Gilad Hekselman : "New York neemt een groot deel van mijn hoofd in beslag."

Gilad Hekselmann was in Brussel waar hij twee avonden optrad in de Sounds. Een buitenkansje om een van de belangrijkste gitaristen van de afgelopen jaren te ontmoeten.


Het gebruik van technologie in jazz gebeurt niet zo courant… (hij onderbreekt me)

Echt waar ? Herbie Hancock gebruikt het geregeld.

Inderdaad, maar ongetwijfeld hebben de pandemie en de lockdown dit fenomeen versterkt. Had u zich dit soort projecten kunnen voorstellen vóór deze periode van isolatie ?

Ik had me al voorgesteld om een plaat te maken met meer productie, maar misschien niet in deze mate… alhoewel… een van mijn favoriete albums is “Largo” van Brad Mehldau waarop hij min of meer soortgelijke dingen doet en ik had al bij mezelf gezegd dat ik op een dag dit soort albums zou uitbrengen. Maar eigenlijk was dit album niet verondersteld om op deze wijze tot stand te komen. Dit zijn in eerste instantie dingen die ik op mijn computer heb gezet om ze na de pandemie te gebruiken. Het was dus geen "record record", maar aangezien de lockdown maanden duurde, heb ik intenser aan deze opnames gewerkt door lagen toe te voegen, vrienden om advies te vragen, en beetje bij beetje werd het een volwaardig album.

Ik las zelfs ergens dat je cursussen geluidstechnicus volgde voor deze opname. Hoe heb je dat gedaan ?

Voornamelijk met behulp van online tutorials, ook met de hulp van vrienden, van wie sommigen geweldige geluidstechnici zijn. Het was dus super interessant om hen mijn werk te laten beluisteren en hun feedback te krijgen. En ik heb ook wat lessen gevolgd in New York op een muziekschool waar mijn vrouw lesgeeft. Ze hebben geluidstechnici die ik mijn nummers liet horen en ze stelden voor om bijvoorbeeld bas toe te voegen. Ik vond het erg leuk om op die manier te werken: ruimtes creëren, zorgen voor overgangen, dat zijn dingen die ik ook nu nog toepas als ik live speel. Dit zijn dingen waar ik voorheen niet echt over nadacht, maar die klinken en meer klaarheid geven aan mijn muziek.

De pandemie heeft veel muzikanten ertoe aangezet om hun soloalbum te maken, ik denk o.a. aan John Scofield, of Chris Potter die alle instrumenten op zijn album (ook op Edition Records) bespeelt. Van jouw kant zocht je vormen van samenwerking: na gespeeld te hebben met Ari Hoenig, Jeff Ballard, Marcus Gilmore, koos je deze maal voor Eric Harland: waarom hij ?

Waarom ? Denk je dat hij niet goed genoeg is? (lacht) Nee, ik heb al vaak met Eric gespeeld en hij is een van de beste drummers die er zijn. Ik nam samen met hem het album "Seasons" van Ben Wendel op en we speelden met deze band in de Village Vanguard.

Je schreef alle nummers zelf…

Geen van de nummers had op dit album moeten staan... dat in eerste instantie niet voorzien was. Ik componeerde de meeste nummers net voor de pandemie. Mijn vrouw, mijn zoon en ik hadden besloten om een tijdje te vertrekken, eerst om terug te keren naar Israël, dan naar Thailand, en daarna naar Vietnam, we brachten er drie maanden door. Ik heb daar zo'n dertig nummers gecomponeerd. Ik heb een uur, anderhalf uur per dag besteed aan het componeren, aan het transcriberen... Als ik componeer, is het niet zoals Duke Ellington die componeerde met een groot orkest in zijn hoofd; in mijn hoofd zit er niet per se een formule.

Het is iets dat je voelt als je naar het album luistert: er zijn veel verschillende sferen. Al je werelden vind je in één album: jazz, rock, electro, country muziek... Zijn er ook invloeden uit je land van herkomst ?

Zeker. Maar muziek gaat heel breed in Israël: er was muziek uit het Midden-Oosten, maar ook veel andere dingen, invloeden zoals Matti Caspi (nvdr Israëlische componist, muzikant, zanger, arrangeur en tekstschrijver). Onder mijn favoriete componisten vinden we Brazilianen, Latin music, Marokkaanse muziek omwille van de specifieke ritmes, bijna een miljoen Marokkaanse Joden wonen in Israël... Dit zijn allemaal invloeden die we vinden in Israëlische muziek. Het feit dat het Israëlische volk de wereld heeft rondgereisd zorgt ervoor dat we invloeden van overal in hun muziek terugvinden, het is een echte mengelmoes.

De afgelopen jaren zijn er veel Israëlische muzikanten opgedoken in de jazzscene, wat twintig of dertig jaar geleden niet het geval was. Hoe kunnen we het uitleggen ?

Mijn theorie is dat het muziekonderwijs daar nu veel beter is dan twintig jaar geleden. Muzikanten die naar New York waren gegaan, kwamen terug naar het land en brachten hun ervaring mee. Er was de rol van bassist Avishaï Cohen en dan de massale toestroom van jonge muzikanten die het jazzprogramma volgden op middelbare scholen. Een andere verklaring ligt waarschijnlijk in de culturele mix van het land.

Kunnen we het eens hebben over jouw invloeden ?

Ik luisterde aanvankelijk niet veel naar gitaristen maar wel naar pianisten en zangers/zangeressen, en nog altijd trouwens. Mijn belangrijkste invloeden zijn Bill Evans, Ahmad Jamal, Brad Mehldau, Keith Jarrett, ... Daarna ging het beluisteren van gitaristen vanzelf. John Scofield werd een grote invloed. Julian Lage klinkt geweldig. Kurt Rosenwinkel, Lionel Loueke… het zijn muzikanten waar ik dol op ben. Er is ook João Gilberto, maar minder voor de gitaar dan wel voor zijn sound.

Het is een slechte gewoonte van journalisten dat ze naar overeenkomsten zoeken tussen artiesten…

Bedankt dat je dat zegt. Als ik een interview van mij of iemand anders lees, en ik merk dat ze met meer dan een of twee namen vergelijken, vind ik dit onzin. Als je niet kunt luisteren met open oren, dan is vergelijken onmogelijk, want het betekent dat je niet echt naar de muziek luistert.

In mijn recensie van je album “Far Star”, vermeld ik een Belgische gitarist, Philip Catherine, wiens duidelijke lijn we bijvoorbeeld ook terugvinden op "Far Star"…

Ja, ik ken hem. De zuivere sound, zou ik zeggen. Ik begrijp wat je bedoelt, het is een wat meer klassiek jazzgitaargeluid. Vergeleken met wat ik eerder zei, als je me vergelijkt met Pat Metheny, beschouw ik het natuurlijk als een compliment, maar je moet een inspanning doen om verder te luisteren.

Veel van je composities klinken als liederen…

Ik probeer altijd melodieus te zijn. Ik hou van liedjes, ik kan ernaar luisteren zonder dat ze me vervelen. Als mijn muziek niet de magie laat ervaren van wat me verliefd maakt op een lied, waarom zou ik het dan nog doen ?

"Fast Moving Century" is een nummer dat me opviel door zijn “live” sound…

Oh ! Je houdt van ingewikkelde thema's (lacht). Ik speel daar met Shai Maestro en Eric en als je met muzikanten van zo'n niveau speelt, is dat verschrikkelijk. Eric beluisterde mijn banden in de studio en dat noodzakelijkerwijs meerdere malen; plotseling wist hij hoe te reageren en zelfs te anticiperen en een interactie te creëren. Hetzelfde geldt voor Shai: op mijn solo in “Fast Moving Century” speelt hij achterstevoren, hij reageert op wat ik speel. Ik wilde dat dit nummer als een "live" zou klinken en Shai was de producer op dit nummer. In het sologedeelte van dit stuk stellen we ons voor dat we door een straat in New York wandelen en dat we bij de Village Vanguard aankomen voor een concert, en dat we dan weer de straat op gaan.

Het is je eerste plaat voor Edition Records…

Ja, ik ben een soort "labelzwerver". Het is een label met een familiale sfeer, met ook grote namen waarmee ik een familie wilde delen. Het is een groot label dat een eigen sound heeft, een beetje zoals ECM, het is herkenbaar. In feite was ik het die hen benaderde toen de plaat klaar was. Ik ontmoette Dave (Stapleton), hij wist wie ik was, kende mijn trio's. Hij luisterde naar het album tijdens het rijden; hij vond het eerste nummer erg goed, daarna stopte hij langs de kant van de weg voor het tweede, "Fast Moving Century" en zei tegen me: "Laten we praten!"

Vanavond speel je met je trio in de Sounds. Met het repertoire van de plaat ?

Ook al is het een tour om mijn nieuwe cd te promoten, toch probeer ik daar nieuwe composities uit. Ik heb al met Amir Bresler gespeeld en ik vind het erg leuk om met hem te spelen, hij woont in New York en ik ontmoet hem regelmatig, we speelden jarenlang met Ari Hoenig. Orlando Le Fleming is Brits, hij was een cricketspeler. We hadden voor eergisteren, op het concert in Berlijn, nog nooit samen gespeeld en het ging heel goed, in New Yorkse stijl.

Omschrijf je je stijl als New York style ?

Het is New York style in die zin dat je snel in de muziek zit. Ik hou van dingen op basis van melodie. Maar het kan in elke stad gebeuren. Ik componeerde de meeste van deze muziek in Thailand aan zee, ik produceerde het in Israël aan zee, het is niet echt New York. Mijn muziek zit in mijn hoofd en New York neemt een groot deel van mijn hoofd in beslag.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Didier Wagner
Een samenwerking JazzMania / Jazz'halo

Gilad Hekselman - Far Star
Edition Records

Lees recensie van Georges Tonla Briquet