Martin Salemi in de schijnwerpers...

© Monday Jr

Met zijn nieuw album schakelt Martin Salemi over van trio naar quintet, en het is een groot succes. Een gesprek...


Dag Martin, je hebt net twee albums uitgebracht als trio en nu kom je met “Daylight” als een quintet. Vanwaar deze omschakeling?

Martin Salemi : Ik had twee of drie concerten met Sylvain Debaisieux gespeeld, met name op het Jazz Weekend op de Grote Markt in Brussel, en dat ging heel goed, dus dat zette mij ertoe aan om op te nemen. We riepen er Lorenzo Di Maio op gitaar bij. Voor we de studio ingingen hadden we nauwelijks met z'n vijven samen gespeeld. Ik vond het interessant om dit nieuw element vlak voor de studio in te brengen voor een extra frisheid. Na twee albums met het trio en veel te hebben getoerd, tot in Japan toe, klonken de dingen meteen anders met de sax en vooral door Lorenzo's gitaar, met wie we nog niet eerder hadden gespeeld. Het idee was ook om iets te hebben dat ons uit onze comfortzone zou halen.

Er is een verwijzing naar Keith Jarrett op het eerste nummer, maar niet van het trio, eerder van zijn Amerikaanse quartet met Dewey Redman…

Martin Salemi : Het is het Amerikaans quartet, maar ook het Europese met Jan Garbarek. Het eerste nummer is een eerbetoon aan die albums met 'My Song', 'Country', 'As Long as You Know...'... composities waar ik dol op ben. De rest van het album is anders.

De gitarist is er om het anders te laten klinken…

Martin Salemi : Ja, ik wilde niet klinken als een 'tribute', dus Lorenzo met zijn Scofield-achtige tonen brengt een zeer elektrische groove.

  
© Robert Hansenne

“The Long Run” lijkt me geschreven met de solisten in gedachten…

Martin Salemi : Ik weet het niet echt... Maar het is het soort nummer waarbij het niet gemakkelijk is om uit die bepaalde vorm te stappen. Er zijn nummers waarbij de compositie en de vorm totaal verschillend kunnen zijn. “The Long Run' heeft een iets meer 'poppy' format in zijn benadering, het is het soort compositie waarbij de vorm een beetje deel uitmaakt van de compositie; de inspiratie komt meer van Aaron Parks en bands die gaan lenen bij progressieve rock, wiens structuren en vormen deel uitmaken van de composities.

"Midnight Rider is in dezelfde geest?

Martin Salemi : Het is een ander nummer waar de vorm kneedbaarder is. Het is vrij klassiek, met een westers gevoel dat de gitaar met zich meebrengt. Ik had oorspronkelijk een andere titel gekozen voor dit nummer, maar toen we het in de studio deden, vond ik dat de naam niet meer overeenkwam met de sfeer die we tijdens de opname aantroffen. Dus veranderde ik de titel.

Het voelt meer Amerikaans aan...

Martin Salemi : De Americana-kant, absoluut. Door Lorenzo uit te nodigen en voor zijn speelwijze, de 'Americana', te kiezen, en door ook de Fender Rhodes mee te brengen, was er het verlangen om dit geluid te creëren, met soul en een beetje gospelaccenten.

Is de Fender iets nieuws voor jou?

Martin Salemi : De Rhodes is een instrument dat me al jaren vergezelt in andere projecten, maar ik gebruik hem ook af en toe tijdens concerten, waar er geen akoestische piano is; ik verkies hem boven de elektrische piano. Ik hou echt van het vintage geluid en ik wilde deze kant van mezelf naar voren brengen met de Rhodes en de synths.

© Monday Jr

“Lost Railways” brengt het unisono geluid van de saxofoon en gitaar naar voor. Dit is ook op andere nummers te horen…

Martin Salemi : Het is iets dat op het hele album terugkomt. Het is niet iets waar ik me vanaf het begin bewust van was, het ontstond gewoon terwijl we speelden. Het unisono aspect werkt heel goed, Sylvain en Lorenzo werken echt goed samen op de nummers.

“Jumping Fish” is een korte flash van 49 seconden: kun je deze aanpak uitleggen?

Martin Salemi : Aanvankelijk was het een nummer zoals de andere met solo's, ook een drumsolo en een bassolo. En toen, tijdens het mixen, dacht ik dat een veel korter stukje, zoals een kleine aanhaling, iets zou zijn dat zich zou onderscheiden van de rest. Ik hou van albums waar een heel kort nummer je een ander ritme geeft bij het luisteren. Ik heb echt geprobeerd om het album samen te stellen met een begin en een eind.

Je herneemt drie nummers van de drie trioalbums: 'Doubt', 'Regina' en 'Late April'…

Martin Salemi : Ik schrijf vaak stukken die in eerste instantie geen arrangementen hebben. Als ik componeer is het stuk niet meer van mij, het kan op een heel andere manier gespeeld worden door anderen, de muziek heeft een ander leven. Dat is een van de dingen waar ik echt enthousiast over ben, het schrijven van stukken die een ander leven kunnen hebben dan het leven dat je aan het begin in gedachten had. Ik vind het geweldig om mijn eigen thema's opnieuw te bekijken; ik vind Charlie Haden erg goed, hij is iemand die maar doorgaat met zijn composities, die elke keer weer anders zijn. Ik vind het interessant om te zien wat andere muzikanten met mijn composities kunnen doen.

© Robert Hansenne

Wat Haden betreft, de geest waarin je speelt ligt ook dicht bij die van Rubalcaba, die veel met de contrabassist speelde…

Martin Salemi : Ja, dat is aardig van je om te zeggen. Hij is een ijkpunt, een monument zelfs. Er zit een luchtige of soms donkere kant aan zijn spel. Dat is iets wat ik probeer te voelen. “Nocturne” is een plaat waar ik veel naar heb geluisterd.

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Monday Jr / Robert Hansenne
In samenwerking met JazzMania

Igloo

Tour :
26.11.2024 : Théâtre Marni, Brussel
30.11.2024 : Centre Culturel de Mouscron
04.12.2024 : Le Rideau Rouge, Lasnes
05.12.2024 : Centre Culturel de Libramont
06.12.2024 : Open Music Club, Comines
07.12.2024 : L’an Vert, Liège
08.12.2024 : Le Relais jazz, Tourinne-la Grosse
13.12.2024 : Jazz9 de Mazy
14.12.2024 : Jünglingshaus d’Eupen
20.01.2025 : Blanc Cailloux, Braine L’Alleud