Eclectic Maybe Band : De zeven levens van Guy Segers

Guy Segers © Guy Segers

Voor de release van het derde album van zijn band vond ik een terugblik op de carrière en de actualiteit van de componist/bassist uit Brussel aangewezen. Hier is een korte historische samenvatting.

Nadat hij begin jaren zeventig zijn tanden had gezet in de Brusselse scene, werd hij bekend als lid van Univers Zero, een band die een innovatieve mix van rock en hedendaagse muziek bracht. Na vele jaren verlaat hij de band en werkt samen met groepen zoals Present, Art Zoyd of X-Legged Sally. Hij maakte ook deel uit van het befaamde Rock In Opposition, aanvankelijk een beweging en later festival, gecreëerd door de drummer van Henry Cow, Chris Cutler, die al die artiesten wilde promoten die werden geweigerd door de grote labels omdat ze te eigenzinnig en ongewoon waren. In 1992 richtte hij samen met een andere muzikant, Alan Ward, het Carbon 7-label op. Meer dan 80 albums zien het daglicht voordat de activiteiten worden stopgezet. In 2016 richtte hij een nieuwe groep op, de Eclectic Maybe Band, met pianist Catherine Smet, gitarist Michel Delville en drummer Dirk Wachtelaer. Muzikanten die nog steeds actief zijn op dit derde opus.

Label: Discus music

recensie JazzMania (in het Frans)

De titel van de cd “Again Alors ?” klinkt een beetje alsof je zegt “het stoort niet dat we er nog eentje maken ?”…

Guy Segers : Meestal verzin ik de titels zonder veel over na te denken. Iedereen is vrij om er zich naar eigen wens iets bij voor te stellen. Zoals jij deed. De volgende, daarentegen, loopt het risico om wel heel specifiek te zijn.

De vorige hadden ook raadselachtige titels...

Guy Segers : Ja, dat geldt ook voor de eerste twee. Ik legde ze vast toen de inspiratie bij me opborrelde, een beetje surrealistisch, à la Belge...

De naam van de groep refereert naar “Electric Ladyland”, het mythische dubbelalbum van Jimi Hendrix. Ik las ergens dat het je droom was om met hem samen te spelen…

Guy Segers : Natuurlijk had iedereen graag met Hendrix gespeeld! Maar het is waar dat we verwijzen naar dit album en tegelijkertijd definieert onze naam het project dat alle kanten op gaat, eclecticisme. Dan is het een groep zonder een groep te zijn. Dus misschien is het een groep! (lacht)

«Bij het begin, is het een collectief project, maar zoals gewoonlijk,
is er iemand die gangmaker speelt… en dit is dikwijls mijn taak.»

Laat het ons zo stellen dat jij de groep bent ! (gelach)

Guy Segers : Bij het begin, is het een collectief project, maar zoals gewoonlijk, is er iemand die de gangmaker speelt… en dit is dikwijls mijn taak. Dus automatisch verdwijnen de anderen een beetje en ze laten mij doen.

En op elk nummer spelen andere musici mee…

Guy Segers : Nu schrijf ik niet meer voor bepaalde muzikanten. Ik schrijf volgens "wat ik hoor" en dan neem ik contact op met de muzikanten die daarmee corresponderen. Wat betreft de uitgeschreven muziek althans, want voor improvisaties is dat helemaal anders.

Voor de uitgeschreven composities, krijgt elke muzikant zijn partituur, neemt de muziek op en stuurt ze dan terug naar jou ?

Guy Segers : Ja, net als ikzelf, die van thuis uit werk. Degenen die dezelfde apparatuur en hetzelfde programma als van mij hebben, kennen deze manier van werken. Zo doen we het. Fantastisch toch. Dit was in het verleden ondenkbaar.

Univers Zero © DR

Je zegt dat je muziek schrijft, maar je bent autodidact...

Guy Segers : Ja, dat klopt. Sedert 1970 ben ik heel langzaam leren schrijven! Daarna was het nog meer nodig om het te doen omdat het schrijven me als geheugensteun diende. Het is decennia geleden dat ik voor het laatst een stuk van Univers Zero heb gespeeld, maar ik hoef alleen maar de partituur te vinden en ik kan precies hetzelfde opnieuw spelen.

Is Univers Zero volledig opgehouden te bestaan ?

Guy Segers : Blijkbaar wel, maar ik weet het niet precies. Ik heb geen contact meer met Daniel Denis (medeoprichter van de groep in 1974 – nvdr) en ik verliet de groep in de jaren 80. Wel speelde ik met hen in 1997 nog een concert in Canada.

«Ik speelde mijn eerste jazzstuk in 1971… Coltrane!
Op Belgisch niveau was ik een beetje een voorloper. (lacht)»

Jij ging er niet naar toe, maar wat is jouw mening over jazzscholen ?

Guy Segers : Ik ken praktisch alle muzikanten die er jazz doceren. Maar ik begon pas laat 'min of meer jazz' te spelen, ook al luisterde ik er al op heel jonge leeftijd naar. Ik speelde mijn eerste jazzstuk in 1971, het was Coltrane! Op Belgisch niveau was ik een beetje een voorloper! (lacht) Maar ik ben nooit verbonden geweest aan een van die scholen. Ik denk dat ze de persoonlijkheid van mensen schade toe brengen.

Guy Segers & Roger Trigaux © Martin De Bruyn

Laat ons terugkomen op de cd. Er staan zowel uitgeschreven als geïmproviseerde nummers op. Ik geef toe dat ik een beetje moeite heb met de improvisaties, maar ik hou van de composities... En ik vraag me af: wanneer besluit je dat een improvisatie goed is en dat het op de cd mag komen ?

Guy Segers : Beide werken anders. Ik kies de muzikanten voor een opnamesessie en door die keuze is er altijd een element dat niemand kent. We beginnen te spelen en er wordt vooraf niets uitgelegd. We spelen een goed deel van de dag met een paar pauzes. Ik neem de opname mee naar huis en ik combineer het opnieuw ! Soms zijn er "toevallige" dingen, maar ik hou het geluid zoals het is, ik wis niets, ik herwerk gewoon een beetje. Ik zeg niet tegen mezelf dat het ene moment beter is dan het andere, het is gewoon altijd anders. Ik weet niet waar we gaan uitkomen, maar we gaan ervoor ! (lacht). Ik kan me voorstellen dat sommige mensen meer moeite hebben met deze improvisaties. Maar voor mij, die al zo lang in de muziek zit, vind ik improvisaties erg interessant. Ze maken deel uit van mijn denken. Ik weet zeker dat er mensen zijn die niet van composities houden en liever naar improvisaties luisteren. Ik mix de twee. Maar het muzikale veld is erg breed en zelfs als er maar één titel is die één persoon behaagt, heb ik al gewonnen! Na verloop van tijd worden ze misschien meer geïnteresseerd in andere titels en gaan ze ook deze ontdekken.

In het nummer "A Beast Trophy” klinkt je bas heel diep, de klank leunt een beetje aan bij deze van de trombone…

Guy Segers : "A Beast Trophy” heeft een link met “Epistrophy” (van Thelonious Monk - nvdr). Op dit nummer hoor je ook een bariton saxofoon die bij momenten doubleert met de bas. Mijn bas heeft zijn eigen klank, maar ik laat hem anders klinken op elk nummer.

Je nodigde twee zangeressen uit en hun stemmen klinken opmerkelijk origineel…

Guy Segers : Carla Diratz leerde ik kennen via de Amerikaanse saxofonist Dave Newhouse (ook aanwezig op de cd – nvdr) met wie ze samen een album uitbracht. Ik contacteerde haar in Parijs. Van Cathryn Robson producete ik een schitterende plaat die ze opnam met haar tweelingzuster voor Carbon 7. Hun groep heette Sirens Circus. We bleven tot op heden contact houden.

Present © Eric Faes

En Kazuyuki Kishino ?

Guy Segers : Hem leerde ik kennen door Magasin 4, waar ik veel vertoefde. Eric Lemaître, de boss van de club, programmeerde verschillende Japanse bands, waaronder Zeni Geva. Ik werd echt verliefd op ze, het was erg gewelddadig. Toen liet ik ze in dezelfde kamer spelen met Aka Moon en het was het beste Aka Moon-concert dat ik ooit meemaakte. En na dit concert jamde ik met hem en we hielden contact. Daarna veranderde hij van stijl, speelde hij geen gitaar meer en werd hij DJ... maar iets enorms, een muur van geluid. Hij treedt nu op als K.K. Null. Het is elektronische Zeni Geva! (lacht)

En hij speelt de ‘ghost machine’ op "Atomos Keyhole”… Wat betekent dit juist…

Guy Segers : Dat zijn effecten. Dit verwezenlijkt hij allemaal met zijn draaischijven. Zeer elektronisch spul, heel gewelddadig. Zoals alleen de Japanners dat kunnen! (lacht)

Pierre Vervloesem is ook betrokken bij de cd via de mastering. Een kennis van toen je bij X-Legged Sally speelde ?

Guy Segers : Neen, Pierre kende ik al van voor die periode. En na deze band bracht hij vijf platen uit op Carbon 7. Ondertussen hoorde ik dat hij uitstekend mastering werk bij hem thuis leverde. Dus switchte ik naar hem.

Eclectic Maybe Band © Dirk Miers

«Als er concertvoorstellen zijn, doen we die. De organisator kan een datum
en een prijs geven en de muzikanten die vrij zijn zullen komen spelen.»

Denk je eraan om concerten te spelen en zo ja, met welke musici ?

Guy Segers : Minder. Mijn hele carrière vond ik mezelf als de aardige organisator. Dat is genoeg, ik ben een gepensioneerde (en daarom kan Guy alle moeilijkheden uitleggen die worden ervaren om het recht op een pensioen te rechtvaardigen, alle procedures/papierwerk in België en Frankrijk, de complexiteit van de werking van Sabam, Arts et Vie – helaas te lang om uit te leggen, maar het illustreert heel goed de soms kafkaiaanse status van de muzikant in Franstalig België! – nvdr). Ik wil niet langer al die stappen zetten om concerten te vinden. En je eigen band verkopen om gigs te vinden is het moeilijkste. Ik deed het voor de Carbon 7-artiesten en het werkte goed, maar daar verkocht ik mijn band niet. Met Eclectic Maybe Band speelden we in l'Archiduc in Brussel en als er concertaanbiedingen zijn, doen we die. De organisator kan een datum en een prijs geven en de muzikanten die vrij zijn zullen komen spelen.

In dat geval zouden het dan enkel improvisaties zijn ?

Guy Segers : Ja, maar er zouden zeker enkele ideeën zijn om min of meer een lijdraad te volgen, maar niet echt stukken.

Om in de concertsfeer te blijven, je speelde ooit naast Albert Mangelsdorff …

Guy Segers : Ja en met een hele groep musici op een door Fred Van Hove georganiseerd festival. Het waren workshops en het voelde fantastisch aan om me in het gezelschap van Albert Mangelsdorff te bevinden. Die schitterende dialogen tussen zijn trombone en mijn bas !

Acid Mother Guru Guru Gong © Etsuko

Bij je de bands waarmee je samen werkte vinden we ook GONG en de Duitsers van Guru Guru…

Guy Segers : Neen, niet met GONG, maar met Daevid Allen, de leider van GONG. Ik speelde bij Acid Mothers Temple waarin ook de Japanse gitarist Makoto Kawabata zat, de leider van deze band. Wat Guru Guru betreft, ik vormde een band met twee van de stichtende leden (drummer Mani Neumeier en gitarist Ax Genrich). We hernamen oude nummers van Guru Guru maar hadden ook een aantal nieuwe stukken. We namen dus een album op. Het was een van de weinige gelegenheden waarbij ik de benjamin van de groep was.

Je bent ook zeer actief op internet. Je publiceert zowel recente muziek als zeldzaam werk uit het archief…

Guy Segers : Er zijn twee zaken: te ontdekken muziek uit mijn eigen verzameling en nieuwe muziek. Aanvankelijk had ik 900 cassettes met opnamen die verschillende richtingen uitgingen. Dus kopieer ik beetje bij beetje die oude concerten en publiceer ze. Maar ik zit ook bij Bandcamp waarop ik verderga met het verkopen van de collectie Carbon 7 en alle producties waaraan ik meewerkte.

«De culturele politiek in België is ellendig en
de steun aan artiesten staat op een lachwekkend niveau.»

Wat is je grootste muzikale voldoening ?

Guy Segers : In de eerste plaats het geluk dat ik had om met zo veel uitstekende musici samen te spelen. Voor een kleine Belgische muzikant is het formidabel al die musici gekend te hebben. Ik heb een mooie catalogus ! (lacht) Het is een persoonlijke trots die me alleen maar plezier bezorgt.

Ik realiseerde me ook dat de verzameling goede drummers waarmee ik speelde enorm was. De beste ter wereld: Daniel Denis, Dirk Wachtelaer (ook aanwezig op de cd – nvdr), Chris Cutler (Henry Cow), Charles Hayward (This Heat) en de Zweed Morgen Agren. Zeker de beste ter wereld. Hij sloot zich aan bij King Crimson en leerde het concertrepertoire in een week! Hij speelde ook in de laatste formatie van Zappa en op een Magma-album om Christian Vander te vervangen die zong. Recenter werkte ik met Sean Rickman, de drummer van Steve Coleman en die ook speelt in de Miles Davis-tribute met Herbie Hancock, Wayne Shorter, Marcus Miller,...

Aan de andere kant, wat zijn je grootste teleurstelling(en) ?

Guy Segers : Het is vooral in de Belgische Staat dat ik teleurgesteld ben ! Het cultuurbeleid is hier ellendig en de steun en subsidies aan artiesten staat op een lachwekkend niveau. En al die onzin op het niveau van Sabam. Door hen moesten we stoppen met ons label! Als ik denk dat ik een situatie had die dicht in de buurt kwam van die van Bill Laswell ! Maar hij is Amerikaan, dus de deuren gaan open! Ik heb de wereld rondgereisd met Univers Zero, maar nergens is de situatie zo pijnlijk als in België in termen van steun van de pers, radio, tv en de overheid !

Uneven Eleven © Fabienne Cresens

© Claudy Jalet, 18 mei 2022 (vrije vertaling : Jos Demol)
Met dank aan Guy Segers voor de foto's uit zijn collectie...
Een samenwerking JazzMania / Jazz'halo