Nathalie Loriers "Le Temps retrouvé"

© Jacky Lepage

Derde luik van dit magische trio dat Nathalie Loriers, Tineke Postma en Nic Thys verenigt. Een avontuur waarover we spraken met de pianiste: Gaume Jazz, het Orchestre Philharmonique de Liège, de lockdown, de belangrijke stappen in de creatie van “Le Temps retrouvé”


Dit trio was een bestelling van Jean-Pierre Bissot, van Gaume Jazz, in 2016. Vijf jaar later brengen jullie een derde album uit. Wat is de chemie tussen jullie drie ?

Van bij het eerste concert was het al magisch. Het klikte onmiddellijk. Tijdens deze Gaume Jazz was er een speciaal moment, er gebeurde iets dat ik niet had verwacht. Jean-Pierre Bissot verwittigde mij dat het concert werd opgenomen. We beluisterden de opname en voelden dat er enorm veel energie aanwezig was. We maakten de cd. Daarna gingen we verder met concerten geven en de samenhorigheid leidde zijn eigen leven.

Dit album werd net als het tweede opgenomen in de zaal van de Philharmonique de Liège. Wat trekt je vooral aan bij deze zaal ?

Ik werd echt verleid door de vorige ervaring om te kunnen opnemen in een zaal met zo’n schitterende akoestiek. Het geluid krijgt zijn volle waarde en inspireerde ons, alles lijkt zijn natuurlijke plaats in de dynamiek en volgens onze intenties in te nemen. Alles klonk natuurlijk. We zegden tegen elkaar: dit is de ware klank, niet iets dat uit een klankkast komt. Het is een onwaarschijnlijk genoegen om op deze manier met geluid en ruimte te kunnen spelen. Ten slotte klinkt en ademt de piano zoals het hoort van zo'n prachtig vervaardigd instrument. Opnemen in de studio met koptelefoon en een bijna onbestaande nagalm leek mij een afwijking. Ik contacteerde enkele zalen in België die de luxe boden van zo’n unieke akoestiek. Uiteindelijk was enkel het OPL vrij op de data die wij voorstelden, tot mijn groot plezier want ik hou van deze zaal en stad Luik waarmee ik een behoorlijke geschiedenis heb.

Tien stukken, negen composities. Hoe ontstonden de melodieën ?

De ideeën borrelen zomaar bij me op als ik aan het wandelen ben, of in de auto. Als ik een idee heb neem ik het op of noteer ik het op een stuk papier. En dan is er het bewerken. We namen op in juli 2020, maar ik begon al een jaar eerder met het schrijven. Ik voelde dat er steeds meer stormen kwamen, ik zag bomen vechten tegen steeds sterkere stormen. Dus heb ik een paar liedjes aan de wind opgedragen. En toen viel de covid-19 op ons. En het gaf me tijd om te componeren, muziek geïnspireerd door wat er gaande was.

Verwijst de titel “Le Temps retrouvé” naar de lockdown ?

Ik kwam uit een periode van grote vermoeidheid waarin ik veel werkte: de lessen, het Brussels Jazz Orchestra, mijn persoonlijke projecten, het tempo was hoog en vermoeiend. Deze periode gaf me de luxe om voor de nieuwe plaat te kunnen componeren terwijl ik alles rustig liet gaan, het was een soort terugkeer naar de tijd, naar de ruimte.

Naast het piano/bas/drums trio, hield je van opnemen met blazers: Bert Joris, Lee Konitz, Kurt van Herck, Frank Vaganée, Laurent Blondiau en nu Tineke Postma. Is dat een geluid dat je hoort tijdens het componeren ?

Het is eerder de muzikale eigenheid van de blazers die mij inspireert om te schijven en een interactie met hen teweeg te brengen. De compositie kan vertrekken van de herinnering aan hun sound, maar ook, alleen maar de piano of een andere bron… “Djaane Do" bijvoorbeeld is in zekere zin geïnspireerd door de harmonische sensaties die ik ervaarde bij BJO tijdens de laatste ontmoeting met Maria Schneider rond de stukken van haar album "The Thompson's Fields". "Rafales" verscheen, na een week opname van de muziek van Pierre Drevet met de BJO.

“Round Midnight” is een bijzonder originele versie. Wat inspireerde je bij dit arrangement ?

Het blijft een van mijn favoriete stukken, dat mij al vele jaren vergezeld. In het begin werd ik verleid door de verschillende versies op het thema door Herbie Hancock. Hij vernieuwde de harmonisaties, maar hij behield een groot respect voor deze ongelooflijke melodie. En dus heb ik er vaak plezier aan beleefd om de harmonische reis van dit thema opnieuw uit te vinden tot deze laatste versie die me zelf verbaast, ik geef toe, omdat het moduleert en je het niet hoort.

Hoe zou je de samenwerking, de verbondenheid met Tineke omschrijven ?

Alles is een natuurlijk proces. We hoeven er niet over te debatteren. De muziek komt vanzelf... Het is gemakkelijk, inspirerend, leuk, voedzaam... Ik denk aan een beekje, waar er in het midden stenen zijn die het water divergeert om daarna terug samen te vloeien. Dit is een beetje waar we onszelf willen in vinden. Ook in de vrijheid van klanken.

Interview © Jean-Pierre Goffin m.m.v. Jean-Claude Van Troyen van "Le Soir Plus" (Vrije vertaling : Jos Demol)
Foto’s © Willy Schuyten / Jacky Lepage
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Igloo Records

Recensies:

Nederlands
Deutsch

© Jacky Lepage