#IWD2024 - Evita Polidoro

Ik ben ervan overtuigd dat Evita Polidoro een echt vernieuwende en onmisbare kracht is in de Italiaanse jazzwereld van vandaag. Niet alleen omdat ze een fantastische drummer is. Niet alleen omdat ze naast de drums ook de stem op een originele manier gebruikt. Niet alleen omdat haar sonische wereld van nature doordrongen is van praktijken en talen die afkomstig zijn uit independent rock, punk en new wave. Waarschijnlijker is dat al deze elementen een spannende synthese vormen in de instinctieve menselijkheid waarmee de muzikante elk project benadert.

Opgeleid in het unieke broeinest van talent en bewustzijn dat Siena Jazz is, heeft ze de afgelopen jaren haar stempel gedrukt op de groepen van Dee Dee Bridgewater en Enrico Rava, maar ook in enkele interessante jonge projecten zoals het EMONG kwartet van gitarist Michele Bonifati, en als begeleidster van een popster als Francesca Michielin.


De eerste plaat van haar 'Nerovivo' project, waarin ze drums en stem trianguleert met twee gitaristen, is een paar weken geleden uitgebracht op Tǔk Music label.

"Het is een project dat ontstond in 2018 op Siena Jazz, tussen twee lessen door", vertelt Evita. "Ik werd verliefd op Davide Strangio en Nicolò Faraglia omwille van hun manier van spelen die origineel en nooit voorspelbaar is. Zij accepteerden om deel uit te maken van dit project dat op dat moment nog maar alleen in mijn hoofd bestond, in een zeer embryonale vorm; met het verstrijken van de tijd, mede dankzij hen, werd het geluid meer en meer gedefinieerd en kwamen we uiteindelijk tot het resultaat dat we vandaag hebben".

En op degenen die erop wijzen dat het haar nogal wat tijd kostte om een plaat te laten rijpen, naast haar verplichtingen als drummer voor andere artiesten, antwoordt ze duidelijk:

Ik heb niet wat veel collega's denken, zeker niet op jazzgebied, de gave om meteen een plaat op te nemen, ook zonder repetities of in ieder geval na korte tijd. In 2018 was ik net begonnen met schrijven en voelde ik de behoefte om stem te geven aan de verschillende ideeën die door mijn hoofd gingen (van kleine instrumentale fragmenten tot daadwerkelijke songs). 'Nerovivo' is de projectie daarvan, het nederige en totaal oprechte resultaat.

Ze omschrijft de plaat als een "product" dat doordrongen is van al wat haar tijdens diverse luisterbeurten beïnvloedde: rock, pop, elektronica en een vleugje jazz en improvisatie, maar ze is er vooral trots op dat er een andere kant van haar bestaan naar voren komt, vooral voor degenen die haar altijd alleen maar achter de drums hebben gehoord. En haar nu ontdekken als een zeer effectieve en karakteristieke stem.

"Ik heb altijd gezongen sinds ik een kind was", vertelt ze, "mijn moeder was een erg sterke zangeres en ik vond het altijd leuk om te doen. De tienerjaren brengen altijd grote verlegenheid en onzekerheid met zich mee en ik zette het aan de kant. Met mijn oude band Rumor uit Piemonte begon ik weer wat koren te doen, maar altijd met extreme angst. Toen werd ik sterker, kon ik experimenteren en de stem naar boven halen die ik jarenlang verborgen had gehouden. Ik vind zingen heel leuk, ik realiseer me dat steeds meer en ik kan mezelf nu, met extreme nederigheid, ook zangeres noemen".

Het is geen toeval dat ze ook gevraagd wordt als zangeres door andere artiesten met wie ze samenwerkt, zoals in het eerder genoemde Emong, in Maria Pia De Vito's project This Woman's Work, in Enrico Rava's Fearless Five, of met Miriam Fornari.

In Rome heb ik onder andere een nieuwe rockband opgericht, COME ON, DIE, waarin ik meestal speel en zing. Inmiddels kan ik niet meer zonder de zang in mijn composities. De combinatie stem/drums is geweldig.

Als ik haar vraag wat de ervaring naast Dee Dee Bridgewater en Enrico Rava voor haar rijping heeft betekend, antwoordt ze heel eerlijk.

Samenwerken met meesters als Dee Dee Bridgewater en Enrico Rava, maar ook met Maria Pia De Vito, is een constant geschenk: het zijn dagelijkse levenslessen. Samen spelen is dan nog waardevoller: we hebben het over twee giganten, die met de allergrootsten ooit hebben gespeeld en de wereld kent hun grootsheid, zowel muzikaal als in geest. Maar ze zijn allebei ook altijd bereid om mee te doen en ze hebben het vertrouwen om een stem te geven aan veel jongere en minder ervaren muzikanten. Ze geven me volledige vrijheid, er is dialoog, er zijn geen grenzen, alleen veel empathie en oprecht delen. Ik voel elke dag extreme dankbaarheid voor de ruimte die ze me geven en die nooit vanzelfsprekend is. Ik ben zo gelukkig!

De samenwerking met Francesca Michielin, een veelbelovende en beroemde popzangeres, heeft ook bijgedragen aan haar groei.

"De context is hier totaal anders. Francesca Michielin en ik zijn even oud en we hebben dezelfde jazzstudie gevolgd aan het conservatorium. We luisteren naar dezelfde muziek, maar hebben twee totaal verschillende levens. Ik ben blij dat onze paden elkaar hebben gekruist en dat ze mij bij haar tournee wil betrekken, ze heeft altijd zoveel respect voor me", vertelt Evita en ze voegt eraan toe: "tijdens een van haar concerten besloot ze om mij een nummer van Jeff Buckley met haar te laten zingen en dat was een heel intiem en mooi moment".

We vragen haar hoe zij, vanuit haar bevoorrechte positie, de evolutie van de Europese jazz vandaag ziet en het antwoord is, alweer, oprecht en reflectief.

Het is vaak zeldzaam om voor een jong publiek te spelen: ik denk dat een deel van het probleem te wijten is aan het gebrek aan tickets aan gereduceerde prijs door de podia (hoge prijzen, zeldzame kortingen), maar ik vrees anderzijds dat nieuwsgierigheid, interesse en participatie soms ontbreken. Het ondersteunen van de scene, vooral de onafhankelijke scene, zou iets moeten zijn waar we allemaal om zouden moeten geven. Erbij zijn is belangrijk.

En ze benadrukt graag het belang van luisteren...

"De onderlinge dialoog aan het eind van het concert vind ik (bijna) altijd heel belangrijk. Ik ben een nieuwsgierige muzikante die veel heeft geleerd door naar anderen te luisteren: je leert veel dingen die je in je persoonlijke bagage kunt stoppen. Ik zou willen dat we gemakkelijker een community zouden vormen, met meer steun, meer dialoog en minder competitie", bekent ze.

"In de loop der jaren ben ik uit bepaalde kringen weggegaan en heb ik mezelf omringd met mensen, muzikanten die dingen willen doen en de constante behoefte voelen om te produceren, om nieuwe dingen te weten te komen, zij zijn een zeer waardevolle stimulans voor mij".

Het is nooit gemakkelijk om nieuwe dingen te leren kennen, zelfs niet voor jonge en ervaren artiesten, gezien de snelheid van de productie en de voortdurende groei ervan.

"Ik heb veel Italiaanse vrienden die naar Nederland zijn verhuisd", vertelt ze. "Ik raakte nogal geïnteresseerd in die scene, jazz en experimenteel, en er zijn erg interessante artiesten. Een van mijn favoriete platen is “Perselì” van Fuensanta, Jose Soares en Alistair Payne. Ik zie veel mensen die veel te zeggen hebben en ze bouwen aan een geheel eigen identiteit die ik erg waardeer. Ik heb het vooral over muziek, maar ik hou ervan om mij te laten omringen door mensen uit verschillende kunsttakken. De lijst is lang en begint met mijn beste vrienden, om er een paar te noemen: Miriam en Ruggero Fornari, Orelle, Francesca Palamidessi, CYMA, Anton Sconosciuto, Kostja, Lepre, Beatrice Sberna, Matteo Paggi, Agnese Zingaretti als fotografen en videomakers".

Met zo'n uitgebreide muzikale horizon zijn we erg benieuwd: waar luistert Evita Polidoro naar als ze niet aan het werk is?

"Ik verander regelmatig: Vandaag luisterde ik naar de nieuwste plaat van Duster (uit San Jose, California), maar de laatste maanden concentreer ik me veel op de hele "nieuwe" postpunk, Engels/Ierse new wave scene (Fontaines DC, Idles, King Krule, Shame, Black Midi, Squid, Gilla Band) en dan verder naar ambient elektronica (Tim Hecker, William Basinski, Stars of the Lid, Robert Lippok) en meer experimentele elektronica (Mount Kimbie, FujI||||ta, Kali Malone, James Blake, Aya, Marina Herlop)".

Opvallend genoeg niet echt jazz...

"Ik beluister eigenlijk heel weinig jazz... De laatste tijd kwam ik Julie London's “Julie Is Her Name” plaat tegen die mijn hart gestolen heeft en ik ben me natuurlijk aan het verdiepen in Rava's discografie, vol meesterwerken".

Als haar favoriete platen van het afgelopen jaar – ze noemt o.a. King Krule, Slauson Malone en de Italiaan McCorman - ver van jazz staan, dan is de droom die zij aan ons toevertrouwt dat niet...

"Mijn grote droom zou zijn om in een bigband te spelen en het brengt me ertoe om te luisteren naar en geraakt te worden door de grote orkesten van Count Basie en Duke Ellington".

Want genre-indelingen behoren tot het verleden en artiesten van de nieuwe generatie zijn gelukkig vrij om zich uit te drukken volgens de meest uiteenlopende trajecten. Wanneer dit gebeurt met het talent en de menselijkheid van Evita Polidoro, wordt het idee dat jazz bij vandaag en morgen hoort en niet alleen bij het verleden, een boeiende zekerheid.

Interview © Enrico Bettinello (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Agnese Zingaretti Aghnez Studio

Dit artikel wordt gelijktijdig gepubliceerd in de volgende Europese magazines, als onderdeel van " Giant Steps " een actie om jonge vrouwelijke jazz en blues muzikanten in de kijker te zetten : Citizen Jazz (Fr), JazzMania (Be), Jazz'halo (Be), LondonJazz News (UK), Jazz-Fun (DE), Giornale della musica (IT), In&Out Jazz (ES) en Donos Kulturalny (PL).

#Womentothefore #IWD2024