Giovanni Di Domenico – Zuppa Di Pazienza

Het romantische idee van de artiest die zegt dat zijn kunst en zijn leven volledig samensmelten, is niet van toepassing bij mij.

Voor zijn vorige soloplaat ‘Insalata Statica’ nam hij vijf jaar de tijd. Het vervolg was ingeblikt op vijf maanden. Toch werd het geen vluggertje, integendeel. ‘Zuppa Di Pazienza’ is een ware tuin der lusten maar vergt wel de nodige aandacht en doorzettingsvermogen om er volop van te genieten.

Het uitgangspunt van beide platen is hetzelfde: Di Domenico die ideeën en gevoelens omzet in een uiterst gelaagde flow die in slow motion voorbijglijdt. Wie het houdt bij een oppervlakkige beluistering zal kunnen genieten van een zacht golvende en rustgevende flow. Maar hier is meer aan de hand. Bij herhaalde en intense luisterbeurten valt op hoe elk detail een radertje is in een veel groter geheel. Zo zal je tevens ontdekken dat kant B opgebouwd is als een weerspiegeling van de eerste kant met elk een eigen catharsis. De manier waarop akoestische instrumenten in de soundscapes vervlochten worden, verleent het geheel zowel een meer organische als orkestrale drijfkracht. We hebben ‘Zuppa Di Pazienza’ nog steeds niet helemaal doorgrond. Daarom stelden we de meester geluidsmagiër zelf een aantal vragen als leidraad bij een verdere ontrafeling.

Je broedde vijf jaar op ‘Insalata Statica’. Met ‘Zuppa Di Pazienza’ was je op vijf maanden klaar en je verkoos te werken zonder gastmuzikanten. Liep er vorige keer dan veel mis?

Helemaal niet maar het was wel de eerste maal dat ik dergelijk project uitwerkte. Voor het vervolg wilde ik zeker niet in herhaling vallen. Vandaar dat het nu echt een volledige soloplaat geworden is. Enige uitzondering hierop is dat mijn zus Fulvia een paar zinnetjes zingt. Voor het overige speel ik zelf alle instrumenten waaronder gitaar en bas naast piano en toetsen.

‘Insalata Statica’ was ook een samenbrengen van vele invloeden, een heuse potpourri. Deze keer wilde ik expliciete aspecten afzonderen om er dieper op in te gaan. Compositorisch is het allemaal heel simpel, de uitwerking is echter wel complex.

Titels zijn bij jou nooit vrijblijvend. Welk idee schuilt er deze keer achter?

Het blijft toch telkens een spelletje om niet overdreven serieus te gaan klinken. Je hoeft er geen zwaar filosofische betekenis achter te zoeken. Relativeren en loslaten is nodig in het leven anders word je gek. Daarom hield ik het net als vorige keer bij keukentaal. Dat ik zelf graag kook, heeft daar natuurlijk mee te maken.

Dit is duidelijk muziek die je op twee manieren kan beluisteren: vluchtig of diepgaand.

Goed dat je dat zo ervaart. Ik hou van dingen die langzaam op subtiele wijze ontwikkelen. Vandaar de algemene curve die stilaan onderaan wijzigt door toevoeging van heel wat lagen. Indien je onderdelen weghaalt, verandert de ganse constructie en ook de betekenis. Vergelijk het met architectuur waarbij elk onderdeel een welbepaalde functie heeft.

Wat beïnvloedde je het meest bij de uitwerking?

Hier citeer ik graag Evan Parker die ooit dezelfde vraag kreeg. Zijn repliek: “My roots are on my record player.” Het leven rondom mij heeft weliswaar een invloed op mijn muziek maar ik probeer toch zo goed mogelijk beide gescheiden te houden. Het romantische idee van de artiest die zegt dat zijn kunst en zijn leven volledig samensmelten, is niet van toepassing bij mij. Dat is mij wat te clichématig. Ik beluister wel muziek, lees boeken en ga naar de film. Allemaal impulsen die rechtstreeks of onrechtstreeks blijven hangen. Vooral het proces van een film maken, vind ik intrigerend en dan in het bijzonder de kadrering. In de meest recente film van Yorgos Lanthimos (‘The Favourite’, gtb) zit zo een aantal indrukwekkende scenes. Dat is de kunst van de focus te leggen op het juiste aspect, iets wat ik in mijn muziek eveneens tracht na te streven.

Er is tevens nog de hoes, alweer een heus kunstwerk om in te kaderen.

Om een zekere lijn te bewaren in al wat ik uitbreng, ging ik opnieuw aankloppen bij Miquel Casaponsa (https://miquelcasaponsa.wordpress.com/). Ik leverde hem een aantal foto’s en die bewerkte hij vervolgens met een balpen. Dat is zijn typische manier van werken. Hij kreeg daarbij volledig carte blanche.

Heb je geen schrik dat in deze tijden van vluchtige en oppervlakkige muziekconsumptie sommigen je werk gaan vergelijken met dat van hippe vogels als Nils Frahm en Max Richter?

Ik begrijp wat je wil zeggen. Deze muziek is over het algemeen heel tonaal met zo goed als geen dissonanten. Wie het daarbij houdt, mist uiteindelijk een hele achterliggende wereld. Maar dat is nu eenmaal een teken van onze tijd. Mensen gaan eventjes luisteren op Spotify of YouTube, zappen dan meteen verder en denken dat ze weten waar het om draait. Dat is hun keuze dan. Ik maak platen zoals je een boek schrijft, daar gaat heel wat tijd over en het vergt ook inspanning om het eindresultaat te appreciëren.

Ga je deze plaat live brengen ?

Er is alvast een concert gepland op 12 oktober bij Werkplaats Walter (Brussel) waarbij ik mijn twee soloplaten voorstel. Dat zal dan met een tiental muzikanten zijn en niet met loops en “pre-recordings”. Hiervoor schrijf ik momenteel nieuwe arrangementen. Het is een interessant gegeven omdat het voorlopig een vraagteken is hoe mijn aanvangsidee zal uitdraaien. Ergens voelt het tevens wat vreemd aan want ik moet iets heel persoonlijks uit handen geven.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto's © Nuno Martins

Info:

https://giovannididomenico.com/
www.three-four.net