Marni Jazz Festival 2022 – Voices Ladies

Tijdens de zestiende editie van het Marni Jazz Festival staat de vrouwelijke stem centraal. Voor de gelegenheid nodigen ze vijf vocalisten uit met onderscheiden persoonlijkheden en stijlen: Naima Joris, Barbara Wiernik, Manou Gallo, An Pierlé en Veronika Harcsa.

© Glodi Balazs

Veronika Harcsa


De Hongaarse Veronika Harcsa heeft solide bindingen met ons land sinds ze in 2014 een master behaalde aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel. Het is hier dat ze haar kwartet vormde met naast gitarist Bálint Gyémánt de ritmesectie met bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre. Met deze laatste werkt ze tevens samen in Next.Ape. Beide groepen stellen in première nieuw materiaal voor in Marni. Een gesprek met Veronika over de relatie kunst-entertainment, klassiek, progrock en de negatieve gevolgen van carpe diem.


Een Belgische en een Duitse connectie


‘About Time’ is ondertussen het tweede album met het kwartet.

Inderdaad, maar er is een voorgeschiedenis. Dit verhaal begon als duo met Bálint Gyémánt op gitaar en ikzelf als zangeres. We maakten twee opnamen, ‘Lifelover’ en ‘Tell Her’, beide uitgebracht via het Duitse Traumton Records. Toen ik in Brussel studeerde, ontstond het idee van een kwartet met bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre. Een eerste cd verscheen in 2019. Dat was ‘Shapeshifter’, eveneens via Traumton Records. En nu is er dus het vervolg onder de titel ‘About Time’, ditmaal bij Jazzhaus Records.

© Olivier Lestoquoit

Vanwaar die Duitse connectie?

Dat is een bewuste keuze. We werken trouwens ook met een Duits boekingskantoor. Toen ik in Brussel aan het Koninklijk Conservatorium ging studeren in de periode 2012 en 2014 was het de eerste maal dat ik in het buitenland woonde. Meteen een hele openbaring die voor nieuwe inspiratie zorgde. Ondertussen bleef ik heen en weer vliegen tussen Hongarije en België omdat ik in mijn thuisland meer en meer aanbiedingen kreeg voor optredens.

Na het behalen van mijn master wilde ik nog in West-Europa blijven en koos voor Berlijn wegens de internationale scene. Ik kreeg daar het aanbod om een concertreeks te presenteren in duo met andere muzikanten. Wederom een verrijkende ervaring. Zo ontstond ook de link met Traumton Records. Plots werd het echter ingewikkelder want ik ontmoette mijn man die in Parijs woonde. Samen trokken we aanvankelijk naar Londen om uiteindelijk terug te keren naar Boedapest. We waren het vliegen wat beu en wilden ook onze ecologische voetstap beperken.

Mijn connectie met België vermindert echter niet, integendeel. Zo maak ik deel uit van Antoine Pierre zijn Next.Ape, werk samen met Kris Defoort (het project Diving Poet Society, red.) en leverde een bijdrage op de recente opname van Tom Bourgeois, ‘Murmures/Rumeurs’.


Hoe boeiend is de jazzscene in Boedapest?

Er gebeuren interessante dingen mede dankzij een label als BMC (Budapest Music Center, red.) maar in het buitenland is dat niet zo bekend, vooral omdat Hongaarse groepen niet veel optreden over de grenzen heen. Heel wat nadruk ligt op klassiek terwijl er tevens een en ander beweegt op het gebied van hedendaagse muziek in combinatie met jazz en improvisatie. Deze muzikanten zijn zeer breeddenkend. Vandaar dat ik er goede contacten heb omdat ik niet zing volgens de geijkte patronen.

De hoesfoto is gehuld in een “flou artistique”. Waarom deze keuze?

We wilden zeker geen traditionele foto maar eerder een vaag beeld om duidelijk te maken dat het om meer complexe muziek gaat dan een verzameling mooie deuntjes of klassieke structuren. Het is een totaalverhaal met diverse invalshoeken, waarvan de hoes deel uitmaakt.

Komen er live ook speciale visuals?

Dat wordt wat moeilijker omdat de meeste zalen of festivalpodia hiervoor niet uitgerust zijn. Hopelijk in de toekomst wel. We denken na wat dat betreft. Er kan zelfs literatuur of dans aan te pas komen. Een totaalconcept als het ware. Het is steeds mijn bedoeling om een concert net ruimer te zien dan het gewone standaardbegrip.

© Stefanie Marcus

Bewustzijn


‘About Time’ klinkt ontegensprekelijk als een statement. Daarenboven zing je in de titeltrack “Evolution is a one way street”. Wil je dat nader toelichten?

Elke handeling of uitspraak heeft gevolgen, zelfs een ogenschijnlijk onschuldige. Soms is dat op korte termijn, andere keren is dat pas na een langere periode. Dat is zeker zo in Hongarije, zonder te diep willen ingaan op de politieke situatie. Er gebeuren zaken waar ik niet akkoord mee ga en die schadelijk zijn voor de maatschappij. Het is vooral belangrijk dat iedereen zich daar bewust van is.

De laatste twee decennia stond alles in het teken van “carpe diem”. Denken we maar aan de slogan “You deserve it!”. Iedereen moet leven in het moment. Ergens klopt dat wel maar deze “zeitgeist” dient ook gerelativeerd te worden anders loopt het slecht af. Zorgeloos erop los leven is schadelijk. De media en de reclame blijven echter het spelletje van grenzeloos genieten verder spelen.


De rol van de media die haar verantwoordelijkheid niet opneemt...

Het is een complex gegeven, zeker met de sociale media. Er bestaan nochtans degelijke nieuwsbronnen maar het grote publiek leest deze niet omdat het niet interessant genoeg lijkt volgens de heersende normen.


“Virtue is still possible to keep” zing je verder in de titeltrack. Is dat nog wel mogelijk in de huidige materiële wereld?

Heel moeilijk, inderdaad. Blijven proberen is de boodschap. Zeker artiesten hebben die opdracht. Kunst en entertainment zijn tegenwoordig sterk verstrengeld. Het ene sluit het andere niet uit maar de grens vervaagt soms te fel. Het is de kunst om net iets dieper te gaan dan puur entertainment en een meerwaarde te creëren. Als artiest heb je die mogelijkheid en gebruik je die best.

© Nagy Eszter Fruzsina

Van psychedelica tot pop en jazz en omgekeerd


De hele plaat valt moeilijk onder een categorie thuis te brengen, al zou een omschrijving als pop à la Kate Bush en Jeff Buckley in de buurt komen…

Twee artiesten die ik zeker bewonder en waarmee ik graag geassocieerd wordt. Wie mijn achtergrond kent, weet dat ik nooit koos voor een stijl of genre. Improvisatie, de rijkdom van harmonie en niet-alledaagse ritmepatronen zijn steeds belangrijke ankerpunten geweest. Een andere invloed voor mij persoonlijk is de klassieke wereld waar ik eveneens actief in ben. Vooral dan de manier van componeren trekt mij aan.

Het is dus zeker geen traditioneel popalbum, ook al omdat we geen producer hadden die alles vervlakt. Hopelijk vinden we hier een publiek voor. We maakten alleszins de keuze om iets uit te brengen volgens onze visie en niet met het idee een zo groot mogelijk luisterquota te bereiken.


De volgorde van de nummers is scherpzinnig opgebouwd met als middenstuk ‘Where Do I Go’, meteen het meest experimentele en extreme stuk…

Ik ben blij dat je die opmerking maakt. Aanvankelijk hadden we dat nummer als openingstrack gekozen om een directe impact bij de luisteraar teweeg te brengen. Uiteindelijk besloten we toch om dat niet te doen en gingen we voor opbouw naar een climax toe met nadien een voorzichtig wegdrijven hiervan. Op die manier wordt het geheel toegankelijker.


In de teksten horen we een onzeker iemand die steeds op zoek is naar veiligheid en een houvast. Bent u zo iemand?

Laten we zeggen dat het makkelijker is over dergelijke onderliggende gevoelens te schrijven. De nood om mij te uiten is minder dringend wanneer ik mij veilig en zelfzeker voel. Op het eerste zicht lijk ik alles onder controle te hebben en ben ik een sterk iemand maar er is tevens een verborgen persoonlijkheid die dat allemaal niet bezit.


‘Out of Sight’ heeft dan dat donker kantje met een progrock accent…

Klopt helemaal. De invloed hiervoor kwam deels van de Amerikaanse kunstenares Liz Nielsen die werkt met lichteffecten om haar schilderijen te maken, een heel aparte techniek met uiterst felle kleurvlakken. Dergelijke inspiratie combineer ik dan met persoonlijke ervaringen. En dat progrocktintje komt uit mijn achtergrond. Ik was al eenentwintig toen ik de beslissing nam professioneel muzikante te worden, nogal laat dus. Jazz kwam er nadien bij. Voordien was het vooral de psychedelische en progressieve muziek uit de jaren zeventig die mij boeide zoals The Doors, Pink Floyd en Janis Joplin, mijn eerste heldin.

Bovendien bestaat de groep uit vier leden met elk verschillende achtergronden en interesses. Balint was vroeger rockgericht. Antoine had zijn hiphop-fase en luistert naar electronics en rap terwijl Nicolas meer naar blues neigt. Een heuse melting pot waardoor we uiteindelijk alle richtingen uit kunnen.

© Stefanie Marcus

Wat mogen we verwachten tijdens je concert in Theater Marni?

Het is sowieso een dubbelprogramma. Tijdens het eerste deel stellen we met het kwartet ‘About Time’ voor. Na de pauze is het de beurt aan Next.Ape waarin zowel Antoine en ikzelf spelen. We zullen dus radicaal van mindset moeten switchen want het zijn twee sterk uiteenlopende projecten.

Tekst © Georges Tonla Briquet
Foto's © Stefanie Marcus/Olivier Lestoquoit/Nagy Eszter Fruzsina/Glodi Balazs

Live

Veronika Harcsa - Bálint Gyémánt Quartet + Next.Ape:
21.09.2022, Theater Marni (Brussel)
https://www.theatremarni.com/Veronika-Harcsa

© Stefanie Marcus