Jef Neve en de zangeressen/zangers

© Jules August

Een echte Amerikaanse plaat. Jef Neve heeft zeker genoten bij het opnemen van 'That Old Feeling'. We hadden een babbel met de pianist.


Laat ons, vooraleer over het nieuwe album te praten, eerst je laatste projecten onder de loep nemen...

Ik heb veel gecomponeerd. Mijn laatste grote werk was 'Rain Requiem', dat ik schreef voor de slachtoffers van de overstromingen in Wallonië. Het is een creatie voor koor en symfonieorkest met verschillende solisten op teksten van David Van Reybrouck, de schrijver die de slachtoffers interviewde. Het is een zeer sterke getuigenis, een groot project van meer dan een uur dat me veel tijd en energie heeft gekost.

Daarvoor heb ik veel getoerd met mijn voorlaatste album 'Mysterium' met blazers, drie saxofoons, trompet en trombone, en de Deense bassist Jasper Holby. Helaas viel de release tijdens de lockdown, dus verliep dit niet echt zoals ik wilde. Maar we hebben toch nog heel wat concerten gedaan.

Ik werkte ook aan documentaires, één over de basketballer Sebastien Bellin die slachtoffer was van de bomaanslag in Zaventem, een documentaire die 'Rebel' heet. Een andere documentaire ging over mensen die in België aankomen en aan het werk gaan, de moeilijkheden die ze ondervinden om zich aan te passen, en dit gezien door mensen die ook migranten zijn.  Het is altijd heel persoonlijk.

Hoe kwam je nieuw project tot stand ? En hoe heb je het ontworpen ?

Het idee kwam van Universal die me enkele jaren geleden al had gevraagd of ik geen album met zangers wilde maken. Na 'Mysterium' kwam ik op enkele ideeën maar het was niet evident... Ik dacht meteen aan Madeleine Peyroux die ik een paar jaar geleden op Gent Jazz had ontmoet waar ik haar "voorprogramma" speelde. We ontmoetten elkaar backstage met Bert Joris na het concert, we hebben veel gepraat, samen wat gedronken, het was een geweldige avond en we hielden er allebei uitstekende herinneringen aan over. Het klikte duidelijk !

Dus belde ik haar in maart 2022, toen de grenzen weer open gingen. Ik had een tournee in Canada met de trompettist Teus Nobel en ik wist dat zij in New York was. Dus vroeg ik haar of ze tijd had om naar Montreal te komen voor een studiosessie met mij. Ze stelde 'That Old Feeling' voor. Ik vond het meteen een geweldige keuze, een nummer met een mooie tekst, een sfeer die ook een weerspiegeling is van onze eerste ontmoeting: een warme avond, goede wijn en leuke verhalen... Na deze periode van lockdown moeten we avonden doorbrengen met vrienden... En de studio-opname was een waar genoegen. Na afloop aten we en dronken we een goed glas wijn, we waren blij elkaar weer te zien! Ik besloot meteen dat 'That Old Feeling' de titel van het album zou worden en ik zag ook welke richting we uit moesten voor de andere samenwerkingen. En zo ging het van start.

Jij koos dus de rest van het repertoire, evenals de andere zangers en zangeressen…

Ja, het repertoire werd samen met elke zanger en zangeres gekozen omdat het belangrijk was dat de muziek heel dicht bij hen stond, dat het lied voor elk van hen iets betekende. Ik koos voor 'Here's to life', het is een lied waar ik al sinds mijn studententijd, vijfentwintig jaar geleden, naar luister, vooral de versie van Shirley Horn met symfonieorkest. Ik wil al heel lang met Trijntje Oosterhuis spelen, ik hou van haar stem, en het was niet gemakkelijk om een nieuwe versie te maken na die van Shirley Horn. Voor dit arrangement heb ik gekozen om te werken met een bandoneon en drie saxofoons, zodat het een beetje melancholisch wordt, niet echt de tangosfeer, maar toch... Het is een soort melancholie die me raakt.

Er is een grote verscheidenheid aan stemmingen, vooral met het nummer 'Cheek To Cheek' uitgevoerd door Robin McKelle, dat zeer jaren dertig is…

Het is een nummer waar ik in de eerste plaats van hou, het brengt me in een uitstekende stemming als ik ernaar luister. Het is een thema dat ik voor het eerst hoorde in de film 'The English Patient', het was de eerste keer dat ik het in de originele versie hoorde. Het was ook het eerste nummer waarop we dansten op onze bruiloft. Ik wilde zeker dat nummer met dezelfde intro die je meteen in een goede stemming brengt.

Op 'Piece of clay' met Monique Harcum, speel je zowel akoestische piano als Fender Rhodes...

Om te beginnen hebben we in de studio opgenomen met de akoestische piano, bas, drums plus blazers, maar toen ik de mix opnieuw beluisterde, dacht ik dat een solo op Fender Rhodes iets zou toevoegen, het is een van de weinige tracks waar we na de live opname iets hebben toegevoegd.

Er zit veel diversiteit in de line-up…

Voor het nummer met Madeleine Peyroux werkten we met een Canadese ritmesectie, maar voor de rest is er Jens Bouttery op drums en Nathan Wouters op bas, verder is er Nicolas Kummert op sax, Teus Nobel op trompet, Andy Dhondt op altviool, Pieter Kindt op trombone, en dan de strijkers, dat zijn vrienden van het Nationaal Orkest van de Munt, buitengewone muzikanten.

© Filip Meutermans

Is het laatste nummer, de pianosolo "Merlot",  een knipoog naar Madeleine Peyroux ?

Ik stelde me voor dat we allemaal samen waren in een wijnbar en dat ik na een goede avond als laatste aan de piano zat om een klein muzikaal solo dessert te geven, met een glas van een van mijn favoriete druiven, Merlot, vandaar de titel van het stuk.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Willy Schuyten / Jules August / Filip Meulemans
Een samenwerking Jazz’halo / JazzMania

label Universal

RECENSIE




CONCERTEN:

04.05.2023 - AB Brussel
06.05.2023 - Wilde Westen Kortrijk
19.05.2023 - Handelsbeurs Gent
20.05.2023 - De Roma Antwerpen
26.05.2023 - Het Depot Leuven