Gautier Garrigue : de leider...

“De media zijn niet geïnteresseerd in drummers, ze zijn alleen geïnteresseerd in leiders. Is het niet? ” zou Gautier Garrigue gezegd hebben na een verzoek voor een radio-interview... Als ik deze zin citeer, reageert de drummer/componist en leider van dit meesterlijke quintet met: "Volgens mij heb ik dat niet gezegd !”

Uiteindelijk maakt het niet uit: Gautier Garrigue is nu een leider, maar dat lijkt hem niet naar het hoofd te stijgen.

Hoe is het idee ontstaan om een album op te nemen?

Ik had een heleboel muziek in mijn lades en ik wilde die tot leven brengen, liedjes die ik op gitaar had geschreven. En toen kwam de kans via het Pee Wee label. Vincent Mahey en Federico Casagrande stelden voor om een serie video's te maken als duo. Het was al een label waar ik erg geïnteresseerd in was, en het was Federico, die er al deel van uitmaakte, die hen mijn muziek voorstelde.

Het was een natuurlijk proces. Ik wilde de nummers die ik al in andere projecten had voorgesteld terug tot leven brengen. De keuze van de muzikanten ging ook heel spontaan, want ze zijn al heel lang bevriend. Henri Texier leek mij ook een evidente keuze om uit te nodigen, we spelen nu al zeven jaar samen en behalve dat we muzikaal close zijn, zijn we ook vrienden geworden. En ik speel ook al heel lang in Emile Parisien zijn bands. Het zijn mensen die ik bewonder omdat ze naast het traditionele 'spelen' ook componeren.

Het moet gezegd worden dat ik me nog niet helemaal klaar voelde om mijn eigen muziek te spelen omdat ik me altijd een beetje minderwaardig voelde ten opzichte van de composities die ik in andermans bands speelde. Ik had een beetje zelfvertrouwen nodig, en uiteindelijk vroeg ik me af “waarom niet?”

Henri Texier vertelde me in een interview dat Gautier Garrigue onderscheiden zou moeten worden voor het verfraaien van de Franse jazz...

Dat is een mooi compliment.

Je droeg een stuk aan hem op dat je al had gespeeld op “Heteroklit Lockdown”: het is zowel een eerbetoon als een compositie die resoneert met Texiers muzikale universum…

Ja, dat denk ik wel. Het is waar dat ik dit stuk niet toevallig heb bedacht: er was iets mee dat in Henri's universum paste. Het lijkt perfect bij Henri te passen.

Je componeerde de muziek op gitaar…

Inderdaad, mijn muziek is gecomponeerd op gitaar, er zijn dingen zoals open akkoorden die geweldig klinken op gitaar. En ik hield van de stemming met de piano, wat mijn favoriete instrument is, dus ik kon niet anders dan een piano gebruiken. Ik hou van de kleuren van piano en gitaar, ook al is het niet altijd gemakkelijk om ze samen te brengen. Maar hier wordt het gespeeld door twee uitzonderlijke muzikanten. Maxime Sanchez en Florent Nisse hadden al een album opgenomen met een gitarist, Jakob Bro, en ik realiseerde me dat Mad Max zich goed kon positioneren ten opzichte van de gitaar.

De titel van het album is dezelfde als die van het derde deel van een suite...

Ja, in feite nodig ik mensen uit om de suite in één keer te beluisteren. Er is iets denkbeeldig dat begint met een sprankeltje licht, de drijvende kracht achter een avontuur dat via een voorteken, het tweede deel, naar een overtocht leidt. Het is een beetje een metafoor voor een artistieke esthetische reis. Het is alsof er een sprankeltje licht is dat elke kunstenaar inspireert om verder en verder te gaan, soms naar oneindige landen.

In La traversée (deel drie) is er die notie van oneindigheid die ik heb proberen te vertalen door zijn zeer trage aard, met veel ruimte, hechtere zones, koudere zones, andere warmere zones, met een einde dat een beetje in spanning zit en deze notie van oneindigheid vertaalt.

“Kenny, are you in this room?”, van een drummer zou je Kenny Clarke verwachten... En het is Kenny Wheeler waar we het over hebben...

Ja, ik heb veel naar Kenny Wheeler geluisterd. Toen ik studeerde, werd ik verliefd op zijn compositorische vaardigheden. Superbe platen als “Gnu High”: het verhaal gaat dat Keith Jarrett de studio binnenkwam zonder aan de partituren te hebben gewerkt, en het resultaat was uitzonderlijk. “Deer Wan” en "Angel Song" met Lee Konitz zijn mijn albums voor naast mijn bed. De titel kwam bij me op omdat de gebruikte “mode Phrygien”  (de MI modus) me deed denken aan Kenny Wheeler. Het is een soort eerbetoon.

Het korte “Interlude” is een soort enscenering, een soort adempauze?

Dat is het. Ik vond het leuk dat de twee ballades verbonden werden door een soort intermezzo, een soort stilte.

Voor “Plage du Troc” nodig je gasten uit…

...Dat was een ander paar mouwen. Het was geen sinecure om tijd te vinden in Emile's drukke agenda zodat hij met ons kon opnemen. Het is een compositie die ik voor hem geschreven heb. Ik speel veel jazz met hem en in zijn concerten zit altijd een stukje free jazz, iets dat Emile graag speelt, hij is een grote fan van Ornette Coleman. Ik heb ook iets met hem gemeen. “Plage du Troc' is iets dat vlakbij mijn huis in Banyuls-Sur-Mer is gebeurd; ik wilde het contrast weergeven tussen een stormachtige zee en tegelijkertijd een paradijs, daarom bestaat het uit twee delen.

Op “Laenikea” speelt hij sopraansax...

Het was niet zo voor de hand liggend, ik wist niet hoe het zou klinken met hem in dit stuk. Ik maakte me er echter niet al te veel zorgen over, hij heeft zo'n grote verbeeldingskracht.

De tekst van het boekje is geschreven om bij de muziek te passen...

Ik heb Pierre Tenne de vrije hand gegeven voor de tekst. Natuurlijk heeft hij naar het album geluisterd voordat hij ze schreef.

Waren er veel takes voor nodig om een coulant resultaat te bereiken?

Neen, helemaal niet. Je krijgt de indruk dat de muziek aan kracht inboet naarmate het aantal takes vermeerderd. Het is belangrijk om het fris te houden.

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Jean-Baptiste Millot
In samenwerking met JazzMania

1.   [SUITE] Lueur   (1:18)
2.   [SUITE] Présage   (6:10)
3.   [SUITE] La Traversée   (4:50)
4.   Kenny, are you in this room ?   (4:45)
5.   Forest, Forgive Them   (6:01)
6.   Lezaola Song   (4:56)
7.   Interlude   (0:44)
8.   Au Passé   (3:43)
9.   Plage Du Troc   (8:14)
10. Laniakea   (5:31)

Composities : Gautier Garrigue
Gautier Garrigue drums, percussie, akoestische gitaar
Federico Casagrande elektrische & akoestische gitaar
Maxime Sanchez piano
Florent Nisse contrabas
Henri Texier contrabas
Vincent Lê Quang tenor sax
Émile Parisien soprano sax

Lees de recensie HIER