Farida Amadou - Dubnobasswithmyheadwoman !

"Ik zit in de trein en ik stap niet uit", vertelt Farida Amadou vooraleer ze de lange trap beklimt die de ingang van Bozar verbindt met de Koningsstraat. Uitgesproken als een epiloog, maakt het een einde aan het gesprek dat we zonet hebben gevoerd op deze ijzige en mistige middag van eind januari. Hoe abrupt het ook klinkt, deze zin vat perfect de aanpak samen van deze muzikante die, niet ver daarvandaan, het project “In-Between” voorstelt in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België.

Deze audiovisuele installatie is ontworpen rondom twee assen. Een scherm dat een heel deel van de muur beslaat, zendt beelden uit die Farida ter plaatse heeft vastgelegd door het raam van rijdende treinen. Op de voorgrond verbinden uitgerekte metalen pianosnaren twee stalen panelen waarop microcontacten zijn geplaatst. De bezoeker wordt uitgenodigd om op de snaren, die versterkte klanken voortbrengen, te tokkelen, ze te kietelen als het ware. Het parallellisme verwijst onvermijdelijk naar dat van de rails van een spoorlijn. In opdracht van de Europaliatentoonstelling "Trains & Tracks", vindt het stuk hier zijn volledige verhalende en symbolische dimensie. De beelden herinneren ondanks zichzelf aan het werk van fotograaf Bernard Plossu die voor zijn opnamen vaak de voorkeur gaf aan reizen met de trein.

Dit is de eerste keer dat Farida zich hieraan waagde. Het was een langdurige klus omdat het nodig was om de beelden en de geluiden te verzamelen en het apparaat in elkaar te zetten. Vooral voor deze laatste etappe kon ze rekenen op de hulp van Pavel Tchikov, een muzikant en geluidsontwerper met wie ze in het verleden al samenwerkte. In een commentaar op haar werk legt ze uit dat de metalen koorden aanvankelijk veel langer hadden moeten zijn, maar dat dit vanwege de plaats en onvoorziene omstandigheden onmogelijk bleek te zijn om in het museum te installeren. Het maakt niet uit, zelfs teruggebracht tot verkleinde proporties straalt het werk een aura uit dat zowel muzikaal als zeer sterk plastisch is.

Zo discreet als Farida Amadou over haar gezinsleven is, zo openhartig is ze over haar leven als muzikante. Haar eerste stappen werden gezet in Luik waar ze als bassist jamsessies begeleidde in de “Blues-sphere” in de wijk Outremeuse (Luik). Na deel uit te maken van het Œil Kollectif en enkele cd’s op te nemen als het duo Nystagmus met Tom Malmendier, sloeg ze haar stempel door haar ontmoetingen en samenwerkingen uit te breiden. Ze bespeelde de bas in het postpunkcombo Cocaïne Piss terwijl ze onder meer musiceerde met violiste Cécile Broché, trompettist Timothée Quost, drummer Steve Noble en, recenter, klarinettist Yoni Silver en saxofonist Chris Pitsiokos.

Farida Amadou & Louis Frères

Tegelijkertijd bleef Farida werken aan haar techniek en ontwikkelde ze haar eigen sound. Dit vereiste vele uren oefenen op haar instrument. Ze legde een lange weg af sinds haar eerste soloconcert ter gelegenheid van de Zomerzonnewende 2018 in het kleine dorpje Fontin. Afgelopen november stond ze op het grote podium van de AB Brussel, als voorprogramma van Thurston Moore, en dit voor meer dan duizend mensen! Ze zag dat Thurston Moore naar haar zat te luisteren op een stoel in de backstage ... Haar eerste album onder eigen naam, "00:29:10:02", werd uitgebracht tijdens de eerste lockdown. Het werd net heruitgegeven op cassette op het Autogenesis microlabel.

Naast een gedreven en getalenteerde muzikante, is Farida Amadou ook een vrouw van de wereld, een nomade en nieuwsgierig. Het pad dat ze bewandelde om haar kunst aan ons te onthullen, is veelzijdig. Het bestaat uit een veelheid aan sporen waarbij ze niet aarzelt om de rails te verlaten wanneer dat nodig is. Het is alleen maar om daarna haar weg beter te hervatten, als een rijdende trein die nooit stopt.

Tekst © Eric Therer (vrije vertaling: Jos Demol) -  foto’s © Robert Hansenne

Farida Amadou & Pavel Tchikov – “Mal de terre”

cassette verdeeld door Trouble In Mind Records
(ook te beluisteren op Spotify en te koop via Bandcamp)