Next.Ape, ontmoeting met Veronika Harcsa en Antoine Pierre

Next.Ape, eindelijk! Op de sporen sinds 2017, EP-release in 2019, verbluffende concerten in afwachting van een in 2020 aangekondigde cd... die pas uitkwam in 2023. Die verdomde covid. Maar het was het wachten waard: een plaat die de jazz/rock/hiphop/psych/pop/elektro dooreen mengt...

Een ontmoeting met Veronika Harcsa en Antoine Pierre.

© Didier Wagner

Veronika, je maakt nu al een paar jaar deel uit van de Belgische muziekscene. Kun je ons iets meer vertellen over je carrière voordat je hier aankwam ?

Veronika Harcsa : Ik heb een beetje wiskunde gestudeerd, daarna informatica aan de technische universiteit. Toen ik 8 of 9 jaar oud was, ben ik begonnen met pianolessen, en toen ik een ander instrument wilde proberen startte ik met de saxofoon omdat dat goed klonk. Door dit instrument begon ik naar jazz te luisteren en te improviseren in de klas. Mijn ouders waren meer geïnteresseerd in klassieke muziek.

Op mijn 15e begon ik met zingen, klassieke zang, maar het was aanvankelijk een beetje moeilijk voor me omdat mijn bereik te klein was, het kwam niet vanzelf. Twee jaar later begon ik jazz te zingen en dat was een echte openbaring voor mij.

Toen ik saxofoon speelde, was ik altijd bang als ik in het openbaar moest spelen, maar ik had nooit plankenkoorts als ik zong. Ik heb het verschil nooit begrepen. Tegelijkertijd studeerde ik verder aan de universiteit, maar muziek werd langzamerhand meer dan een hobby. Toen deed ik toelatingsexamen voor de jazzafdeling van het conservatorium van Boedapest en ik werd toegelaten. Dat was een teken voor mij, want muzikanten overtuigden mij ervan dat ik het kon, ook al begon ik relatief laat, ik was 21 jaar oud. Ik gaf echt alles, ik overtuigde mezelf eraan te werken om zangeres te worden.

Hoe heb je je techniek voor het conservatorium onder handen genomen ?

Veronika Harcsa : Het feit dat ik in het begin niet echt een techniek had, was zowel een voordeel als een nadeel: je moest echt werken om ingewikkeldere dingen te zingen, maar aan de andere kant had ik een heel natuurlijke, spontane stem die anders was dan die van de andere studenten. Ik probeerde beide te hebben, de techniek en mijn natuurlijke stem om te zingen wat ik in mijn hoofd had. Daarna kwam ik naar België voor een master bij David Linx.

Antoine Pierre : Je vertelde me dat je in het begin maar een bereik had van één octaaf.

Veronika Harcsa : Ja, dat klopt, ik was erg beperkt, maar de cursussen hebben me enorm geholpen. En dan heb ik in België mensen ontmoet die meteen vertrouwen in me hadden, zoals Kris Defoort. Ik neem nog steeds lessen, want ik wil mijn stem nog meer verbeteren. Ik werk in verschillende genres: met Antoine is het meer experimenteel en elektronisch. Maar tegelijkertijd werk ik met klassieke muzikanten of jazzmuzikanten.

   
© Jeanschoubs

Antoine, zou Next.Ape er zonder Veronika gekomen zijn ?

Antoine Pierre : Niet zoals dit nu het geval is. Toen Fanny van Marni me in 2017 voorstelde om een project uit te werken, wilde ik iets anders presenteren dan wat URBEX deed, meer alternatief, meer pop-rock. Zonder Veronika was er geen stem geweest. In het begin wist ik niet echt wat ik kon verwachten, toen hebben we iets met haar gecreëerd.

Als er nu nog één of twee nummers uit 2017 op ons repertoire staan, is dat veel, terwijl dat er toen vijftien waren. Next.Ape werd wat het is geworden omdat we er allemaal energie in hebben gestoken. Als ik luister naar de muziek op de plaat die gaat uitkomen, hoor ik echt het geluid van een band die er staat, en dat is echt een leuke verrassing, want dat geluid is echt in de loop der tijd opgebouwd, met de teksten die Veronika schreef en de melodieën die erbij horen. Het is een collectief werk: ik schrijf demo's met basislijnen en ritmische ideeën die ik naar de andere muzikanten stuur, en Lorenzo, bijvoorbeeld, voegt gitaar toe, Veronika schrijft teksten. Het is echt een collectief gebeuren.

Het is drastisch veranderd in de loop der tijd, ik herinner me het optreden in REFLEKTOR (Luik) met een ander team...

Antoine Pierre : Cedric was er nog niet bij en het was Ben Wendel op saxofoon. In feite, toen we de REFLEKTOR tournee deden, was het een deel van het repertoire van de huidige plaat en een deel van de EP.

Hoe kwam Cédric Raymond bij de groep ?

Antoine Pierre : Toen we in de studio gingen, voegden we keyboards toe en we vonden het zonde om dat te verliezen op het podium, om live te spelen en niet dezelfde geluidsintensiteit te hebben. En op een dag bij een paar drankjes, waar Cedric ook bij was, zei ik tegen Lorenzo dat het goed zou zijn om keyboards toe te voegen. We stelden het voor aan Cedric en het was goed! Cedric kwam erbij tijdens de lockdown. Sinds hij er is, is er iets extra's: hij voegt een vibe toe, niet alleen muzikaal, maar ook op menselijk vlak. Het was het ontbrekende teken, we zijn als een grote familie, we hebben de camper nodig om samen op vakantie te gaan!

© Athos Burez

Het is moeilijk om een label op deze muziek te plakken... Crossover is een beetje makkelijk. Wat heeft je hiertoe gebracht ?

Antoine Pierre : De gemeenschappelijke factoren zijn Radiohead, trip hop muziek, Massive Attack, Portishead...

Veronika Harcsa : Voeg er Pink Floyd ook maar aan toe.

Antoine Pierre : Ja, dat is zo. Eigenlijk is experimentele pop niet slecht, maar het is relatief, er zit ook een rock, indie ding in.

Er is veel tegelijk te beluisteren in jullie muziek...

Antoine Pierre : De manier waarop we naar muziek luisteren is erg veranderd. We besteden maanden aan het samenstellen van een album, het opbouwen van een verhaal, terwijl we onszelf vertellen dat we bij track 5 een plateau bereiken, daarna gaan we naar beneden, dan gaan we terug omhoog...

We bouwen iets op en uiteindelijk belanden je tracks in playlists. Ik heb het gevoel dat we dit doen voor zowel de muziekliefhebbers als voor onszelf. De oplagen van vinyl en cd zullen relatief klein blijven; het is een uitdaging om te zien welk medium het beste past bij de muziek die we brengen.

Maar om terug te komen op de vraag, het is erg moeilijk om een stijl te definiëren. Als ik het aan andere mensen vraag, geven ze allemaal een ander antwoord.

Tenslotte zijn er ook de teksten die een richting bepalen…

Veronika Harcsa : 80% zijn van mijn hand.

© Didier Wagner

Ze laten een positieve indruk na…

Veronika Harcsa : Het is heel goed om het zo te bekijken. Eerlijk gezegd is er veel angst, met "Falling Stars" bijvoorbeeld. We zoeken naar een oplossing, er is zoveel angst om ons heen, oorlog, migranten, de klimaatsituatie, we moeten naar oplossingen zoeken. Laten we niet in angst blijven zitten, wat kunnen we doen ? Waar kunnen we in geloven ?

Next.Ape - The Fourth Wall

Antoine Pierre : De sfeer die we in de plaat wilden leggen zit ook in de coverfoto. Het idee is om een soort post-apocalyptische scène te hebben waar alles aangeeft dat het shit is, maar ook waar je de laatste bladzijde uit kan scheuren om opnieuw te beginnen. Wat ik moeilijk vind in de muziek en in de teksten is het vinden van een boodschap die alles van ons vertegenwoordigt en die er voor ons toe doet, maar zonder moralistisch te zijn en zonder te zeggen dat je dit of dat moet doen. Het is een beetje alsof we onze eigen therapeuten zijn. We proberen onszelf goed te doen.

Het format is merkwaardig genoeg eerder op de radio gericht…

Veronika Harcsa : Alle muziek was er eerst en pas daarna hebben we de teksten erbij geschreven. Ze zijn toevallig ongeveer drie minuten lang.

Antoine Pierre : Ik was in de studio nogal obsessief bezig met de lengte van de nummers. Ik wilde een compact formaat, ik had het gevoel dat ik er te veel bij haalde. En dat gaf Veronika een beperking voor de teksten.

Veronika Harcsa : Soms zijn er bewuste dromen. Ik hou van teksten die tussen droom en werkelijkheid in zitten, niet te direct, een soort collectief gevoel dat ik in de teksten probeer te leggen.

© Jeanschoubs

Antoine, kijk je uit naar de nakende releasedatum ?

Antoine Pierre : Als ik de persberichten van 2019 terugkijk, stond er 'voordat het album in 2020 uitkomt...' en het is al 2023! Het is een enge tijd geweest, maar we zijn er, het heeft een beangstigend gevoel gehad.

Welke releaseconcerten liggen er al vast ?

Antoine Pierre : Het album verschijnt op 31 maart 2023. Het officiële releaseconcert gaat door in de AB Brussel op 17 mei, een dubbel concert met « Edges » van Guillaume Vierset. We spelen ook in het Bimhuis Amsterdam (6april), Trekstaal Diest (14 april), de Bijloke Gent (15 april), tijdens het Gaume festival in augustus…

Voor 2020 was je je tour aan het voorbereiden, voordat de plaat uitkwam... Alles veranderde: plaat, dan tour, nee, je doet wat je kunt... Ik ben ultra trots op deze plaat, ik kijk ernaar uit om het object in mijn hand te houden.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol) – foto’s © Didier Wagner / Athos Burez / Jeanschoubs / France Paquay
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo