Lander Gyselinck, een babbel met de huisartiest bij De Werf.

‘Ik voel me super vereerd dat men voor mij heeft gekozen.’

Drummer Lander Gyselinck werd door De Werf aangezocht als huisartiest ‘muziek’ voor dit en komend jaar. Ik legde hem de vraag voor wat die aanstelling precies inhoudt en of hij al concrete plannen heeft hoe de opdracht in te vullen.

Kreeg je bij jouw aanstelling een vastomlijnde opdracht mee?

Gyselinck: ‘Een sterk omlijnde functie zou ik het niet noemen: de bedoeling is dat ik mijn visie als jonge kunstenaar geef op de muziekkeuzes die De Werf naar de toekomst maakt. Ik voel me super vereerd dat men voor mij heeft gekozen, maar vind me daar ook de juiste persoon voor. Ik heb altijd al dicht bij De Werf gestaan, in het verleden graag zowel positieve als kritische reacties gegeven en men apprecieert die feedback over de programmatie, het muzikale landschap, de problemen en de kwaliteiten. Vanuit die band is mijn opdracht gegroeid, die inhoudt dat ik een inkijk krijg in de werking en het programma voor de komende twee jaren waarover zij mijn open mening vragen en ook suggesties. Ik heb heel veel respect voor die mensen en wil de geschiedenis van dat kunstencentrum – werkelijk een baken voor vrije kunsten in Vlaanderen - dus zeker niet ondermijnen.’

Voor alle duidelijkheid, je krijgt niet carte blanche om de volledige programmatie maar meteen over te nemen?

Gyselinck: ‘Neen, de eigenlijke programmatie blijft bij De Werf zelf. Rik Bevernage heeft daar een hele traditie in en dank zij De Werf leer ik zelf veel kennen, o.a. de “oude garde” jazzmuzikanten van wie ik nog heel wat kan opsteken. Maar er moet ook plaats zijn voor vernieuwing: om in de toekomst verder te kunnen groeien, moet men het publiek blijven verjongen. Die verjonging helpen realiseren zie ik als mijn core business: ik wil klankbord zijn en suggesties aanreiken op basis waarvan we samen keuzes zullen maken. I.s.m. Benny Claeysier zet ik hiervoor de reeks ‘SATELLIET’ op, waar ik wèl de volledige vrijheid krijg en groepen zal kiezen die muziek brengen die aan jazz flankeert of ermee overlapt.’

Heb je al concrete namen in gedachten?

Gyselinck: ‘Ik reis behoorlijk wat en speel veel op festivals waar ik groepen zie die heel goed zijn, maar buiten de mainstream vallen en onbekend zijn. In april 2014 speelden we met LABtrio op het festival Twelve Points in Zweden en een van de bands die ik daar heb ontdekt is The Alarmist: progressieve rockjazz met elektronica uit Dublin. Die wil ik zeker proberen een kans te geven in het kader van ‘SATELLIET’. Idem voor Schnellertollermeier, een Zwitsers trio dat math-metal met vrije improvisatie vermengt – heel fris.’

Je zult ook zelf een aantal keren op het podium te zien en horen zijn?

Gyselinck: ‘Voor ‘SATELLIET’ ben ik steeds van de partij. Deze reeks staat voor hoe breed maar ook extreem jazz kan gaan voor mij. Dat ik bij de start in januari al meteen zelf optrad met STUFF was eigenlijk bij wijze van introductie, maar ik zal dus niet per se altijd zelf spelen. Wel is het zo dat De Werf een aantal – heel verschillende - projecten die ik in de toekomst wil realiseren graag in de programmatie wil om op die manier zijn artist in residence te ondersteunen. Verspreid over die twee jaren en afhankelijk van het kader breng ik: een solo set; de nieuwe cd van Ragini Trio waarvoor wordt samengewerkt met Bojan Z. en de Indische zangeres Sawani Mudgal; de cd (op het W.E.R.F.-label) van Howard Peach (*), het trio dat ik vorm met tenorsaxofonist Chris Speed en bassist Simon Jermyn; en zoveel meer.

Tekst: Paul Godderis  -  foto's: Jos L. Knaepen