Kenny Wheeler opnieuw… (onuitgegeven interview) – Antholo-jazz 1

Kenneth Vincent John Wheeler werd op 14 januari 1930 in Toronto geboren. Vanaf 1952 vond hij zijn stek in het Verenigd Koninkrijk. Met zijn schitterende sonoriteit op zowel bugel als trompet kruiste hij de wegen van het kruim van de Amerikaanse en Europese jazz. Hij overleed op 18 september 2014 in Londen.

Vandaag zou hij 90 jaar zijn. Hij kwam verschillende keren spelen in Luik. In de Lion s'envoile met het Dave Holland Quintet (met Steve Coleman (as), Robin Eubanks (tb) en drummer Marvin "Smitty" Smith). Maar ook, in 1997, met zijn eigen quartet met pianist John Taylor, contrabassist Chris Laurence en drummer Adam Nussbaum.

Het was t.g.v. dit concert dat Claude Loxhay hem sprak. Het door zijn agent gekozen tijdstip was echter niet ideaal … Na het concert installeerden de musici zich aan hun tafel in het restaurant. Aanvankelijk waren de antwoorden gedetailleerd om dan beetje bij beetje beknopter te worden. Daarom werd er toen beslist om de tekst niet te publiceren in het tijdschrift JazzAround.

Jazz Actuel, het Franse blad van de Petit Faucheux de Tours (een actieve club met 200 zitplaatsen en klein label dat live opnames uitgaf van o.m. Mal Waldron en Eric Watson) deed dit wel. Jazz Actuel had als hoofdredacteur Bernard Aimé en de redactie telde mensen als Gérard Rouy, Franck Médioni en Arnaud Merlin die ook voor Jazz Magazine of Jazzman schreven.

Maar niet getreurd, we publiceren de antwoorden van deze geniale trompettist vooralsnog.

Sedert de jaren ’70 nam u op met John Taylor …

Kenny Wheeler : Inderdaad, in 1973, nam ik ‘Song For Someone’ op met een grote bezetting met naast John ook vocaliste Norma Winstone. Enkele jaren later formeerde John het trio Azimuth met Norma en mij, en we namen zijn composities op voor ECM.

Maar eigenlijk ontmoette ik John al eerder, aan het eind van de jaren ’60 in een Londens orkest. Van bij de eerste repetities was ik zeer onder de indruk van de kwaliteit van zijn spel. Men zag onmiddellijk te maken te hebben met een uitzonderlijk pianist. Ook Dave Holland maakte deel uit van deze "rehearsal band". Het was de eerste keer dat ik hem hoorde spelen. Ik realiseerde me toen nog niet welke belangrijke rol zij in mijn carrière gingen spelen. Het is trouwens met hen dat ik Mike Brecker ontmoette voor de opname van het album “Double, Double You”.


En, in de jaren ’80, maakte u terug deel uit van het Dave Holland Quintet ...

Kenny Wheeler : Klopt. Het was een magnifieke band met Steve Coleman op altsax, Julian Priester en daarna Robin Eubanks op trombone, Steve Ellington en later Marvin "Smitty" Smith op drums. We hebben veel getoerd met dit ensemble.


Waar ontmoette u Chris Laurence en Adam Nussbaum?

Kenny Wheeler : Ook Chris heb ik in Londen ontmoet. Dit was met name in het orkest van Mike Westbrook.

Adam daarentegen kwam ik kort geleden tegen in New York. Het was al een tijdje dat ik dacht dat het leuk zou zijn om samen te musiceren. Het is echter pas nu, met mijn eigen quartet, dat het lukte.


Op uw nieuwe album "Angel Song" speelt u samen met Lee Konitz ...

Kenny Wheeler : Juist. Het album is pas verschenen op ECM. Ik had echt zin om met Lee Konitz de studio in te gaan. Aanvankelijk dachten we aan een trio zonder drummer met Dave Holland op contrabas. Maar ik had er graag een harmonisch instrument bij gehad: een piano of een gitaar. Persoonlijk had ik John Abercrombie in gedachten, maar Lee sprak over Bill Frisell, en ik vond het direct een uitstekend idee.


U kruiste veel het pad van grote gitaristen samengewerkt …

Kenny Wheeler : Inderdaad: Bill Frisell, John Abercrombie, Ralph Towner. Ik hou enorm van de gitaar.

U werkt geregeld in grote formaties …

Kenny Wheeler : Eerst en vooral met Johnny Dankworth, maar ook met Mike Westbrook of George Gruntz. Ik componeerde ook voor een groot ensemble, nl. “Music For Large And Small Ensembles”. Ik speelde ook bij de Clarke-Boland Big Band. Dit engagement vormde een beetje het begin van mijn professionele carrière als musicus. Het was een excellent orkest en het bood me ook de mogelijkheid grote musici als Kenny Clarke, Johnny Griffin en Benny Bailey te ontmoeten.


Er is nog een ander aspect in uw carrière, uw ‘free’ periode, met de Globe Unity …

Kenny Wheeler : Ik hield een aantal jaren van deze zeer vrije speelwijze. Met de Globe Unity, leerde ik Europese topmuzikanten kennen zoals o.a. Evan Parker of Albert Mangelsdorff, maar ook Amerikanen als Anthony Braxton en Steve Lacy.


In Europa, vinden we je ook veel terug in zowel Italië met de saxofonist Claudio Fasoli als in Frankrijk met gitarist Jacques Pellen ...

Kenny Wheeler : Ik nam twee platen op met Claudio Fasoli en twee met Jacques Pellen, de eerste met een quartet en de tweede, “Celtic Procession”, met een grotere bezetting. Ik hou enorm van de muziek van Pellen.


De laatste jaren hoorden we u ook met de oedspeler Rabih Abou Khalil ...

Kenny Wheeler : Ik heb twee albums met hem opgenomen, maar nu is hij veranderd van richting.


In 1995, speelde u met de Belgische tenorsaxofonist Erwin Vann voor zijn project “Worlds”, met Norma Winstone, andere vocalistes en strijkers ...

Kenny Wheeler : Erwin is een uitstekend muzikant en een briljant componist. Ik hoop in de toekomst terug met hem te kunnen samenwerken. Zijn creatie "Worlds" verdiende opgenomen te worden. Het is mooie muziek, maar ik weet niet of er een geïnteresseerd label (n.v.d.r. zie Selectieve discografie *) kan gevonden worden.

Tekst © Claude Loxhay (vrij vertaald door Jos Demol)  -  fotos © Geert Vandepoele
Een samenwerking Jazz’halo / JazzAround

Selectieve discografie :

« Windmill Tilter » (Fontana, 1969) met het John Dankworth Orchestra
« Live In Wuppertal » (FMP, 1973) met de Globe Unity Orchestra
« Azimuth » (ECM, 1977) met John Taylor en Norma Winstone
« Double, Double You » (ECM, 1984) met John Taylor en Mike Brecker
« Seeds Of Time » (ECM, 1985) met het Dave Holland Quintet
« Welcome » (Soul Note, 1987) met Claudio Fasoli, J.F. Jenny Clarke en Daniel Humair
« Music For Large and Small Ensembles » (ECM, 1990)
« Blue Camel » (enja, 1992) met Rabih Abou Khalil
« Celtic Procession » (Silex, 1993) met Jacques Pellen
« Angel Song » (ECM, 1997) met Dave Holland, Bill Frisell en Lee Konitz
« Worlds » (*) (J.A.S., 1998) met Erwin Vann, Norma Winstone, Adama Dramé, David Linx e.v.a.
« Overnight » (Sketch, 2002) met John Taylor
« Fellini Jazz » (CAM Jazz, 2003) met Charlie Haden, Paul Motian, Enrico Pieranunzi en Chris Potter