Gerry Hemingway, de onverzadigbare homo universalis…

Ontmoeting met de in Luzern wonende Amerikaanse drummer Gerry Hemingway...

Gerry Hemingway is een waar rolmodel, zowel op zijn instrument als in de manier waarop hij ervoor kiest om zich nooit in hokjes te laten stoppen. Door de jaren heen heeft hij orkesten en ontmoetingen opgebouwd die de charme hebben om de geschiedenis in te gaan en een zekere loyaliteit te markeren.

Van zijn langdurige samenwerking met Marilyn Crispell tot die met Anthony Braxton, Hemingway heeft altijd zijn stempel gedrukt op verschillende artistieke uitingen, van beeld tot zang.

Recenter verscheen hij naast Christoph Erb en Magda Mayas, andere Zwitserse figuren na Samuel Blaser. Maar het is met de al een hele tijd geleden gevormde groep met Mark Helias en Ray Anderson, BassDrumBone, dat hij vandaag in het nieuws is, het symbool van een carrière gedreven door een absoluut verlangen en behoefte aan vrijheid.

Ontmoeting met een legende…


Gerry, je brengt het nieuwe BassDrumBone album 'Afternoon' uit op Auricle Records, een collectief trio dat al 47 jaar bestaat met bandleden Mark Helias en Ray Anderson. Hoe krijg je het voor elkaar om zo lang door te gaan?

We zijn een soort uitgebreide familie, met vriendschappen die in de loop der tijd zijn opgebouwd. Elke keer als we samenkomen, brengen we nieuwe stukken mee die we hebben aangepast. Door aan elkaars muziek te werken, vinden we nieuwe wegen. Ik geef toe dat het niet altijd makkelijk is geweest om deze continuïteit te behouden met drie sterke, onafhankelijke persoonlijkheden, maar het is vaak de lach die ons op de been houdt. We hebben samen veel meegemaakt en hebben elkaar gesteund. Ik ben vaak degene die dit trio in leven heeft gehouden, wat logisch is, want het was mijn idee om ons samen te brengen! [1]. Muzikaal en artistiek hebben we altijd als een collectief gefunctioneerd.

Is je dialoog met Mark Helias veranderd in veertig jaar?

Het ontwikkelde zich tot iets genuanceerder. We hadden meteen een klik toen we elkaar in 1974 ontmoetten. We hebben allebei genoten van een zeer gevuld leven van interactie met veel van de grote meesters van de muzikale tradities die we zijn tegengekomen. Elke keer als we bij elkaar komen, is er een nieuwe energie die ons in de richting stuurt die we met onze muziek kunnen inslaan. Mark Helias en ik bevinden ons soms in andere projecten, zoals het Recoder Quartet van François Houle, waar we de mogelijkheid hebben om andere dimensies te verkennen en misschien ook onze visie op onze verstrengelde rollen als bas en drums kunnen aanbieden.

Eerder dit jaar hoorden we je ook met een ander trio dat al lang bestaat, Brew, met Miya Masaoka en Reggie Workman. Hoe belangrijk is deze langdurige loyaliteit?

Eind jaren 80 begon ik met Reggie Workman samen te werken in zijn ensemble. Ik leerde hem kennen via Marilyn Crispell, met wie ik vaak speelde, zowel in het Anthony Braxton Quartet als in verschillende trioconfiguraties, waaronder één met Reggie Workman [2]. Ik heb zeer goede herinneringen aan een Reggie Workman Quintet met Oliver Lake, Jeanne Lee, Marilyn, Reggie en ikzelf.

Brew is voortgekomen uit een duo dat Reggie vormde met Miya Masaoka en dat ze besloten uit te breiden door mij uit te nodigen om deel te nemen aan hun dialoog. Onlangs plaatste ik HIER een van de allereerste optredens van het trio in de Knitting Factory . In de herfst van 2019 besloot ik het trio in de studio op te nemen, wat resulteerde in de cd Between Reflections, die ik koppelde aan opnames die 20 jaar eerder waren gemaakt (“Heat”) om deze dubbel-cd op Clean Feed te produceren. Begin dit jaar spraken we af in New York voor een concert en de band was in topvorm.

Een andere groep die lang symbool heeft gestaan voor je muzikale carrière is het quartet van Anthony Braxton met Marylin Crispell en Mark Dresser. In 2012 namen jullie een album op zonder Braxton, maar met zijn partituren. Is een comeback nog steeds mogelijk, zoals BassDrumBone?

BassDrumBone gaat min of meer door, er gebeurt bijna elk jaar wel iets. Het Plays Braxton trio met Marilyn en Mark is in de zomer van 2023 na een lange pauze weer bij elkaar gekomen voor drie concerten. Het optreden in Philadelphia is opgenomen en klaar voor publicatie, maar we hebben nog geen manier gevonden om het uit te brengen. Als je geïnteresseerd bent, laat het me dan weten! Ik hoop dat het snel zal gebeuren. Er is een kracht, een diepte en een liefde die je gemakkelijk kunt horen en voelen als je door het repertoire gaat dat ieder van ons op verschillende manieren heeft gevormd.

Marilyn Crispell & Gerry Hemingway © Jean-François Labérine


“Mijn interesse in film en beeldende kunst
is een integraal onderdeel van mijn creatieve proces”

We zijn al jaren gewend om je te horen in projecten die zich niet beperken tot drums, maar ook beelden of stemmen bevatten. Is het een behoefte om elders inspiratie te zoeken of een globale aanpak?

Uiteindelijk ben ik een homo universalis, mijn interesse in film en beeldende kunst is een integraal onderdeel van mijn creatieve proces. Het gebruik van de stem als onderdeel van mijn instrumentale concept gaat ver terug. Vandaag de dag zijn er veel opnames waarin mijn stem een overheersende rol speelt. Het creëren, produceren en zingen van liedjes is een andere zaak. In zekere zin staat dit werk los van mijn werk als improvisator en instrumentalist, maar het heeft altijd deel uitgemaakt van mijn identiteit en mijn oorsprong. In 2002 maakte ik een opname van liedjes, gepubliceerd op Between the Lines, met de zangeres Lisa Sokolov.

In 2018 besloot ik terug te keren naar liedjes uit liefde voor het zingen en door liedjes uit te voeren die ik graag hoorde en waarmee ik me verbonden voelde, geschreven door songwriters als Lou Reed, Geeshie Wiley, Paul Simon, Robert Johnson, Bob Dylan... Van daaruit heb ik mijn vocale relatie opgebouwd met mijn manier van interpretatie van de teksten. Voor mij is de productie van Afterlife een van de meest persoonlijke en belangrijkste verwezenlijkingen als artiest.

Natuurlijk moesten sommige fans die me al lang kennen even wennen aan het idee dat ik een indie-pop singer-songwriter ben. Het is niet gemakkelijk om barrières in de muziekindustrie te doorbreken.

Is het meer hedendaagse gecomponeerde werk, zowel persoonlijk als collectief ('Chamber Works' 25 jaar geleden, of 'Reality Axis' met Sarah Weaver, of zelfs 'Composition O' met Vincent Glanzmann meer recent) hetzelfde?

Ik doe wat me interesseert en ik probeer mezelf uit te dagen als artiest. Mijn werk op het gebied van hedendaagse muziek omvat de projecten die je noemt, maar ik heb ook een concerto voor orkest geschreven (Terrains for percussionist & Orchestra). Componeren is een andere manier om mezelf uit te drukken via muziek. Natuurlijk kun je in compositie dingen doen die je in improvisatie niet kunt doen. Maar er is ook het goed gedocumenteerde trio met Georg Graewe en Ernst Reijseger, dat bewijst dat improvisatie formele kenmerken kan bereiken die vergelijkbaar zijn met die van realtime compositie [3].

Mijn Quintet, dat begon in 1985 en eindigde in 2013, had iets weg van een kamermuziekgroep in de zin dat de muziek de vorm had van een strijkkwartet. De opnames van het quintet met Michael Moore, Wolter Wierbos, Ernst Reijseger en Mark Dresser in de jaren 1990 laten de perfecte verweving zien van individuele en collectieve inventie in real time, naast een vaak zeer complexe schriftuur en formele structuur.

En in mijn solomuziek, die voor het eerst verscheen in 1980 (Solo Works), vind je ook een formele organisatie, soms genoteerd, soms gememoriseerd door een proces van experimenteren dat een natuurlijke vervaging van muzikale methodologieën laat zien.

“De esthetiek en praktijken van Creative Music
stoppen niet aan de landsgrenzen.”

De afgelopen maanden hebben we je gehoord in het Rodrigo Amado Quartet, naast Alexander Von Schlippenbach en Ingebrigt Håker Flaten. Wat is het geheim van deze alchemie?

Rodrigo Amado was ervan overtuigd dat het een goede match zou zijn. Ik was er eerst niet zeker van, maar nu ben ik meer dan overtuigd naarmate de concerten vorderen. De volgende releases zullen deze evolutie laten zien. Ze worden momenteel geproduceerd en ze komen binnenkort uit. We hebben bijvoorbeeld onlangs een prachtige studio-opname gemaakt in Lissabon.

Samen met Ellery Eskelin maak je deel uit van Terrence McManus’ Music For Chamber Trio, kun je ons iets vertellen over dit project?

Deze opname vond enkele jaren geleden plaats en werd voorafgegaan door verschillende uitvoeringen van Terrence McManus' composities in New York. Ze is net uitgebracht na jaren van inactiviteit. Terry en ik hebben ook veel duo-werk gedaan. Ik denk dat Terrence een uitzonderlijke gitarist is die helaas niet de bekendheid geniet die hij verdient. Ellery Eskelin heeft zich de laatste jaren ook toegelegd op kamermuziek. Hij geeft er nu de voorkeur aan om akoestisch op te treden en vindt dat de wereld van de kamermuziek beter aansluit bij zijn interesses.

Op deze plaat realiseerden we ons al snel dat de Gerry Hemingway die speelde alles in zich had van een Europese muzikant... Je woont al vele, vele jaren in Luzern. Heeft dit iets veranderd aan je muzikale benadering?

Ik ben het niet eens met deze reducerende categorie van “Europese muzikant”. Ik maak deel uit van de Europese gemeenschap van improvisatoren, maar ik ben nog steeds betrokken bij verschillende projecten in de Verenigde Staten. Creatieve muziekesthetiek en -praktijken stoppen niet aan de landsgrenzen. Er zijn wortels en tradities. Ik ben bijvoorbeeld erg gehecht aan de blues, die een bepalend element is van mijn identiteit. We moeten een meer genuanceerde kijk hebben op de manier waarop artiesten hun identiteit koppelen aan een plaats. Die plaats is slechts een van onze vele invloeden.

Wonen in Luzern heeft mijn benadering van muziek niet veranderd, maar het heeft me wel in staat gesteld om relaties aan te gaan. Het meest opvallende voorbeeld is ongetwijfeld het al lang bestaande WHO trio met Michel Wintsch en Bänz Oester.

MingBauSet, gevestigd in Luzern, is een andere groep met een groeiende internationale reputatie. De andere twee leden van dit trio waren Vera Baumann en Florestan Berset, mijn studenten aan de Hochschule Luzern, waar ik lesgaf tussen 2009 en 2022.

Meer recent werkte je samen met Christoph Erb en Magda Mayas in een fascinerend trio https://veto-records.bandcamp.com/album/bathing-music. Kun je ons daar meer over vertellen?

Christoph Erb woont in Luzern. Magda Mayas woont in Berlijn, maar komt vaak naar Luzern als professor aan de Hochschule Luzern. Ik ben betrokken geweest bij de productie van alle opnames die tot nu toe zijn gemaakt (er zijn er drie: Dinner Music, Bathing Music en Hour Music). We hebben een druk concertprogramma dit najaar, inclusief een bezoek aan Parijs op 4 november 2024 (Carreau du Temple - Radio France). We lijken een gave te hebben voor het creëren en bewonen van een denkbeeldige plek.

Wat zijn je komende projecten?

Op dit moment ligt de nadruk op mijn duo met pianiste Izumi Kimura. We gaan in oktober op tournee door Groot-Brittannië en hebben een aantal projecten op stapel staan, waaronder een tweede opname na Kaïros. We gaan ook verder met ons trio met contrabassist Barry Guy, en deze herfst treden we op tijdens Jazzherbst in Konstanz. Dit trio heeft onlangs Six Hands Open as One uitgebracht, met nieuwe composities van ieder van ons.

Ik plan een aantal soloconcerten en daaruit zal ik een aantal nummers mixen.

MingBauSet zal ook actief zijn in heel Europa. Ik probeer ook mijn website up-to-date te houden - het is bijna een fulltime job op zich, maar het is het waard!

Interview © Franpi Barriaux, 6 oktober 2024 (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Geert Vandepoele / Jean-François Labérine
In samenwerking met Citizen Jazz

Lees HIER het originele artikel (F)

[1] Je kunt HIER een opname van ons allereerste optreden vinden.
[2] Er was natuurlijk ook het duo met Marilyn - let op de originele Knitting Factory opname die begin jaren 90 werd uitgebracht, nvdr.
[3] zie Kammern I-V op Auricle Records.

BANDCAMP