Martin Salemi « About Time »

© Vincent Blairon

De titel « About Time » kan worden geïnterpreteerd als dat het album gewijd is aan ‘tijd’ in muziek, maar ook aan de Engelse uitdrukking "About Time"...

Het is een beetje van beide. Ik geef titels die gelinkt zijn aan tijd, aan het verstrijken van de tijd, aan de tegenwoordige tijd. Het is iets dat terugkomt in mijn gedachten. Ik vond het interessant om de plaat vanuit dit thema uit te werken. En dan is er ook nog de Engelse uitdrukking "It's about time" (= het is hoog tijd) die verwijst naar het feit dat de plaat en de tour door omstandigheden net als vele andere dingen zijn uitgesteld.

We hebben lang gewacht op de heropening van cultuur, het is een beetje tweerichtingsverkeer.

De connectie tussen de "Time" van de albumtitel en de openingstrack "Remembered" doet me denken aan Bill Evans en zijn compositie "Time Remembered". Heeft hij je beïnvloed ?

Oh nee! Daar had ik niet aan gedacht, grappig! Natuurlijk blijft Bill Evans steeds in je gedachten, het is moeilijk om eraan te ontsnappen. Het is niet de pianist waar ik de afgelopen jaren het meest naar heb geluisterd, maar het is duidelijk dat het een referentie is. Ik denk dan vooral aan het album "You Must Believe in Spring". Het is de plaat van hem waar ik het meest naar teruggrijp, net als "Affinity", met Toots.  Maar ik zou nog andere kunnen vermelden, zoals het duet met Jim Hall. Het is nog altijd een enorme invloed, ook al is het de laatste jaren niet degene waar ik het meest naar luister.

En Brad Mehldau ?

Het is ook bijna een geweldige klassieker, in de manier waarop hij het speelt, de manier waarop de nummers zijn gearrangeerd, het geluid. Bij de meer specifieke pianisten zou ik zeggen dat ik sterk getekend ben door Stefano Bollani die de sound heeft van een klassiek pianist, een beetje zoals Gonzalo Rubalcaba. Het zijn muzikanten die in staat zijn om heel klassieke of volledig geëxplodeerde dingen tentoon te spreiden. Het zijn ook ongelooflijke virtuozen, bij momenten kunnen ze heel gecontroleerd spelen. Deze trio's maakten indruk op mij vanwege het geluid en de frasering die iets klassiek heeft. Bij Rubalcaba kun je zien dat hij de hele dag Chopin speelt, maar ook bij Diederik Wissels is dit zo. Ik ontdekte zijn Rubalcaba’s hommageplaat aan Charlie Haden. Hierop speelt hij de composities en nummers die Charlie Haden vaak speelde. Het is een geweldige plaat.

Er is ook de link met Bach, we voelen het contrapunt dat terugkomt in je muziek…

Ik hou van Bach. ‘s Morgens speel ik Bach voor mijn plezier en voor de techniek. Ongelooflijk hoe hij erin slaagt om met twee of drie noten zoveel beweging te creëren? Het sluipt een beetje onbewust in mijn muziek, het dringt toch zeker tot me door.

« About Time » is een plaat met ballads, erg verschillend van je vorig album…

Inderdaad. Ik had nog twee of drie nummers meer opgenomen. Toen ik ze opnieuw beluisterde, vroeg ik me af of we niet aan variatie zouden winnen als ik ze op het album zou zetten. Maar uiteindelijk vond ik dat we de samenhang zouden verliezen. Vandaar de keuze voor ballads. Het ECM album  "Stone in the Water" van Stefano Bollani is eveneens een balladplaat met een klein aantal groovy momenten. Ik wilde eveneens een plaat waar het geluid en de sfeer echt herkenbaar zijn. Dit contrasteert met de eerste, waar we, zoals vaak het geval is bij een eerste plaat, een beetje alle invloeden en de verschillende facetten van de composities, willen benadrukken. Dat was bij deze plaat veel minder het geval.

Vandaar de lengte van het album…

Ik heb altijd geprobeerd, al op de eerste plaat, om geen te lange versies van de liedjes te geven, om beknopt te zijn, om niet twee uur de tijd te nemen om iets te zeggen als dat in een uur kan worden gezegd, en hier in 37 minuten. Ik denk dat we de samenhang zouden hebben verloren als ik twee stukken had toegevoegd. Meer anekdotisch is er ook het idee om het op vinyl uit te brengen, en de speelduur is hiervoor beter geschikt. Er is één plaat waar ik tegenwoordig naar luister van Aaron Parks, die erg lang is, en ik luister er in stukjes naar... maar ik luister graag naar een hele plaat.

Kunnen we spreken van een conceptalbum ?

Jawel, ik denk dat dit hetgeen was waar ik naar zocht. Het was niet makkelijk om de twee snellere nummers weg te laten. Maar ik behoud ze voor een volgend album.

Het is een trio met veel dialoogpassages, met name de piano/contrabas dialoog op "One Fine Day". Opeens is de drummer erg actief met de bezems…

Ik vind dat heel eerlijk. We hebben live opgenomen, in een kamer, zonder koptelefoon zoals thuis om een zo goed mogelijke connectie te hebben. Ik denk dat je het kunt voelen in hoe we spelen en aan de kwaliteit van het geluid. Vincent De Bast heeft opmerkelijk werk geleverd voor deze opname en hij heeft het geluid op het moment vastgelegd. Het feit dat hij in één stuk speelt, dwingt Daniel om op de drums meer op de nuances in te spelen. Dat kan je niet in alle situaties bekomen. Het kostte me tijd om de Gam-studio in Waimes te kiezen. Het stimuleerde ons om tijdens het spelen 100% naar elkaar te luisteren en Daniel om zacht te spelen, met een zeer akoestisch geluid.

“Doubt”, de twijfel, slaat dit op jou ?

Dat klopt helemaal. Ik merk dat ik vaak aan erg veel dingen twijfel, artistiek, maar ook in het leven... en dat is best vermoeiend. Ik probeer de fasen af te wisselen waarin ik een richting kies en ervoor ga, en dan stel ik mij vragen. Het enige wat ik denk zeker te weten is dat twijfel een goed teken is, dat zeg ik tegen mezelf als een zekere troost. Dit nummer is een beetje een ode aan de twijfel. Een docent aan het Luikse Conservatorium zei dat we bij het maken van een compositie vaak twijfelden, maar dat dit een positief teken was.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Cindy De Kuyper (Z/W) / Vincent Blairon (kleur)
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Koop de cd hier