Marcin Wasilewski, wachten op Joe Lovano …

© Tomasz Sikora / ECM

Tien jaar na het laatste studioalbum van zijn trio, “Faithful” – ondertussen verscheen de concertopname van tijdens Jazz Middelheim 2016 – brengt Marcin Wasilewski “En Attendant” uit met zijn trouwe kompanen Slawomir Kurkiewicz en Michal Miskiewiecz. We praatten met hem over o.a. Manfred Eicher, Keith Jarrett en het belang van het muziekonderricht in Polen.


Bij een eerste beluistering van het album, viel het mij niet op dat het hier om een opname uit dezelfde periode als “Arctic Riff” ging… van waar komt de titel “En Attendant” ?

Inderdaad! De oorspronkelijke titel was “Waiting For Joe” omdat we in de studio op Joe Lovano zaten te wachten. Het was voorzien dat hij in de vroege avond zou aankomen. We begonnen al onze vingers op te warmen, ons te concentreren, zodat we er klaar voor zouden zijn bij zijn aankomst. Het was in het begin een soort van repetitie. Joe was hier heel laat en we hadden een hele dag om ons voor te bereiden. We hebben ook geïmproviseerd. Vandaar de drie collectieve improvisaties op de plaat. We speelden ook een paar stukken die we nog nooit hadden opgenomen.

Dit trioalbum was dus niet voorzien ?

We hadden nooit verwacht dat deze opnames op cd zouden uitkomen, maar elke keer dat je begint, speel je alsof het wordt opgenomen. Bij het benaderen van muziek is het belangrijk om jezelf elke keer 100% te geven.

Twee titels komen ook voor op “Arctic Riff” …

Ja, “Glimmer Of Hope” en “Vashkar” waren voorzien om met Joe op te nemen. We werkten dus vooral aan die twee nummers.

Het is niet je eerste opnamesessie in studio La Buissonne …

Klopt. Het is de tweede keer dat we in de studio van Gerard de Haro opnemen. De eerste keer was met Tomasz Stanko voor ons laatste gezamenlijk album bij ECM, “Lontano”.

© Gildas Boclé / ECM

Speelt de plaats waar je opneemt een grote rol ?

Heel zeker, en zeker hier. Er hangt een speciale sfeer in deze studio die zich op het platteland in de Provence bevindt. Je doorkruist het dorp en vervolgens ga je rechtsaf en daar staat een huis met een garage. Vooral in augustus zijn de bomen op hun mooist. Over de middag namen we een pauze, aten een heerlijke maaltijd onder een prachtige boom.

Maar de magie gebeurt echt in de studio. Gerard is een geweldige geluidstechnicus, de piano is fantastisch, de geluidskwaliteit is fantastisch. Aan de muren zie je de foto's van de cd's en de artiesten die daar hebben opgenomen, het is echt indrukwekkend: muzikanten als Ahmad Jamal, Archie Shepp en vele anderen... Maar als je in de studio aankomt, concentreer je je natuurlijk op je eigen muziek. Werken met Manfred Eicher is ook iets bijzonders, ook al kennen we elkaar al heel lang, sinds de eerste opname met Tomasz Stanko. En als je weet dat we die dag met Joe Lovano zouden opnemen, ben je nog meer gefocust op je muziek.

Je speelt nu al dertig jaar met Slawomir en Michal. Kan je je inbeelden om stukken als “In Motion” met een andere ritmesectie te spelen ?

Natuurlijk kan ik me dat voorstellen. Elke muzikant is anders en kan iets anders bijdragen. Maar we hebben een speciale band, er is een speciale chemie tussen ons. Het is belangrijk om samen muziek te ontwikkelen, te ervaren in zoveel concerten, met Tomasz, maar ook met andere saxofonisten en trompettisten. We bevinden ons in zoveel verschillende situaties dat improviseren een tweede natuur wordt, het is heel instinctief. Het kan gebeuren dat we elkaar te goed kennen, maar we komen nooit op het punt dat we ons zorgen maken over wat de ander speelt. Het is altijd mooi om samen te musiceren, je ziet niet vaak zo'n lange samenwerking.

Tijdens een interview dat we in 2011 hadden, praatte je over het belang dat er in Polen gehecht wordt aan het bestuderen van de grote klassieke componisten. Op dit album vertolk je Bach…

Dit is de eerste keer dat we een stuk van Bach hebben opgenomen, nummer 25 uit de Goldbergvariaties. We hebben het op onze eigen manier geïnterpreteerd, we pasten het een beetje aan, met respect voor Bachs geschriften, maar het laatste deel werd verwijderd. Toen we als trio begonnen, hadden we al stukken van hedendaagse Poolse componisten opgenomen, al voor ECM, zoals een compositie van Karol Szymanowski, het was het jazzthema van de opera "King Roger", een melodie waarin we een paar akkoorden wijzigden. Maar de benadering van Bach op dit album is totaal anders.

© Gildas Boclé / ECM

Vanwaar komt het idee om geregeld songs uit het pop-rock repertoire te interpreteren ?

Het is iets heel spontaans. Dat deden we al op ons eerste album met een track van Björk. Ik hou van dit idee om meer populaire stukken in ons repertoire te brengen, ook al is niet het populaire aspect het belangrijkste. Het is de connectie die we als tiener hadden met een artiest als Björk, Sting of Prince. Toch waren het geen artiesten die we vaak op de radio of op tv hoorden... In die zin kunnen we niet zeggen dat ze populair waren. We luisterden naar rock, elektronische muziek, al deze keuzes komen uit onze jeugd en het zijn artiesten waar ik nog steeds naar luister. Sinds het eerste album zijn we doorgegaan met het kiezen van thema's uit dit repertoire - wat vervelend kan zijn omdat vrienden me soms vragen om dit of dat te spelen - maar ik antwoord hen: "Laat me kiezen wat ik wil spelen!" Wat voortkomt uit mijn intuïtie. Maar deze keer kwam "Riders On The Storm" van The Doors voort uit het idee van een vriend. In eerste instantie zei ik dat dit nummer te populair was, maar we probeerden er iets mee te doen en het werkte.

Het is algemeen bekend dat je een grote fan van Keith Jarrett bent. Op dit album, en meer bepaald in de interactie tussen piano en contrabas, denken we echter eerder aan Bill Evans…

Ik denk niet dat Bill een grote invloed op mij had. Misschien is het in de stemming van een bepaald nummer vergelijkbaar. Keith Jarrett is mijn grootste invloed geweest sinds ik begon. Hij had een enorme impact op mij. Maar ik heb nooit geprobeerd hem te evenaren, ik gebruik gewoon zijn passie, zijn benadering van muziek, speel 100%, misschien 1000% van je mogelijkheden. Een echt serieuze benadering van muziek die uit je hele lichaam, je benen, je hart komt, dat is misschien wel de grootste invloed die Keith Jarrett op mij heeft gehad. Geen melodieën of akkoorden in het bijzonder,  maar de ambiance en sfeer.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Tomasz Sikora / Gildas Boclé / Artur Krutowicz
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

© Artur Krutowicz ECM

Lees de cd recensie van "En Attendant" HIER