Jon Gomm, een gesprek

Jon Gomm is een singer/songwriter en solo performer op de akoestische gitaar uit Yorkshire, VK. Hij werd bekend door zijn "once-seen-never-forgotten" virtuoze gitaarstijl: slapping, tapping en opnieuw tunen terwijl hij speelt. Zo bekomt hij een brede sound die bestaat uit verschillende lagen, inclusief bas, drums en met bijna-orkestrale diepte en complexiteit. Dit alles haalt hij uit een enkele gitaar.

Jean-Pierre Goffin sprak met hem in Viljandi (Estland).


Heb je een programma in gedachten als je aan een concert begint ?

Ik heb nogal wat verschillende instellingen nodig voor de nummers die ik live speel, dus ik moet een idee hebben van wat ik ga brengen, anders zijn de instellingen te verschillend, je moet dingen voorbereiden. Ik speel wat covers voor de lol, maar het grootste gedeelte bestaat uit mijn composities, ik hou ervan om mijn eigen muziek te schrijven en uit te voeren.

Welke covers inspireren je ?

Wat de covers betreft, speel ik zowel disco als funk, dingen die ik anders niet zou spelen, gewoon voor de lol! Mijn eigen muziek is vrij veeleisend, dus ik speel niet veel covers, het is heel fysieke muziek en wat ik breng is vaak heel persoonlijk. Met de covers kan ik ook alle mogelijkheden van de gitaar laten zien, zoals de bas, of de percussie. Het publiek herkent het lied en ziet en hoort echt de verschillende technieken die ik gebruik.

Onconventioneel in de muziek, maar ook in de manier waarop je je muzikale leven inricht…

Het is niet echt een keuze, het is de enige manier waarop ik kan functioneren. Het is niet gemakkelijk uit te leggen... Zelfs als kind had ik moeite met werken, dingen structureren, in een omgeving passen. Ik had moeite om me aan te passen aan de academische omgeving van een school, en dit zette zich voort in mijn dagelijks leven en ik voelde me al snel een "buitenstaander". Ik voelde me niet geschikt om in een band te zitten omdat ik niet gemakkelijk met mensen communiceerde, ik legde er geen filter op, wat moeilijk kon zijn voor anderen... Dus het beste voor mij was om solo te werken! Daardoor is mijn manier van kijken naar muziek nogal onconventioneel, ja, conventionele dingen vervelen mij nogal snel. Ik begon heel vroeg met gitaarspelen, maar wat ik spannend vond was om iemand te ontdekken die op een andere manier gitaar speelde... Van daaruit werd mijn gitaarstijl een mengeling van alle stijlen, alle technieken.

Er staat niets in de muziekboeken....

Ja, maar alleen de eerste drie pagina's! (lacht) Ik heb nu mijn stijl gevonden, en dat is verdwalen in de muziek. Mijn vader had een fantastische platencollectie, zeer eclectisch. Hij hield van klassiek, jazz, progressieve rock, hij hield van zeer sterke emotionele muziek, zoals o.a. de blues. Hij was lid van een platenclub die hem elke week een nieuw album stuurde waaruit hij moest kiezen, wat hij niet vaak deed, en hij kreeg dan dingen waar hij niet eens naar luisterde, zoals Madonna, maar ik luisterde ernaar, veel popmuziek, het was een echte mix van genres waar ik naar luisterde in de verduisterde kamer... Ik vond het echt leuk om de naald op de plaat te zetten. Ik luisterde graag naar de technisch moeilijke dingen, de rest verveelde me een beetje... Ik hield nooit van iets dat te gemakkelijk was (lacht)...

Hoeveel van je muziek is geïmproviseerd ?

Niets! Ja, dus wel als ik jazz speel, maar in mijn muziek improviseer ik niet omdat ik verschillende instellingen gebruik. Maar ook als je naar bluesmannen luistert, improviseren ze en dan bewaren ze de structuren van hun improvisatie om ze opnieuw te spelen. Ik hou van geweldige gitaarsolo's, in metal, in rock, in blues... David Gilmour is een goed voorbeeld van een muzikant wiens gitaarsolo het deel is dat je je herinnert in een nummer, en als ik hem op het podium zie, ben ik soms verdrietig dat ik niet de solo hoor die ik me herinnerde.

Het belangrijkste voor mij tijdens een concert is te communiceren met het publiek, en begrepen te worden. Het publiek is zowel mijn vriend als mijn therapeut, mijn verloren broer of zus... en ik probeer ze alles te vertellen wat ze niet van me weten. Het is mijn manier van improviseren, ik maak het publiek graag aan het lachen, het is mijn manier van communiceren op het podium.

Je bent zo onconventioneel in je gebruik van het instrument dat ik me afvraag wat andere gitaristen van je spel vinden...

Veel van mijn vrienden zijn gitaristen, sommigen van hen houden er niet van dat ik op mijn gitaar kras omdat ze denken dat ik mijn gitaar niet respecteer, maar ik hou van mijn gitaren, ze hebben allemaal namen, ik ben erg aan ze gehecht... Maar ja, sommige gitaristen houden niet van wat ik doe omdat ze erg conservatief zijn, conventioneel, maar in zekere zin beschouw ik mezelf ook als traditioneel, ik respecteer traditie op mijn eigen manier en sommige mensen uit het verleden... Het is erg belangrijk om je wortels te vatten. Het stelt me in staat om verbonden te zijn met de geschiedenis van de muziek.

Zijn er verwijzingen naar traditionele muziek in wat je doet ?

Op het podium is het zeker Engelse folk, in de zin dat het muziek is over de omstandigheden van je leven en de manier waarop je er een verhaal van maakt. Maar muzikaal gezien is er niet veel folkachtergrond in mijn muziek, het zou meer de 60's blues zijn en Joni Mitchell die heel belangrijk voor me is, een geweldige gitariste die niet als zodanig wordt gerespecteerd omdat ze geen virtuoos was, maar wel veel experimenteerde. Ik speelde jazz als kind, maar ook grunge, Björk,... er was een besef dat deze muziek belangrijk was als concept. Ik heb ook wat wortels in de punkmuziek, maar het was meer een manier van bestaan in de wereld, mensen nemen zoals ze zijn, zonder enig vooroordeel, cultureel bedoel ik... Je begrijpt dat ik een gecompliceerd persoon ben...

Je speelt eerder in pubs dan in concertzalen...

Ik heb veel in pubs gespeeld, maar ik speel in allerlei soorten zalen: rockpodia, kunstencentra, er is geen zaal in het bijzonder... De mensen zijn een beetje hetzelfde, waar ik ook speel... Ik heb over de hele wereld gereisd en er altijd voor gezorgd dat ik culturele verschillen overbrug, muziek staat centraal, zelfs in landen waar alles gecontroleerd wordt, het gaat verder dan cultuur, het is bijna biologisch.

Je speelt op een Ibanez gitaar...

Het is mijn Signature Ibanez gitaar, het duurde drie jaar om hem te maken, ik ben er erg trots op. Zij is uniek, we hebben veel geëxperimenteerd met de diepe, sprankelende klank, met een groot bereik zoals bij een piano om ook op percussief vlak een breed klankpalet te creëren. De sleutels zijn van iemnd die  banjo's bouwt. Het is een spannend project: Ibanez is vooral bekend van klassieke muziek en in progressieve rock, metal, we moesten iets nieuws creëren voor een akoestische gitaar, we werken nog altijd aan nieuwe ontwerpen, ze zitten er echt bovenop.

Wat is het programma voor vanavond ?

Ik weet niet wat ik vanavond ga zingen. Ik denk dat ik een oude set ga spelen die ik al lang niet meer heb gespeeld... We zullen zien... Er zullen waarschijnlijk verzoeken komen van mensen die me eerder hebben gezien...

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Rene Jakobson

BANDCAMP




https://www.jongomm.com/