Gregory Porter, een soultraditie breed uitgesmeerd

Na twee veelgeprezen albums op het opkomende New Yorkse label Motéma - "Water" en "Be Good" - maakte Gregory Porter de sprong naar een major label met "Liquid Spirit" (Blue Note), een wereldwijd succes dat de souljazzzanger naar het internationale podium bracht. De thema's van 'Liquid Spirit' maken vandaag de dag nog steeds deel uit van het tourprogramma van Porter.

We ontmoetten de zanger in juli 2014 op het Juan-les-Pins Festival, waar hij in het voorprogramma stond van Stevie Wonder. Het was een persoonlijk interview dat eerder bij Jazz@round verscheen en dat we vandaag herhalen naar aanleiding van zijn optreden op Gent Jazz op 5 juli 2023.

© Ami Sioux

Het nummer "Free" is, denk ik, beïnvloed door je ouders en de opvoeding die je hebt gekregen…

Ja, dit nummer heeft te maken met vrijheid en het feit dat een zwarte man met trots kan rondlopen. Vrijheid, waar je ook vandaan komt, om bijvoorbeeld op een strand te lopen zonder je af te vragen of je daar wel thuishoort. Mijn ouders hebben me dat bijgebracht.

Hebben je ouders je aangemoedigd om muziek te maken ?

Mijn moeder wel, mijn vader niet. Voordat ze stierf, moedigde ze me aan om door te gaan met zingen, ze vertelde me dat het tijd kon kosten en dat deed het inderdaad.

« Musical Genocide » : welke inspiratie leidde tot deze titel ?

De teksten komen voort uit een gesprek over blues, gospel, soul, we moeten dat allemaal verbinden om nieuwe muziek te maken; we moeten iets van onze voorouders in de muziek stoppen en veel mensen doen dat niet en vergeten hun wortels, dat is wat ik muzikale of culturele genocide noem, in de zin dat we moeten voortbouwen op wie we zijn en de positieve waarden die we hebben geleerd. "The soul man with your heart in the palm of his hand singing his stories of love and pain" (zingt hij), dat is Stevie Wonder die ik hier beschrijf, Marvin Gaye, Donny Hathaway, de muziek die je een opener kijk biedt.

« Movin’ », dat is beweging, het reizen...

Reizen is voor mij belangrijk, want het is dan dat ik schrijf. Het nieuwe album ontstond in Frankrijk; 'Wolfcry' ontstond bijvoorbeeld als ik in de buurt van Lyon was. Toen ik me realiseerde dat ik goed kon schrijven in de auto, net nadat mijn moeder was overleden, trok dat me uit mijn depressie. Ik denk en ik schrijf, ik heb altijd een stuk papier bij me, zelfs als ik aan het rijden ben, ik heb nog nooit iemand overreden... Zulke ideeën voor muziek komen precies door de wind aanzweven... Het zou veiliger zijn om met een taperecorder te werken, maar schrijven is voor mij belangrijk in het proces. In het vliegtuig kijk ik naar de horizon en dat verlicht mijn geest... Onderweg van Sète naar hier was ik een liedje aan het schrijven over het verlangen van mensen om beroemd te worden; ze kunnen over elkaar heenlopen om dat te bereiken, en in plaats van beroemd te worden, worden ze berucht... Teksten en muziek en instrumenten kwamen onderweg naar me toe.... Automatisch op hetzelfde moment, dat is mijn proces... Soms komt het vanzelf...

Hoeveel dagen per jaar ben jij on the road ?
 
Weet je, als ik daarover moest nadenken, zou ik waarschijnlijk tegen mezelf zeggen "Waaaw, we moeten een paar dagen vrij nemen", maar waarschijnlijk 300, zeker 275 dit jaar, en vorig jaar ook.  Reizen is vrijheid, reizen waar je maar wilt, ik heb het vaak over beweging in mijn liedjes; "On My Way to Harlem" schreef ik op de metro naar Harlem, gaan en staan waar je maar wilt!

« Water Under Bridges » en « Wolfcry » zijn duo’s : hou je van deze formule ?

Ik ben niet echt een pianist, maar ik speel graag in duo met piano..... Ik ben van plan om deze formule voort te zetten, waarbij ik in de eerste plaats de nadruk leg op de teksten... Ik zeg niet dat de muziek rommelig wordt, maar ik hou van helderheid van gedachte, en dit is het geval met piano alleen of gitaar; mijn favoriete platen zijn duo-albums, en ik ben van plan om op deze weg verder te gaan. Soms kan eenzaamheid worden gesuggereerd door slechts één instrument te gebruiken.

« When Love was King » heeft een heel sterke tekst...

Het is eigenlijk een politiek liedje als je er goed over nadenkt. Immigratie, hongerende kinderen, mensen in boten aan de kust, ze hebben eten en drinken nodig, dat is alles wat ik wil zeggen, ik geef geen oplossingen... "Beside Him stood his Mighty Queen, an equal force, wise and keen Beside Him stood his Mighty Queen, an equal force, wise and keen" gaat over de gelijkheid tussen man en vrouw... Je kunt geen dingen zeggen, iemands hoofd inslaan, het staat in de tekst, “There was a kingdom, long ago, where love was the rule”, het suggereert dat liefde nu waarschijnlijk niet de regel is... Het is gewoon een boodschap die ik mijn kinderen wil meegeven in hun leven..

« I Fall in Love Too Easily » is de enige standard op het album: vanwaar die keuze ?

Het is een deel van mijn persoonlijkheid, ik word gemakkelijk verliefd, op mensen of plaatsen. Ik neem graag standards op die een intieme band met mij hebben... "The Lady is a Tramp" ook, ook al heb ik nooit een vrouw gekend die een "runner" was (lacht). Het is een liedje dat Chet Baker zong en ik hou echt van zijn stem, puur en eerlijk, als een kinderstem - ik luister graag naar kinderstemmen.

Als ik je beluister, lijken mij je invloeden heel duidelijk...

Nat King Cole, Marvin Gaye, Donny Hathaway, Leon Thomas, Abbey Lincoln, zijn klassiekers, maar ik luister ook naar veel anderen. Moderne muziek, ik hou van wat ze doen met de roots zoals Robert Glasper; ik hou ook van andere trends, ik ontmoette 'Lord' onlangs, ze moet wat ze doet nog dieper uithollen...

Het album sluit af met « Time is Ticking » : hoe zie je het verstrijken van de tijd ?

Voor mij is vrede heel belangrijk, niet de levensduur in het bijzonder, daar geef ik niet om, maar het belangrijkste is om iets te zeggen te hebben. Ik wil elke keer dat ik een nieuwe plaat maak kunnen zeggen 'OK, daar ben ik het mee eens, daar ben ik cool mee'.  "When Love was King”, daar hou ik van! "There is No Love Dying Here' vind ik ook prachtig om te zingen.

Tekst © Jean-Pierre Goffin, juli 2014 (vrije vertaling: Jos Demol) – Foto’s © D.R. / Ami Sioux
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Gregory Porter & Jean-Pierre Goffin, Juan-les-Pins, juli 2014 © D.R