Johan Dupont : emoties binnen handbereik...

De Luikse pianist heeft net een zeer pijnlijke periode achter de rug met het verlies van zijn dochtertje, aan wie hij een prachtig album opdraagt. Muziek voorbij loutering.

Een gesprek...

De ontmoeting met Garrett List was een heel belangrijk moment voor jou…

Ik ontmoette Garrett List begin jaren 2000 op het Conservatorium. Hij werd een vriend, iemand van wie ik veel over muziek leerde en met wie ik veel gesprekken had over verschillende onderwerpen; hij hielp me om dingen van een andere kant te  bekijken, in het bijzonder om de link te leggen tussen klassieke muziek en geïmproviseerde muziek, om te laten zien dat dingen niet zo gescheiden waren, dat er bruggen waren die het mogelijk maakten om dat alles samen te voegen. In zekere zin heeft hij de weg voor me geopend.

En kan je zeggen dat dit duidelijk wordt bij het beluisteren van dit album ?

Net als alles wat me in mijn leven heeft beïnvloed, speelt Garrett natuurlijk een rol. Ik ben het helemaal eens met het idee dat serieuze muziek toegankelijk moet zijn. Alles is serieus vanaf het moment dat het wordt bedacht. Er is een dilemma geweest over lichte muziek, maar niets is licht vanaf het moment dat je over de muziek nadenkt.

En voor deze plaat vormde je een trio, wat niet bepaald klassiek is…

In feite heb ik me altijd aangetrokken gevoeld tot de elektrische bas, dat ronde geluid dat ik hoorde toen ik een kind was, het is een geluid dat me vandaag de dag nog steeds geruststelt. Maar afgezien van het instrument zelf, is het de muzikante, Bo Waterschoot, die me in dit geval het meest interesseerde, en haar functie, de manier waarop zij de functie van de bas voor zich ziet, die volledig in lijn is met wat ik me voorstel bij de manier van spelen.

Hoe zou je die manier van spelen dan omschrijven?

Ze is iemand die in veel verschillende contexten heeft gespeeld, van jazz tot metal tot pop, en ze werkt bij het theater. We delen grotendeels dezelfde filosofie, we laten ons niet in hokjes stoppen.

En Stephan Pougin is hetzelfde, hij raakt aan alle stijlen, hij heeft zelf geen specifieke stijl, hij zoekt de stijl, maar de stijl komt niet naar hem toe.

Dit zijn twee muzikanten die van nature ontsnappen aan de klauwen van stijl, dus je kunt alles uitproberen. Stephan heeft ook een harmonische benadering van percussie, en dat is zeldzaam, hij bespeelt aangeslagen instrumenten met een harmonisch bewustzijn.

Ze passen dus heel goed bij jouw benadering van muziek…

Dat is de nagel op de kop…

Zijn de composities op het album geschreven voor het trio?

Nee, er zijn dingen die ik al een tijdje in mijn hoofd had. Ik denk niet in termen van nomenclatuur, ik denk meer in termen van melodie. We gaan het project bijvoorbeeld in mei spelen in de Philharmonie in Luik en er zullen extra muzikanten van het orkest zijn, maar dat zal geen probleem vormen, het zal het spectrum alleen maar verbreden, muziek is gemaakt om variabele geometrie te creëren. Hier hebben we het muzikale materiaal voor het trio ontwikkeld.

Het album is voor jou ook een manier om een moeilijke periode achter je te laten…

Dat was een van de dingen die de muziek in gang zette. Nadat mijn dochtertje overleed, gaf me dat de kans om dit project af te ronden. Ik deed het natuurlijk voor haar, maar het voegde een extra noodzaak aan muziek toe in de zin dat je het leven niet meer op dezelfde manier ziet. Muziek dient niet alleen als catharsis, maar kan me ook in een meer transcendente staat brengen. Sindsdien zie ik de dingen helemaal anders.

Veel van de nummers zijn melancholisch, maar het ritme en het spel van Stephan brengen de boel in beweging en het is opgebouwd als een trio…

Ik zie muziek niet als iets gestructureerds in mijn hoofd, het is meer een verhaal; en Bo en Stephan zien het ook zo: als de bas begint, is dat om iets te zeggen, als de drums beginnen, vertelt dat een verhaal. Dan komt het schrijven en de noten.

Een solostuk in het midden van het album, was dat de bedoeling?

Ik heb erover nagedacht en het nummer kwam op een moment dat me logisch leek, in de continuïteit van het verhaal. Ik plande het niet vooraff om het in het midden te zetten, maar in overeenstemming met wat ervoor kwam en wat erna zou komen. De solodimensie is een ervaring die ik graag wil uitbreiden. Het is niet gemakkelijk om je muziek te durven presenteren, en de dood van mijn dochter maakte het mogelijk om deze plaat te maken. Solo en trio zijn parallelle benaderingen. “Tata de Piraat” is een compositie van Bo en ‘Divo Choro’ is van Stephan.

Stephan varieert de percussie, vooral met de ‘daf’ (*)…

We hebben niet geaarzeld om wat percussie toe te voegen in de studio. Ik wil hem bedanken voor het toevoegen van kleine elementen na de opname.

Het trio werkt heel goed door naar elkaar te luisteren....

Op het moment dat iemand de overhand krijgt in een trio, gaat het niet meer om de muziek, maar om macht, en daar ben ik niet in geïnteresseerd.

Je twee concerten in het Trocadéro in Liège en op Gaume Jazz waren allebei erg intens…

In het Trocadéro was het heel krachtig. Ik was erg ontroerd en geraakt. Ik stop veel emotie in mijn muziek om de redenen die ik heb gegeven. Het raakt ook het publiek en dat voelde ik heel sterk in de zaal, waar de mensen er voor mij waren. Het kostte me een paar dagen om weer terug te vallen in de wereld van de mensen. Dit zijn onvergetelijke ervaringen waar geen woorden voor zijn. Je kunt niet praten over een symfonie van Brahms, dat gaat verder dan woorden, muziek maakt deze mentale overdracht mogelijk. Ik voelde het ook op Gaume Jazz, op een andere manier, maar het was er ook.

(*) daf = grote tamboerijn uit het Midden-Oosten met geitenvel en soms bellen

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Robert Hansenne
In samenwerking met JazzMania

BANDCAMP
Recensie Jazz'halo

Concerten 2025:

 20 mei - L'Orchestre philharmonique royal de Liège (OPRL)
27 juni - Marni Brussel
28 juni - Tournai Jazz
19 juli - Gent Jazz
en in september tijdens Jazz à Verviers