Félix Zurstrassen, de som van ontmoetingen...

Na de release van 'Elusive', het prachtige album van Félix Zurstrassen, was het evident hem hierover te spreken.

Félix, hoe is de titel van het vorige album de naam van de band geworden?

"Nova" was oorspronkelijk de titel van een nummer op het eerste album, en dat werd de titel van het album. Toen ontmoette ik Kit Downes en we gingen op een kleine tournee met hem, waar we een aantal formules uitprobeerden, met name zonder Ben (Van Gelder), alleen met piano en gitaar. Omdat het heel goed werkte en Kit geïnteresseerd was om met ons te spelen, nodigde ik hem uit om ons te vergezellen op de Jazz Tour, die was uitgesteld vanwege covid.

Aan het einde van de tournee vond ik dat alles goed klikte en dat het tijd was om het avontuur van een nieuw album aan te gaan. Tegen die tijd had ik al een deel van het nieuwe repertoire geschreven, vier of vijf nummers. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik vind het leuk om een groepsnaam te hebben, een verzamelnaam, want ook al regisseer ik alles en schrijf ik de muziek, ik vind dat de manier waarop het klinkt het meer een groep maakt. En dus werd mijn naam simpelweg 'NOVA', wat de naam van het project bepaalt.

Biedt de keuze van Kit Downes iets extra?

Het is in de eerste plaats een kwestie van affiniteit. Toen we het concert in de Gaume hadden, moest Nelson Veras terug naar Brazilië, dus moesten we een gitarist vinden, maar het was niet gemakkelijk om iemand te vinden die bij het project zou passen, ofwel moesten we iets anders bedenken en ik koos voor de piano. Als je iemand moet vervangen, is dat voor mij een kans om nieuwe mensen te ontmoeten, te luisteren naar wat er in Europa gebeurt en ik begon te luisteren naar deze pianist die ik nog niet kende; ik hield van zijn muziek, en nam contact met hem op en hij reageerde heel positief.

In die tijd had je een erg dure PCR-test nodig om Engeland binnen te komen en omdat Kit die zomer een reeks concerten in Europa had, bleef hij in Europa om de hoge reiskosten te vermijden. Ik bood hem een pied-à-terre aan bij mij thuis in Brussel terwijl hij op tournee was. We brachten een week samen door om een concert voor te bereiden, wat nooit gebeurt: meestal komen de muzikanten op de dag van het concert aan en vertrekken ze de volgende dag, en we hadden de kans om elkaar te leren kennen. En het was als liefde op het eerste gezicht, zowel muzikaal als menselijk: ik hoefde niets te verduidelijken, we hadden gemeenschappelijke invloeden en ik vond veel dingen in zijn spel die me aanspraken. Het was iets natuurlijks voor hem om mijn muziek te spelen en voor mij om het zo te horen, het was gewoon zo goed!

Ik kan me voorstellen dat het een beetje hetzelfde was met Nelson Veras, die in ongeveer hetzelfde universum vertoeft...

Het is waar dat we een vrij open jazz spelen met eigentijdse klanken; dit zijn mensen die veel invloeden mixen en een sterke muzikale persoonlijkheid hebben.

De leider van een band staat vaak in de schijnwerpers, maar dat is hier niet het geval. Hier ben je de componist, want er staan niet veel bassolo's op het album…

Ja, het zit in mijn karakter. Zoals je zegt, het feit dat ik de muziek schrijf betekent dat ik al erg betrokken ben bij het project. Hier houd ik graag mijn positie als bassist in de groep, en dat de bassist de leider is betekent niet dat hij een plaats moet innemen die niet altijd bij de bas past. Marcus Miller is een geweldige muzikant en bij hem is de bas dominant, hij speelt de thema's. Het is een visie die heeft gewerkt. Het is een visie die voor hem goed heeft gewerkt. In mijn project ben ik graag waar ik moet zijn en zo speel ik mijn muziek graag.

Waarom alleen elektrische bas?

Ik heb de afgelopen jaren veel contrabas gespeeld, maar in dit project met Nelson heb ik prioriteit gegeven aan de basgitaar. Ik heb het gevoel dat er iets beter te creëren valt met dit geluid. In de jazz esthetiek in het algemeen is de contrabas nog steeds erg dominant, en er zijn maar weinig figuren in muziek die akoestisch blijft waar de elektrische bas aanwezig is, dus ik denk dat er een vorm van originaliteit ontstaat in relatie daarmee...

En tenslotte is het nog steeds mijn eerste instrument waarmee ik me het beste uitdruk. Daarnaast is er ook een meer praktisch aspect: toeren met een contrabas neemt de ruimte in van een muzikant in de auto. Esthetisch gezien hou ik van de veelzijdigheid van de elektrische bas: ik kan me niet voorstellen dat een nummer als 'Piece for Ape' op een contrabas zou worden gespeeld, dat zou niet werken. Het stelt me in staat om verschillende geluiden te gebruiken.

"Piece for Ape' is duidelijk voor Antoine...

In feite wilde ik hem wat ruimte geven op deze track, ik dacht aan hem toen ik het schreef, het is erg ritmisch en erg uitbundig, hij kan zich perfect uitleven.

Voelt het niet ook een beetje aan als Aka Moon?

Het is mogelijk: Aka Moon was ooit een grote invloed in mijn leven. De muziek op dit nummer heeft iets weg van folk uit de jaren '70.

Er komen aardig wat invloeden boven op dit album…

In dit project heb ik de indruk dat ik op een heel kwalitatieve manier kan spelen: je kunt swing spelen, maar ook moderner, meer groovy, vrijer. Ik heb het geluk dat ik voor dit project muzikanten heb met een groot inlevingsvermogen en een enorme veelzijdigheid. Ze kunnen hun spel aanpassen aan verschillende stijlen zonder per se één kant op te gaan. Dat is een van de kwaliteiten van deze groep: het maakt niet uit welke stijl je in een stuk wilt stoppen, iedereen legt er hoe dan ook zijn eigen persoonlijkheid in.

Er is zelfs een heel latin thema die doet denken aan Chick Corea!

Ja, absoluut!

Is 'Epilogue' geschreven voor Kit Downes?

‘Epilogue’ is een directe afstammeling van het vorige nummer ‘East Man’, dus er is een link. Of ik het speciaal voor Kit heb geschreven, weet ik niet. In ieder geval is het een track waarin ik de piano centraal wilde stellen in deze Epilogue. Ik wist dat hij het zou spelen, dat is alles. Bij 'East Man' dacht ik meer in de trant van Tigran Hamasyan. De ideeën komen van het luisteren, ik hoef niet per se dingen te transcriberen, maar ik dompel mezelf onder in hun universum. De piano staat heel centraal in 'East Man'.

met Nelson Veras

'Epilogue' deed me aan Kit denken omdat hij het in zijn interview had over de invloed van muziek leren in de kerk, en "Epilogue" heeft een heel geïnspireerd, bezield gevoel…
En dan is er nog het idee van de drums op deze track: ik hou er niet van om een vast idee te hebben van hoe dingen gespeeld zullen worden als ik componeer, ik hou ervan om dingen open te laten en dan iedereen te laten bedenken wat ze willen horen. Je moet de muzikanten vertrouwen en ze hun inspiratie laten ontwikkelen. Hier waren we aan het spelen en Antoine kwam met het idee van drums die een heel langzame swing spelen, waarna Nelson over het geheel heen zweeft.

Hoe gaat het eraan toe in de studio?

Over het algemeen zijn er niet zoveel takes: voor 'Elusive' is er maar één take, maar meestal tussen de twee en vier, met vrijwel geen montage. Voor 'East Man' werd de intro achteraf toegevoegd. Er is geen overdub. Het album klinkt alsof het live in de studio is gespeeld. Mijn solo's zijn eerste of tweede take, de eerste intentie is vaak de beste.

Het is niet eenvoudig om deze muzikanten voor een tournee te strikken...

Wat me interesseerde in dit project was de grenzen overschrijden.  We hadden een geweldige tournee in België, een optreden in Parijs en nog een in Dudelange waar Jeff Ballard Antoine verving en Aaron Parks Kit. Hij is een muzikant die aanvoelt hoe hij zich in deze muziek kan uitdrukken. Ik heb het geluk dat ik headliner ben met twee Amerikaanse sterren, wat het project ook internationale credibiliteit geeft.

Nog een laatste vraag: terwijl veel mensen een tekst voor het boekje schrijven of hebben geschreven, wijdt je een hele pagina aan het bedanken van mensen!

Ik wilde zeggen waarom ik mensen bedankte. Je werkt veel alleen, maar het is ook een menselijk avontuur dat heel breed gaat. Ik moet zeggen dat de reden waarom het mogelijk is om een album van deze kwaliteit aan te bieden, de optelsom is van ontmoetingen.

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Robert Hansenne
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Nova - Elusive
Igloo

RECENSIE

CONCERTEN:

30 april 2024 : Marni Elsene « International Jazz Day »

11 mei 2024 : Dudelange (Luxembourg) t.g.v. « Like A Jazz Machine Festival »
(met Aaron Parks aan de piano en Jeff Ballard op drums)