Jean-Pierre Froidebise : Handleiding voor dummies om te overleven in de showbizz…

We kennen allemaal de Luikse gitarist Jean-Pierre Froidebise die al zoveel jaren op het podium terug te vinden is. Hij maakte deel uit van verschillende groepen waarvan de bekendste "Such A Noise" is met zijn vier bluesrockalbums in de jaren 90. Maar ook de begeleiding van grote namen uit het Franse chanson, zijn bijdragen aan toneelstukken en musicals, de vorming van de big band “Froidebise Orchestra” en van een blues trio onder zijn eigen naam, bezorgden hem zijn faam. Momenteel is hij actief in een ander straatje. Met het Pirotton/Froidebise Quartet volgt hij zijn jazzroeping. Tenslotte bracht hij onlangs het boek “Manuel de survie à l’usage des artistes en milieu hostile" (Overlevingshandboek voor kunstenaars in vijandige omgevingen) uit. Reden genoeg dus om met hem in zijn verleden te duiken. Een fijne ontmoeting.


Je vormde dit kwartet met gitarist Jacques Pirotton en de ritmesectie van Slang. Hoe is deze formatie en haar stijl ontstaan ?

Jean-Pierre Froidebise : De stijl is niet goed gedefinieerd. We moeten het met elkaar eens zijn! De stijl is zeer jazzgericht gezien het verleden van mijn vrienden. Ik kom uit de rock en blues. Maar ik hou van jazz en Jacques houdt van rock! Maar we krijgen niet de mogelijkheid om de muziek te spelen waar we van houden. Ons repertoire omvat een paar covers van moderne gitaristen zoals Bill Frisell die we allebei hebben ontmoet, Pat Metheny omdat hij essentieel is en ook een nummer van John Scofield. Al de rest zijn onze composities. Maar er zitten ook echt grappige dingen tussen en een paar hele moeilijke nummers om te spelen (lacht)!

Voor de goede orde, er is ook het feit dat, toen we klein waren, Jacques en ik in dezelfde straat in Luik woonden en dat we allebei al gitaar speelden! Hij speelde in een ballroomorkest waarin ik hem verving toen hij andere horizonten ging opzoeken (lacht)! Hij begeleidde zangers en elke keer hij wegging, verving ik hem (lacht)! Hij speelde met Steve Houben als duo en daarna ook met mij! En telkens we elkaar zagen, zeiden we tegen elkaar: "We moeten iets samen doen!” Plots beslisten we dat als we het nu niet zouden doen, het nooit zou gebeuren. Een van ons zal uiteindelijk sterven (lacht)! En we vormden dit kwartet, inclusief twee andere vrienden met wie ik in andere projecten had gespeeld of Pascal Charpentier begeleidde. In de loop der jaren ontstond er een speciale band, met name door het leven on the road...

Komt er een cd uit van dit quartet ?

Jean-Pierre Froidebise : Neen. Het is ons gelukt om een Lundis d'Hortense-tour te krijgen op basis van een demo, wat vrij zeldzaam is. We wilden de enige band zijn die zonder album speelt (lacht)! We hebben verzoeken ontvangen, maar we blijven bij ons besluit. Of het nu is om er een paar te verkopen na een concert of om ze als promotie te gebruiken naar organisatoren: "neen, bedankt!"

Het is grimmig maar heel dicht bij de realiteit! Het is net als voor mijn boek, we drukken het alleen op bestelling! Geweldig, geen voorraad (lacht)! Geen kratten, geen stapels! In de jaren negentig bleef een album waarop ik speelde maar een kwartier in de bakken van Duitse platenzaken. Daardoor besloot het label dat het niet verkocht, verzorgde het geen promotie, gooide de merchandise weg en betaalde ons geen rechten! Je kunt je niet voorstellen hoeveel albums, cd's er door de labels zelf zijn verwaarloosd. Niemand weet dat, het is monsterlijk en ontmoedigend.

Beveel je dit quartet aan bij bluesmen, rockers of jazzmen ?

Jean-Pierre Froidebise : Moeilijk te zeggen. Er kwamen mensen naar een concert in Brussel en ze vroegen (en hier praat Jean-Pierre een beetje ‘bekakt’ n.v.d.r.): “Spelen jullie geen blues meer? Wij hebben liever dat jullie blues spelen”. Ik antwoordde hen: “Lazen jullie het programma niet?” (lacht).

Het is net als met de naam van de band. We hadden aan een echte bandnaam gedacht maar zoals we in onze kringen bekend staan, vonden we de combinatie van onze twee namen een goede keuze. Mensen die voor de blues komen hebben er geen en degenen die voor jazz komen ook niet (lacht)! We dachten om een soort jazzrock als bij Jeff Beck te spelen, maar uiteindelijk zeiden we tegen onszelf "laten we ons eigen ding doen" en het gaat alle kanten op! We speelden Spirit en zelfs Francis Géron hield van de diversiteit.

Ik zag dat je een concert gaf met zowel je trio, Alain Pire Experience en Such A Noise. Kan je ons daar iets meer over vertellen ?

Jean-Pierre Froidebise : Mijn trio bestaat al lang niet meer omdat ik betrokken was bij een imposant opleidingsproject waarvoor ik moest componeren, arrangeren, enorm in mezelf investeren... En ik dat doe ik graag maar dan met dezelfde muzikanten en ik wil dat we regelmatig kunnen repeteren. Wat niet voor iedereen mogelijk is.

Maar het zijn moeilijke tijden voor bluesmuzikanten, deze stijl is niet meer in de mode. Door de pandemie zijn er bijna geen bluesfestivals meer. Toen dacht ik, Alain Pire en ik waren gitaristen van Such A Noise, we speelden of spelen nog met drummer Marcus Weymare en bassist René Stock. Dit betekende dat we met z'n vieren drie concerten konden geven met verschillende bands op dezelfde avond! En dat trok organisatoren aan en we kwamen al snel uit bij een paar data.

Nu is het ingewikkeld omdat ze nog steeds in andere projecten spelen, ze het soms druk hebben als we een concert hebben en dan moeten we een vervanger vinden! Het is moeilijk! En ik dacht bij mezelf dat het niets te maken heeft met het oorspronkelijke idee! We zijn niet uitwisselbaar, ik hou van de stabiliteit van een project, maar het is altijd zo ingewikkeld in Wallonië, terwijl de Vlamingen er wel in slagen om het te doen.

En je hebt ook al die covergroepen die concerten vinden terwijl ze vaak een baan hebben als bankbediende! (lacht) Maar deze jongens repeteren elke woensdag, terwijl wij profs altijd een excuus hebben om niet te repeteren: "Oh nee jongens, ik heb dit, ik heb dat!" Nu het punt is dat ik 65 word en die mentaliteit beu word, dus zeg ik: "Goodbye les frères !”

En waarom gebeurt dit allemaal ? Het is eenvoudigweg omdat de media hun werk niet doen! In mijn hele carrière ben ik twee keer op tv geweest en je moet zeven albums uitbrengen voordat iemand op de radio zegt: "Oh ja, dat is niet slecht!" En tenslotte spelen ze een nummer. Gelukkig zijn er mensen zoals Marc Ysaye die geïnteresseerd zijn in ons werk. Ik heb een nummer van Dylan opgenomen, kreeg geweldig veel lof uit de Verenigde Staten, maar het kwam hier nooit op de radio! De Pierpont kwam me na een concert in Ittre feliciteren met dit nummer. Hij zei dat ik het moest opnemen en ik vertelde hem dat hij het album tien jaar eerder had ontvangen! Voor jongens van mijn generatie hebben we ons hele leven met deze situaties te maken gehad.

Kan je ons nog een leuke anecdote vertellen van Such A Noise ?

Jean-Pierre Froidebise : We mochten eens de openingsact spelen voor Deep Purple in Vorst Nationaal. We maakten snel een balans en het was behoorlijk indrukwekkend, maar niemand introduceerde ons voordat we het podium op gingen! Je staat zo ineens voor tienduizend mensen die je niet eens kennen. Er waren een klein aantal fluitconcertjes, maar wonder boven wonder slaagden we erin om de sfeer te erin te krijgen! We speelden nog geen dertig minuten, maar we hadden een paar covers in de set, waaronder "Born to Be Wild" en het werkte. We verlieten het podium onder applaus, maar ik denk dat er nog steeds sommigen waren die niet eens wisten wie we waren! (lacht) En nogmaals, geen steun van de platenmaatschappij, zelfs geen kleine stand waar het album te koop werd aangeboden! Ze trokken zich niets aan van hun artiesten uit Wallonië. Ik las net een biografie van César Franck. In zijn tijd stelde hij hetzelfde vast ondanks onze geografische ligging, zo dicht bij zoveel interessante landen. Maar geen promotie.

Welke ontmoeting is je bijgebleven, koester je ?

Jean-Pierre Froidebise : Ik had er veel, maar ik heb vooral goede herinneringen aan de Amerikaanse gitarist Luther Allison. We deden zijn voorprogramma in Duitsland. Toen ik van het podium stapte kwam hij met twee meisjes aan zijn arm naar me toe en zegde: "Hé jij, je speelt heel goed bottleneck". Daar was ik echt trots op. En een paar jaar later verving ik de gitarist van Marc Lelangue en we speelden op het Gouvy-festival waar Allison de headliner was. We moesten ’s middags optreden en we liepen over het terrein en zagen zijn bus aankomen. Hij herkende me en herinnerde mij van mijn bottleneck in Duitsland! Ongelooflijk. Ik stapte in de bus, we dronken wat. En de volgende dag speelde ik het voorprogramma van zijn zoon in Frankrijk! Een goede herinnering.

We gaan niet uiteen zonder te praten over je boek. Tot mijn verbazing zit er ook een dichter in je...

Jean-Pierre Froidebise : Ik heb altijd poëzie geschreven, maar het was behoorlijk geheim. En ik heb altijd teksten geschreven en geplaatst. Ik kreeg het advies om een boek te maken. Ik antwoordde: "Ooit komt die dag". Toen was er de pandemie en ik vond dit het juiste moment. Maar ik wilde niet naar uitgeverijen of drukkerijen rennen en met vijfhonderd boeken thuis zitten. Toen bracht Alain Pire mij in contact met deze uitgeverij "Le livre en papier" waar je zelf een boek kon maken, zonder hulp. Ik kreeg alleen hulp van mijn partner. We hebben er alles aan gedaan en het mooie is dat er geen voorraad is! Het is op mijn verzoek aangepast. Hij valt in de smaak en de verkoop werkt goed via mond-tot-mondreclame.

Er is wrok, je gemoedstoestand ten opzichte van de showbizz, maar ook humor in dit boek…

Jean-Pierre Froidebise : Iedereen kent de showbizz al vijftig jaar! Je kunt je niet voorstellen hoe rot die is! Voor de rest is het aan de mensen om het uit te zoeken en er wat publiciteit voor te maken... Dat komt goed uit want er is helemaal geen verdeler! Laat de mensen mij een berichtje sturen, hun adres en ik geef ze mijn rekeningnummer voor de betaling van achttien euro, inclusief verzendkosten. We drukken ze bijna op aanvraag en het gaat snel om het te ontvangen.

(Ik kan het bevestigen. Berichtje en storting van 18,00 euro op donderdag en de maandag erop al in de brievenbus. En nog een nieuwtje: zijn tweede boek is al in voorbereiding. Sacré bonhomme, ce Jean-Pierre !)

Tekst © Claudy Jalet (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Robert Hansenne
Een samenwerking JazzMania / Jazz'halo

Jean-Pierre Froidebise
« Manuel de survie à l’usage des artistes en milieu hostile »

247 bladzijden  -  ISBN : 978-2-8083-1369-8

Lees de recensie op JazzMania (F) HIER