekozen? Hebben jullie meerdere kerken “uitgetest”?

Rebekka Van Bockstal: ‘We hadden vanaf het begin wel het idee (voor dergelijke locatie): omdat we zo hard houden van die galm en omdat die echo iets was dat we echt op onze cd wilden laten horen, dachten we “we gaan op zoek naar een kerk”. En zo hebben we eigenlijk tamelijk snel bij het eerste positieve antwoord toegehapt, met dank aan Rob Allaert, de diaken van Duffel Mijlstraat: die was direct erg positief. Hij is zelf ook een erg muzikale kerel die dat helemaal zag zitten om ons de kerk twee dagen helemaal toe te vertrouwen. En zo is het gebeurd dat we de Sint-Franciscus kerk hebben uitgekozen.’  


Jullie nemen elk in dezelfde mate de lead: er is geen sprake van een ritmegitarist en een frontvrouw of –man?

Rebekka Van Bockstal: ‘Neen, inderdaad, we zijn echt een duo: we staan op dezelfde hoogte, brengen allebei composities aan, proberen samen te componeren ook al zijn we daar nog niet toe gekomen. Wel zetten we vrije improvisaties neer die soms ook sologericht zijn op één persoon, maar dat is dan afwisselend: eens de een, dan de andere. Een frontvrouw of –man hebben we dan ook bewust niet naar voor geschoven. We zijn maar met twee, dus het is mooier op gelijke hoogte te staan. We hebben ook bewust gekozen om als een groepsnaam, No Wasabi, naar buiten te komen, en niet als Rebekka en Machiel. Omdat we écht een band zijn, ook al zijn we dan maar met twee.’  


De muziek is bij vaak heel intimistisch en fragiel, maar bij momenten halen jullie wel fors uit!

Rebekka Van Bockstal: ‘Inderdaad, we hebben die kerk ook soms wel eens laten horen dat we stevig kunnen rocken. Op sommige improvisaties gaan we hevig tekeer, ik denk dan aan ‘Octopuzzshred’ - we hebben die namen van de vrije improvisaties achteraf gegeven, naargelang hoe ze klonken – en zeker ook op het einde van ‘Stuurhut’ knalt Machiel in een geweldige solo waarvan die kerk bijna ineen zou vallen. Maar het grootste deel van de muziek is toch intimistisch en fragiel.’

© Rob Allaert

Tussen de langere composities door staan ook wat “miniatuurtjes”: zijn dat puur improvisaties, stukjes die bedoeld zijn als sfeerschepping of zijn het eerder “klankexperimenten”?

Rebekka Van Bockstal: ‘Zoals ik zei in het begin: we hebben vijf echte composities op de cd opgenomen, en de stukjes daartussen, daarachter, de kortere stukjes of de iets extremere stukken zijn vrije improvisaties die we op het moment hebben ingespeeld. Daaruit hebben we de beste stukken gekozen en als minicomposities of miniatuurtjes naar voor geschoven op de cd. Het is bedoeld als sfeerschepping en ook als een saus doorheen de hele cd heen zodat we een beetje een rode draad hebben. Het zijn zowel sfeerscheppingen als klankexperimenten, eigenlijk. De ene keer hebben we onszelf de opdracht gegeven om heel kort te spelen, een andere keer met heel veel overdrive. Er zat dus wel telkens of toch bijna altijd een idee achter van “nu gaan we dit doen of dat doen”, in de zin van “nu gaan we die effecten gebruiken, het gaat kort zijn, het gaat dromerig zijn…”. Op die manier probeerden we heel kort enkele karakteristieken vooraf vast te leggen om dan vrij te gaan improviseren.’


Ten slotte: wat is de achterliggende gedachte voor de keuze van de naam voor jullie duo?

Rebekka Van Bockstal: ‘We wilden gewoon een bandnaam, niet ‘Rebekka en Machiel’ zijn of ‘Heremans en van Bockstal’: dat leek ons iets te standaard en klassiek voor de sound van onze band. Want we vinden écht dat we als een band klinken en dus moesten we een bandnaam hebben. No Wasabi is als volgt uit de bus gekomen: we hebben elk woorden die we tof vonden klinken naar elkaar doorgestuurd. Daar zat ook, herinner ik mij, ‘kamikaze’ bij, er waren dus precies wel wat Japanse invloeden en hoe dat komt, weet ik ook niet. Dan kwam ‘wasabi’ uit de bus en wij dachten No Wasabi omdat we niet super veel mosterd of pit geven op elk moment, maar eerder dromerig en zachtaardig klinken en zijn. Echter, om die balans toch een beetje te houden en wat pikants in onze releaseshows te steken, serveren we wasabinootjes. Dus dan kan u op rustige muziek toch wat van de mosterd proeven!’

© Paul Godderis, 8 november 2019