Eve Beuvens : een soloproject…

© Marta De Gracia

Deze solo kwam tot stand tijdens het Gaume Jazzfestival 2019. Het was festivalbaas Jean-Pierre Bissot die deze formule voorstelde. Hoe evolueerde de muziek naar deze plaat toe ?

Op de plaat zijn we op weg naar iets heel mysterieus. Tijdens het concert laste ik meer standards in, er was een stuk van Monk. ik had op sterke contrasten gerekend. Van de acht stukken op de schijf zijn er drie nieuw, de andere vijf had ik al voor het concert in Gaume.

Kunnen we hier praten van een conceptalbum ?

‘Concept’ is een groot woord. Ik zocht een eenheid, een samenhang in termen van structuren en kleuren, iets dat zowel organisch als contrasterend is. Ik heb er van tevoren niet over nagedacht, ik liet het allemaal gaandeweg ontstaan. Ik heb meer gefunctioneerd als ambachtsman dan als kok die zijn menu ontwikkelt door zijn gerechten de een na de ander te proeven.

De cover is helemaal in de geest van de muziek…

Marta de Gracia realiseerde de foto’s voor de hoes. Het was ook zij die de foto’s voor mijn eerste album ‘Noordzee’ maakte, maar dan in een totaal andere geest, een beetje postkaartstijl. Hier is het iets anders. Wat ik leuk vond, was de relatie met de albumtitel, 'Inner Geography', de innerlijke geografie, dingen die misschien ondoorzichtig lijken, of waardoor we naar andere dingen worden verwezen. Ze nam de foto's na het beluisteren van de plaat. "

Werd het nummer “Phagocyte" door de pandemie geïnspireerd ?

Helemaal niet. Er is het idee van dit biologische proces, een soort gevecht tussen twee elementen, een donker element in het laag en dan de helderdere blues daarboven, dit is een nummer dat ik vóór de pandemie heb gecomponeerd.

Hoe kwamen de composities van de plaat tot stand ?

“Rain Drops Moving on a Window”, “Phagocyte” en “Auditorium de Ténérife” werden gebaseerd op improvisaties die ik maakte na meditatiesessies waaruit bepaalde beelden waren voortgekomen. "Rain Drops Moving on a Window" is de herinnering aan een treinreis op een regenachtige dag waarbij de druppels die over het glas glijden bewegen, uiteen gaan en tenslotte samenkomen.

Dit stuk begint ook op een zeer sfeervolle manier zoals het eerste. De solo doet me denken aan een pianist, Dollar Brand…

Ah ja ?  Ik heb er veel naar geluisterd toen ik me verdiepte in verschillende solo's ter voorbereiding op het concert van 2019 in Rossignol. Vooral naar een concert dat hij gaf in het Witte Huis.

Net zoals voor het album met Mikael Godée koos je voor de Steinway in de studio van Daniel Léon…

Natuurlijk koos ik de Steinway zoals op het vorige album; hij heeft een zekere vorm van genuanceerdheid in zijn finesse. Dit is een van de kenmerken van het album, de nuance.

© Philippe Lambert

Tijdens je concerten bracht je vele malen Duke Ellingtons "Caravan". De cd wordt ermee afgesloten…

In feite is de versie van "Caravan" op de plaat ontstaan aan het begin van een improvisatie die op een gegeven moment het thema van Ellington wordt, het oorspronkelijke idee was niet om "Caravan" te spelen, het kwam eerder als vanzelf.

Hoe verliep de opname ? Heb je meerdere takes gedaan?

Ik ging verschillende namiddagen naar de studio van Daniel Léon. Zes keer, geloof ik. In feite komt de plaat uit drie uren muziek. Drie keer een uur waarin alles er plots uitkwam. “Snow, Wind and Wings” is een eerste take, "Jolene" is de tweede…

Dolly Partons "Jolene", een mooie versie van een Amerikaans countrynummer…

Het was de versie van de Noorse zangeres Susanna and the Magical Orchestra die me hierbij inspireerde. Ze maakte een zeer overzichtelijk arrangement van dit stuk. Ik hoorde deze versie eerst voordat ik naar die van Dolly Parton luisterde. Ik heb er iets van gemaakt dat een beetje rond Arvo Pärt draait.

In welke geest ben je aan de slag gegaan voor deze soloformule ?

Behoorlijk introspectief, zou ik zeggen. Qua benadering en esthetiek is het duidelijk een persoonlijker album dan wat ik voorheen deed, het is een solo en ik ga dieper. Hier bereikte ik iets hogers. Over het algemeen hou ik ervan dat de dingen er vanzelf uitrollen in plaats van ze te forceren.

© Etienne Plumer

Wanneer is het officiële releaseconcert ?

Op 22/9 speel ik in de BOZAR en de 29ste in Le Delta in Namen. Voor beide concerten nodig ik de danseres Malia Limbosch en het strijkkwartet BOW uit. BOZAR stelde voor dat ik iets anders zou uitwerken dan het programma op de plaat. Dus besloot ik wat stukken voor strijkers te arrangeren en er beweging aan toe te voegen door een danseres uit te nodigen. Het belooft een optreden vol passie te worden. Live blijft het een intieme muziek, het zit in mijn temperament om op finesse te spelen, ook al laat ik me op het podium wat meer gaan. Live,  bevindt men zich in een andere gemoedstoestand.

Tekst © Jean-Pierre Goffin (Vrije vertaling: Jos Demol) – foto’s © Marta de Gracia/Philippe Lambert/Etienne Plumer
Een samenwerking JazzMania / Jazz'halo

Je kan de cd HIER bestellen

Recensie Jean-Pierre Goffin (F)