Dorian Dumont: verbonden met Ap(h)ex

"Het album dat me deed beseffen dat ik dit project kon realiseren was
Brad Mehldau's 'After Bach'."

Dag Dorian ! Alles OK met je ?

Dorian Dumont : Hallo ! Zeer goed ! Zeer, zeer, zeer goed !

Klaar voor vanavond? (het interview vond plaats in de marge van het concert dat Dorian Dumont gaf in de Ancienne Belgique op 6 maart 2024 - nvdr)

Dorian Dumont : Ja! Ik ben erg enthousiast, het is altijd een beetje tricky om solo piano te spelen. Het is een uitdaging op zich omdat er niemand is om het mee te delen.

Bedoel je dat je niemand hebt om op te steunen?

Dorian Dumont : Helemaal niet! Het is altijd een beetje een sprong in het duister als ik alleen speel, maar het heeft ook een superleuke kant als het me lukt om de ontlading in mezelf te vinden. Het lukt me altijd wel om het te vinden, maar ik vind het leuk als het bij het eerste nummer gebeurt. Maar als het me lukt om het te vinden, maak ik mijn beslissingen en keuzes op het laatste moment en er is een soort vrijheid die best gek is. Er is die vrijheid van autonomie. Dat is helemaal niet hetzelfde als wanneer ik met mensen speel. Ik heb niet echt die stresskant, ik krijg een adrenalinestoot, een soort opwinding, maar als ik solo speel, als ik me goed heb voorbereid, en dat is hier het geval, wordt het nog vermenigvuldigd.

Wel, je hebt al antwoord gegeven op een vraag die ik nog niet stelde, maar wel noteerde. Onze lezers ontdekten je als lid van ECHT!, een Brusselse band met die mooie Brusselse touch en authenticiteit, en de vraag was wat het verschil was tussen spelen voor een project als ECHT! wat een veel dansbaarder soloproject is...

Dorian Dumont : Het is helemaal niet dezelfde scène.

Wat brengt het je bij om aan dergelijke verschillende projecten te werken, muzikaal gezien, en om zelf te kunnen componeren?

Dorian Dumont : Het is een feit dat ik persoonlijk de behoefte heb om me niet aan één stijl te houden. Als ik alleen maar in ECHT! zou spelen, zou ik op een gegeven moment gefrustreerd raken. Maar tegelijkertijd ben ik erg blij om deel uit te maken van deze band, die nu al een paar jaar het grootste deel van mijn tijd in beslag neemt.

Je doet ook een heleboel dingen…

Dorian Dumont : Ja, in ons geval is het tijdrovend, omdat we alles samen creëren, er is geen leider in ECHT! dus we componeren alles samen, we doorlopen het hele creatieve proces samen, en dus kost het veel tijd, omdat we tot een overeenkomst moeten komen.

Er is niet slechts één input, er zijn er 4, en dat vermenigvuldigt de mogelijkheden en de dimensies…

Dorian Dumont : Dat is het, het is echt een manier van creëren en we kiezen ervoor om dat op een heel collegiale manier te doen. Daar zijn we trots op. Misschien moeten we het ooit aanpassen, want het kost nu eenmaal veel tijd. In alle andere projecten die ik heb gehad, was er altijd een leider, iemand die besliste en jij leverde je bijdrage. Hier zijn we allemaal leiders. Bovendien kan niemand zeggen of de compositie van de drummer is of van mij, we doen alles samen.

En het brengt een diversiteit aan kleuren die ook deel uitmaakt van de identiteit van ECHT! ?

Dorian Dumont : Het is een grote kracht die we hebben. We slagen erin om het te laten werken. Het creëert dat ietsje meer dat we nooit alleen zouden hebben verkregen, maar als resultaat van de inspanning van ons vieren. Onze confrontaties en onze afspraken, geven dit ietsje meer.

Maar ik moet ook andere dingen verkennen, zodat ik niet gefrustreerd raak in een band als ECHT! en mezelf beperk tot één genre of één specificiteit. Ik heb dat altijd gehad in mijn projecten, en ik probeer altijd een soort waaier van kansen te bekomen, verschillende speelvelden die ik kan verkennen. Ik ben een sideman in Easy Pieces, of Edges, die ook hun eigen stijl hebben en waarin ik een scala aan spelwijzen verken dat ik elders niet kan ontdekken.

De solo ontstond uit het verlangen om de speelruimte te vinden waarin ik mezelf niets zou ontzeggen. Wat krachtig was, îs het feit dat ik er snel iets uit wilde halen. Het kost me veel tijd om zelf te componeren. Ik ben niet vlug met mezelf tevreden - ik kom er wel, dat weet ik zeker, het is iets wat ik ga onderzoeken - maar door de muziek van iemand anders te nemen wist ik beter wat ik wilde doen, ik wist wat ik er goed aan vond.

Zet het feit dat je jezelf geeft in een collectief project je ertoe aan om een project te brengen waarin je meer egoïstisch kunt zijn, zonder pejoratief te willen klinken? Of is het misschien andersom, dat dingen voor jezelf doen ervoor zorgt dat je meer collectieve dingen wilt doen?

Dorian Dumont : Zo voelde ik me niet, het was meer een verlangen om mezelf ergens anders in te projecteren, om iets anders te ontdekken.

Zijn de twee benaderingen niet complementair?

Dorian Dumont : Ja, eigenlijk wel. Het voedt mij. Het een voedt het ander, maar dat was niet de drijfveer erachter. En ik begrijp wat je bedoelt, maar de drijfveer is echt het verlangen om een nieuwe plek te verkennen, ik wil solo spelen en ik wil een project doen waarbij ik alle beslissingen neem.

Toevallig heb ik voor ECHT! de uitdaging aangenomen om de muziek van Aphex Twin aan te pakken en daar inspiratie uit te halen. Aphex Twin is duidelijk een heel belangrijk figuur in de muziek van ECHT! Hij is een enorme inspiratiebron en het was een uitdaging om zijn composities over te nemen, omdat er geen partituur is. Ik speelde ze thuis toevallig een beetje op de piano om wat ideeën uit te proberen, en eigenlijk klonken ze geweldig. Het gebeurde allemaal bij toeval en ik besloot er een album van op te nemen. Het belangrijkste doel was in eerste instantie niet om zelf te produceren, ik wilde gewoon het album maken, ik had het materiaal, ik had veel nummers bedacht, een stuk of twintig. Ik ging hier en daar kijken, "oh, dit klinkt goed", "oh, die is interessant", "oh ja, en deze ook".

En deze overlappingen waren verweven met andere die zelf weer verweven waren met andere, stel ik me zo voor...

Dorian Dumont : Ja, dat is het precies. Ik wilde deze impuls, dit verlangen volgen en de liedjes leidden tot andere. En ik herhaal, het is zowel eng om alleen op het podium te staan, maar het is ook en vooral ongelooflijk opwindend om alleen op het podium te staan en uiteindelijk al die vrijheid te hebben. Ik kan alles veranderen, het maakt niet uit.

Het feit dat ik al dit materiaal heb en dat ik van zijn muziek hou, deed me volgend voorstel opperen: ik zou hem op de piano spelen. Hij heeft pianostukken, maar de meeste stukken die ik behandel komen niet uit zijn pianorepertoire. Ik vond het interessant om te proberen iets persoonlijks te vinden in de muziek van iemand anders, wat ook niet gemakkelijk is. Het is ook een uitdaging, omdat je opgeslokt kunt worden door de figuur aan wie je een eerbetoon brengt.

Je hebt zojuist twee vragen beantwoord die ik niet hoef te stellen: "Hoe heb je ervoor gekozen om een monument als Aphex Twin aan te pakken?" en "Wat is je creatieve proces”?

Dorian Dumont : (lacht uitbundig)

Hoe zot het met de verhouding tussen de muziek van Aphex Twin zoals die is en jouw interpretatie ervan: de inkleuring van de tracks, het feit dat ze herkenbaar zijn, of soms niet meer herkenbaar omdat het een totaal nieuwe interpretatie is in een heel andere stijl of muziekgenre? Hoe positioneer je de cursor zodat je plezier kunt blijven hebben, maar waarin andere mensen zich kunnen projecteren, want er is ook de kwestie van het feit dat je "een Aphex Twin album verkoopt". Als je iets doet en zegt "dit is Aphex Twin" maar niemand kan Aphex Twin vinden, dan ga je echt een probleem krijgen met sommige mensen! (Lacht)

Dorian Dumont : (lacht) In feite realiseerde ik me al snel dat dat het was wat me zou opwinden, om een standpunt te hebben, om iets te zeggen te hebben. Het album is niet gewoon het vertolken van zijn werken op de piano, want dat interesseerde me ook niet echt, er zijn genoeg mensen die dat op YouTube doen. Er is geen verband. Het doel is gewoon om zo trouw mogelijk te blijven aan het werk, ook al is het op de piano onvermijdelijk dat je niet alles kunt doen omdat er een enorme exploratie van geluiden en filters in zijn muziek zit, en je kunt het niet naspelen. Dat idee heb ik snel laten varen.

Aan de andere kant was die cursor die je noemde de grote uitdaging! Op welk punt overtuig ik mezelf dat het me echt niet kan schelen of het ooit klinkt als...

Er zijn bepaalde tracks op je nieuwe album waar het duidelijk is dat je de muziek van Aphex volledig hebt gedeconstrueerd en zelf opnieuw hebt opgebouwd, weg van het origineel...

Dorian Dumont : Ik zag het als een muzikale liefdesbrief en wilde ook niet dat er te veel respect zou zijn. Aanvankelijk was ik een beetje de weg kwijt, ik was te respectvol, ik veranderde niet genoeg en ik improviseerde. Ik ging terug en luisterde daarna naar een paar tracks. Je zult deze tracks niet vinden op mijn eerste album omdat ik toen besloot dat het niet zo interessant was om te trouw te blijven en het thema een beetje gearrangeerd te hebben en er dan overheen te improviseren. Dus probeerde ik twee of drie tracks te transcriberen. Het kreeg al een andere kleur en toen schreef ik een echt antwoord, met andere woorden ik pakte het concept weer op. Voor de rest probeer ik het materiaal te herschikken en te nemen wat ik leuk vind, en ik vind toevallig veel dingen leuk (Lacht). Het spreekt sommige Aphex Twin fans misschien niet aan, maar ik beschouw mezelf als een Aphex Twin fan, en ik vraag mezelf af wat ik erin wilde vinden. Ik probeerde mezelf tevreden te stellen. Het is vrij gemakkelijk om te verdwalen met dat soort vragen. Je loopt het risico dat je je doel mist.

Je moet niet over-intellectualiseren... en persoonlijk denk ik dat je de cursor op een vrij goed gekozen plaats hebt gezet, tussen die ritmes en melodieën die te vinden zijn, en een veel persoonlijker touch. Je brengt iets heel interessants over "in het eerste album"…

Dorian Dumont : Ja. Maar dit is al het tweede!

Dat maakt het zo interessant! Komen er nog meer?

Dorian Dumont : Er is zoveel materiaal !

De discografie van Aphex Twin is zo uitgebreid en gevarieerd !

Dorian Dumont : Ja, en nu, vanavond, ga ik twee nummers spelen die niet op het eerste of tweede album staan en die ik nog niet eens heb opgenomen. Ik heb duidelijk genoeg materiaal om nog veel platen te maken. Daarna weet ik niet hoe lang ik het nog volhoud. Misschien ga ik andere dingen verkennen en dan kom ik er later op terug.

Ja, je zit niet op kantoor, je hoeft niet de man te zijn die zijn hele leven Aphex Twin draait.

Dorian Dumont : Dat is het precies, ik wil niet de man worden die Aphex op de piano speelt! Maar ik stop niet bij twee. Er is veel te veel dat ik leuk vind!

Om terug te komen op het cursor ding, het is waar dat de grote uitdaging was om te weten hoe ik me zijn muziek eigen kon maken en tegelijkertijd een eerbetoon aan diezelfde muziek kon brengen, maar uiteindelijk verliep het heel natuurlijk. Het was veel gemakkelijker om dat te doen dan om mijn eigen materiaal te schrijven. Ik stel mezelf veel meer in vraag, ik vraag mezelf altijd af of ik het goed genoeg doe.

Met hem weet ik precies wat ik leuk vind. In de nummers wist ik al wat ik zou kunnen gebruiken, het was meer een kwestie van het project in elkaar zetten. Mezelf niet censureren, ik moest bepaalde dingen uit de weg ruimen, er waren dingen die ik voelde dat ik moest doen, maar ik wist ook dat ik niet alles zou kunnen laten horen. En ook hier, het feit dat ik alles op de piano speel, dus geen effecten heb, is een vraag die ik mezelf ook stelde: Gebruik ik effecten? Gebruik ik een drummer? Nee, ik wilde de beperking van de piano gebruiken. En dat gaat het geheel ook kleuren, het gaat natuurlijk de basis vormen, en het gaat ook een heleboel dingen elimineren.

En de piano heeft een ongelooflijk orkestraal geluid. Het is niet zoals de trompet bijvoorbeeld; ik heb tien vingers om al die noten te spelen. Het opent zoveel mogelijkheden, ik kan zoveel dingen doen. Ik ga niet zeggen dat het gemakkelijk was, want het was in ieder geval complex, maar tegelijkertijd eenvoudig, alles kwam vanzelf, het was erg leuk om te doen.

Aan het begin van het project was ik er niet echt zeker van dat ik het zou afmaken, maar toen begon ik het voor andere mensen te spelen en dacht ik, ik zou dit of dat stuk zo of zo kunnen spelen. Ik had zeker niet gedacht dat ik twee albums zou maken! In feite denk ik dat ik die cursor in een veel betere positie heb gebracht dan op het eerste album, omdat ik de ervaring van dat eerste album had. Ik denk dat het creatieve proces is gerijpt en geëvolueerd, en ik was beter in staat om te kiezen wat ik wilde houden, om niet te respectvol te zijn, zelfs als dat betekende dat ik onderweg mensen zou verliezen. Als iets me inspireert en ik wil er naar toe, dan ga ik er naar toe. In zekere zin denk ik dat je op dit tweede album Aphex nog meer kunt horen en tegelijkertijd nog meer mijzelf.

Dus daarom voel ik Aphex nog meer in dit laatste album dan in het eerste. Je zei het zelf. Als er meer van jou is, is er ook meer van Aphex. Je bent erin geslaagd om meer van je eigen kleur toe te voegen aan de muziek van Aphex, die er toch ook al is…

Dorian Dumont : Ik kon er echt mee spelen en me niet afvragen wat mensen ervan zouden vinden, of zelfs wat hij ervan zou vinden, want uiteindelijk zou ik echt willen dat hij naar deze muziek luisterde!

Heb je geprobeerd het naar hem op te sturen?

Dorian Dumont : Ja, natuurlijk, maar het is vrij onbereikbaar.

Hij is een beetje een muziekkluizenaar! Hij is heel complex...

Dorian Dumont : Ja, maar ik geloof erin! Ik heb hier een paar aanwijzingen van mensen die hem kennen... (lacht)

Ik zou het graag willen. Maar ik weet helemaal niet zeker of hij het leuk zal vinden. In feite heb ik nooit de bedoeling gehad om iets zou doen dat hem zou bevallen. Het is duidelijk een liefdesbrief, maar als blijkt dat hij niet verliefd op me is, is dat niet erg! Ik wil doen wat ik leuk vind en daarom wilde ik waarschijnlijk niet te respectvol zijn.

Als je daarna naar mijn album luistert, merk je al snel dat het universum mij aanspreekt. Onder de mensen die naar mijn concert komen, zijn er Aphex Twin fans, er zijn fans van solo piano, en er zijn mensen die helemaal niets weten over Aphex Twin, wat soms verrassend is, hij is een mega-ster, maar hij is ook underground.

Hij is een fascinerend iemand. Hij is zowel mysterieus als zichtbaar, zowel open als verborgen…

Dorian Dumont : En zijn muziek ook. Deze mensen komen na concerten naar me toe en vertellen me dat ze zijn muziek willen ontdekken.

Het is maar goed dat hij zo'n gevarieerde discografie heeft. Je moet vroeg opstaan om iemand te vinden die niet van minstens één Aphex Twin-nummer houdt.

Dorian Dumont : Ja, en ik ben een van die mensen. Ik ontdekte hem als tiener, met 'Come to Daddy', waar ik nu gek op ben, dat soort trollenliedje, dat echt grappig is. Toen ik het op mijn vijftiende zag in de video van Chris Cuningham, was ik een beetje geschokt!

Het is net 'Windowlicker', deze clip is helemaal te gek!

Dorian Dumont : De video is te gek, maar de muziek is nog gekker! Maar zowel 'Come to Daddy' als 'Rubber Johnny' zijn supereng. In mijn hoofd was Aphex Twin gewoon dat en ik keek niet verder. Pas later ging ik terug en vond ik hem echt ongelooflijk. Hij heeft ongelooflijk veel gedaan.

En soms onder een andere naam, er is Richard D. James, er is Aphex Twin, er is AFX, Caustic Window, ...

Dorian Dumont : … The Tuss, hij heeft verschillende aliassen !

Ja, en al deze pseudoniemen stellen hem in staat om radicaal verschillende dingen te doen en zoveel verschillende muzikale werelden te creëren.

Dorian Dumont : Ja, maar je herkent ze!

Ja, dat is wat er zo geweldig aan is! Die man heeft een universum dat zo uiteenlopend en zo eigen is, je kunt dat universum vinden en je kunt zijn muziek duidelijk herkennen aan zijn verschillende projecten.

Dorian Dumont : En om terug te komen op het de cursors: Ik herinner me het album dat me deed beseffen dat ik het me ook kon veroorloven om dit project te doen en dat ik ervoor moest gaan. Het was Brad Mehldau's 'After Bach', een ongelooflijke pianist met een heel eigen universum, die een van mijn grote invloeden is. Hij is erg jazz, en hij covert ook veel Radiohead en The Beatles op piano, en elke keer zet hij er zijn eigen stempel op, en het is The Beatles door Brad Mehldau, het is niet gewoon The Beatles op piano, het is heel herkenbaar, je weet dat het zijn eigen muziek is.

Als ik hem hoor, doet hij me denken aan een soort mythologische figuur en het is moeilijk om niet overweldigd te worden door de grootsheid van een artiest met zo'n stijl. Het is net als Monk. De stijl is herkenbaar in twee noten. Het wordt moeilijk om afstand te nemen van zulke monumenten en je eigen ding te doen, of zelfs interessant te zijn.

We moesten dat vrij snel negeren omdat we onszelf dat moesten gunnen en vooral omdat "laat maar, het maakt niet uit". Nogmaals, te veel verstrikt raken in de muziek van de artiest, te hard proberen om het identificeerbaar te houden, "zal hij het leuk vinden", "zullen we het echt herkennen", bevriest het proces. Door het standpunt in te nemen van "Ik vind dit of dat leuk daarbinnen, ik wil dat of dat doen", worden bepaalde twijfels weggenomen en kan ik verder gaan zonder al te veel vragen te stellen. Het is ontzettend leuk geworden en daarom ben ik uiteindelijk met een tweede plaat begonnen, en ja, er komen er nog meer, dat is zeker. Ik weet niet wanneer, maar ze komen. Ik heb veel te veel plezier om hier te stoppen!

Daar zijn we heel blij mee!

Dorian Dumont : Ah ja ?

Zeker weten!

Dorian Dumont : Dank je wel! Voor mij geldt hetzelfde! (lacht)

Een vraag die absoluut niets met je album te maken heeft: veel Belgen gaan naar Parijs. En jij bent een Fransman die naar Brussel komt! Hoe gek!

Dorian Dumont : (Lacht) Ja, het zijn allemaal levensverhalen... Ik ben hier nu al zestien jaar! Voor mij is de scène die ik vertegenwoordig duidelijk Belgisch. Als kunstenaar voel ik me Belgisch. Echt waar. Ik maak deel uit van de Belgische scene, de mensen die ik het beste ken zijn van hier, en hier heb ik mijn carrière opgebouwd!

En om dat te bewijzen is ECHT! een band die beweert uit Brussel te komen! Alles aan de band is Brussel. De naam, de diversiteit aan kleuren, de smeltkroes Brussel. Je beantwoordt de subvraag, die precies te maken heeft met deze Belgische muziekscène, die heel kleurrijk is in vergelijking met de Franse muziekscène en identiteit, die veel meer gestroomlijnd is, veel vierkanter, die heel erg bepaald wordt door de Franse identiteit. Terwijl we in België eigenlijk nergens om geven.

Dorian Dumont : Ik ben het enigszins eens met wat je zegt…

… ik wil niet zeggen dat de Franse muziekscene slecht en weinig gevarieerd is, er zijn een aantal zeer interessante dingen, maar er is niet de vrijheid van stijl die we in België hebben.

Dorian Dumont : Ik snap precies wat je bedoelt, ik zie het alleen een beetje anders in de zin dat België een heel klein land is, en er is een besef van dat klein zijn, er is een openheid naar anderen en naar wat er elders gebeurt die gek is. Toen ik aankwam, voelde ik dat vrij snel. En bovenal geven we hier niets om vakjes. De taart is niet erg groot, dus kunstenaars beperken zich niet tot één stijl. Ze gaan niet per se waar je ze verwacht, en ze doen niet per se wat je van ze verwacht. Het is een geweldige manier om je te ontplooien en bovenal is het artistiek zeer verrijkend. En ik vind die rijkdom ongelooflijk en voedend. Toen ik hier kwam, zou ik een jaar blijven, misschien twee, maar ik ben hier nu al zestien jaar en ik ga nooit meer terug! Bovendien zit je in het centrum van Europa, dus je kunt gaan en staan waar je maar wilt.

We hebben misschien geen azuurblauwe zee, maar we zijn er niet slecht aan toe…

Dorian Dumont : Ik kom uit Montpellier, dus het is duidelijk niet de zee die me tegenhoudt! Ik mis ook echt het licht. Maar voor de rest, als kunstenaar in Brussel, is het ongelooflijk. Als ik geen kunstenaar was, zou ik waarschijnlijk niet in Brussel zijn.

In Frankrijk is de taart veel groter. Je moet op de een of andere manier 'gelabeld' worden, je moet in een hokje passen, het werkt meer als een 'familie', het wordt veel meer ingekaderd. Ik ben het helemaal met je eens, want er zijn te veel projecten, te veel groepen. Als je de hele tijd overal bent, vergeleken wordt met mensen die zich specialiseren, dan kun je de vergelijking niet doorstaan. Ik wil niet generaliseren, maar in België heb je dat niet, of toch veel minder.

Ik denk dat dat een ongelooflijke rijkdom creëert, en daarom zijn er zoveel Belgische artiesten die zo interessant zijn. Het is gek dat er in zo'n klein land zoveel mensen zijn die zoveel interessante dingen doen. Ik heb er echt bewondering voor. De concentratie van kunstenaars per vierkante meter in België is indrukwekkend, en dat heeft er waarschijnlijk veel mee te maken. Je kunt je veroorloven om veel dingen te doen en het maakt niet uit als je niet helemaal op het juiste spoor zit, je kunt zelfs stijlen mixen.
Als je jong bent, heeft dat een grote invloed op de manier waarop je over muziek denkt, en vooral op de manier waarop je over de muziekwereld denkt. Het stelt je in staat om dingen te ontdekken, kleuren, nuances, en zelfs op het podium kunnen programmamakers van festivals en podia het zich veroorloven om avontuurlijker te zijn. In Frankrijk is de pool van artiesten misschien groter en staat er soms meer op het spel in financiële en marketingtermen, maar het resultaat is iets dat meer gekalibreerd is en meer binnen de kaders blijft. Als je iets met hiphop doet, moet je er helemaal voor gaan en moet het ECHT hiphop zijn, je kunt niet halfslachtig zijn, het moet een stempel krijgen en geïdentificeerd worden als 'hiphop', terwijl hybride projecten, projecten die grenzen doorbreken, die spelen met codes, dingen die er soms tussenin zitten, vaak heel interessant zijn.

In België is het geen probleem om in een hokje te passen. Ik denk echt dat het bijdraagt tot de rijkdom van de Belgische muziek. Dat is in elk geval wat me ten diepste aanspreekt en dat is wat me hier lang geleden deed blijven, dat is wat me hier deed evolueren: het feit dat je kan doen wat je wil, zonder noodzakelijkerwijs te passen in het hokje waarin je verwacht wordt te passen, zelfs als dingen niet lukken, vind je een manier om ze te laten werken.

Een project als ECHT! in Frankrijk, en ik zeg niet dat wij de enigen zijn, er zijn veel geweldige projecten in onze omgeving, maar ik denk dat het een stuk moeilijker is om van start te gaan en ik weet niet of dat project daar zou hebben gewerkt. Maar ik moet toegeven dat ik in de loop der jaren minder vertrouwd ben geraakt met de Franse scene, ik ben eigenlijk veel meer vertrouwd geraakt met de Belgische scene! (Lacht).

Hoe meer je een ruimte creëert tussen twee genres, hoe meer je een niche-effect zult creëren, en hoe meer je een niche-effect creëert, hoe minder je in staat zult zijn om een massapubliek bijeen te sprokkelen...

Dorian Dumont : We leven in een tijd waarin nichemuziek nog nooit zo zichtbaar is geweest, maar tegelijkertijd heb je duidelijk glazen plafonds. Als je eenmaal een bepaald niveau hebt bereikt, is het moeilijker om daar voorbij te gaan. Maar als je iets te ontdekken hebt, zoals wij met ECHT! waren we vier jazzmen die muziek wilden maken, we hielden van die scene, we wilden plezier hebben, we wilden mensen laten dansen, we hebben nooit gedacht "we gaan over drie maanden in de AB spelen", dat soort plannen waren er helemaal niet. Soms kom je met een bepaalde status, je bent de zoon van zus-en-zo, je hebt een band gevormd met zus-en-zo die we al kennen. Met ECHT! wilden we plezier hebben. Onze ambitie ontstond omdat we een publiek ontmoetten dat super ontvankelijk was.

Ik denk dat er in België een echte cultuur van independent muziek bestaat. Er is een dunne lijn tussen 'nichemuziek' en ' independent muziek', en independent labels zijn ook op zoek naar nichemuziek om zich te onderscheiden en origineel materiaal uit te brengen.

Dorian Dumont : Ja, maar ook al heb je niet dezelfde traditie met elektronische muziek als je hebt in Duitsland of Engeland bijvoorbeeld, in België wist je wat er daar gebeurde en je voedde je ermee, en van daaruit creëerde je je eigen ding, verder weg van de schijnwerpers.

Het is waarschijnlijk omdat, zoals je al eerder zei, België een doorgangsplaats is.  De late jaren '80 en vroege jaren '90 waren een tijd van invloed en interpretatie, maar ook van toe-eigening, met New Beat, House en de internationale hype voor Belgische elektronische muziek.

Dorian Dumont : Ja, en men is er zich wel degelijk van bewust, en er is interesse in wat er elders gebeurt, terwijl dat de oogkleppen had kunnen dichtdoen en in een in zichzelf gekeerd zijn had kunnen veranderen en dat is helemaal niet het geval. Er is een echte openheid voor experiment, avontuur en andere dingen. Je kunt het voelen, het zit echt ingebakken in de Belgische scene.

Ik voelde het echt toen ik aankwam in 2008-2009, ik voelde het echt op vele manieren. Het is heel stimulerend. Hier komen heeft me echt laten openbloeien. Waar ik mezelf misschien wat meer had afgesloten en aan één enkel pad had gewerkt, werd ik nu verleid om verschillende dingen uit te proberen. Ik hou van deze veelheid aan onderzoeken en speelplaatsen. Dat is echt meer hoe ik me voel. En dit project is het bewijs van die eclectische speeltuin.

Welkom in België, we hopen dat je nog lang blijft!

Dorian Dumont : Dat is het plan! Ik ga niet weg. Artistiek gezien ben ik gelukkig waar ik ben. Laten we het er over 20 jaar over hebben!
Bedankt voor je tijd en ik hoop dat je een geweldig concert hebt!

Interview en foto’s © Quentin Perot (vrije vertaling: Jos Demol)
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Dorian Dumont - To the APhEX
BANDCAMP

Concert :
28 mei 2024 - Ha Concerts Gent