Dominic Miller, de vagebond...

Naast de lange tournees, voornamelijk met Sting, nam de in Argentinië geboren gitarist 'Vagabond' op voor het ECM-label, in een kwartet (Jacob Karlzon op piano, Nicolas Fiszman op bas en Ziv Ravitz op drums). Jazz of geen jazz ?


Dag Dominic. Waar bevind je je momenteel ?

Dominic Miller : Momenteel zijn we op tournee met Sting. Ik ben in Parijs. Vanavond spelen we in Orléans.

“Vagabond” is de titel van je derde album dat op ECM wordt uitgebracht. Die vagebond, ben jij dat ? Maakt dit deel uit van je levensverhaal ?

Dominic Miller : Niet echt. Tenminste niet in de zin van ‘dakloos’. Maar voor mijn werk ben ik natuurlijk vaak van huis weg. Ik trek veel rond, ik reis. In die zin hou ik wel van het idee een zwerver te zijn.

In de juiste zin van het woord is een zwerver iemand die geen wortels heeft…

Dominic Miller : Dat is precies wat ik bedoel.

Je eerste album “Silent Light” was nogal sober, met een latin tintje, en dan “Absinthe”, met Santiago Arias op bandoneon. Bij “Vagabond” hoor ik niet zoveel Zuid-Amerikaanse invloeden...

Dominic Miller : Het is mogelijk. Het is niet berekend, het is niet mijn bedoeling. De waarheid is dat ik de muziek voor 'Vagabond' heb gecomponeerd tijdens de pandemie, wat het album zijn melancholische karakter geeft. De plaat is een momentopname van wie ik toen was.

Ik zou zeggen: rustgevend, melancholisch...

Dominic Miller : Ik hou ervan melancholische muziek te spelen, ook al hou ik ook van energie... "Vagabond" vertegenwoordigt mijn gemoedstoestand ten tijde van de pandemie.

We weten dat Manfred Eicher veel aandacht besteedt aan het geluid van de platen die hij produceert. Heeft hij je instructies gegeven ? Hoe ging het tussen jullie beiden ?

Dominic Miller : Ik heb nog nooit met iemand als Manfred gewerkt. Het is een ongelooflijke ervaring ! Hij gedraagt zich als een filmregisseur. Hij houdt ervan om muzikanten in een bepaald soort ongemakkelijke sfeer te brengen, om ze naar onverwachte plaatsen te brengen.

Er is geen twijfel mogelijk, hij is geobsedeerd door het geluid en de esthetiek van zijn label. Om je de waarheid te zeggen, dat interesseert me niet echt. Mijn rol is om te componeren, om een instrumentalist te zijn. Het is duidelijk: 'Vagabond' klinkt als een ECM album.

Je kunt wel zeggen dat je een laatkomer bent op het label. Wat vind je van de gitaristen die je voorgingen ? Zoals Ralph Towner, Gismonti, of Pat Metheny, met wie je hebt samengewerkt ?

Dominic Miller : Dat zijn mijn helden! Vergeleken met hen zie ik mezelf niet echt als gitarist. Ik ben een songwriter... Eigenlijk weet ik nog steeds niet waarom ECM me heeft aangenomen. Al die gitaristen die je noemde hebben me beïnvloed. Soms meer als componist. Ik ben een fan van Egberto Gismonti en ik hou van zijn pianospel. Net als Ralph Towner... Ik ben erg trots om daartussen genoemd te worden... maar het is een vergissing!

In je solocarrière gebruik je alleen maar de akoestische gitaar…

Dominic Miller : Ja, terwijl ik bij Sting praktisch alleen op een elektrische gitaar speel... Ik speel al veertig jaar... Ik heb onvermijdelijk een geluid.

Waarom gebruik je geen effecten op je gitaar ?

Dominic Miller : Ik vind dat muziek componeren en spelen een beetje is als verhalen vertellen. Toevallig vertel ik mijn verhalen het liefst met een akoestische gitaar. Aan de andere kant vind ik dat Jeff Beck of John McLaughlin hun verhalen prachtig vertellen met een elektrische gitaar.

Dus de nummers op het album ("Clandestin", "Lone Waltz"...) beschouw je als verhalen ?

Dominic Miller : (lacht) Ja, natuurlijk. Soms met een Frans tintje in de tekst omdat ik hier al zeventien jaar woon... Dat verklaart de Franse titels. Maar eerlijk gezegd vind ik het vreemd dat instrumentals en liedjes zonder tekst een titel moeten krijgen. In klassieke muziek zijn we vaak tevreden met een instructie: "adagio", "andante"... Nee, ik neem dat niet serieus...

In de jazz nemen sommige muzikanten een standpunt in of drukken zich uit met titels…

Dominic Miller : Het is mogelijk, ja... Maar het blijft muziek...

Je bent een veelgevraagd sideman, "Sting's linker- en rechterarm" zoals hij graag zegt. En hier vorm je een kwartet met muzikanten die vaak in clubs spelen. Het contrast moet groot zijn…

Dominic Miller : Ja, dat is zeker, en het is belangrijk! De twee carrières botsen, maar tegelijkertijd vullen ze elkaar aan. Ik heb de feeling bij beide nodig. Als ik het muzikale universum van Sting binnenga, breng ik mijn eigen persoonlijke ervaring mee. En als ik terugkom bij mijn groep, gebruik ik Stings muzikale esthetiek. Het is belangrijk voor mij om zo te werken.

Het is geen waardeoordeel... Is het opwindender om in een stadion vol mensen te spelen of speel je liever in een club ?

Dominic Miller : Hoe dan ook... Het is ongetwijfeld intenser en moeilijker om in een club voor honderd mensen te spelen. Het is een andere discipline als je 50.000 toeschouwers voor je hebt. Je moet de ruimte innemen, je articuleert de noten minder en je kunt het je veroorloven om iets minder precies te zijn. De twee concepten vullen elkaar aan.

In werkelijkheid, club of stadion, het belangrijkste is om een goede band tussen de muzikanten te krijgen.

Laat me terugkomen op “Vagabond”. Je lijkt een goede luisteraar te zijn, zelfs een beetje teruggetrokken. De solopartijen worden bijvoorbeeld vaak gespeeld door je toetsenist, Jacob Karlzon.

Dominic Miller : Je hebt gelijk, maar het was niet opzettelijk. Het kwam vanzelf tijdens het opnameproces. Ik hou echt van Jacob, hij blijft mij verrassen, daar hou ik van! "Vagabond" is geen album voor gitaristen, het is een album met liedjes...

Ben je zo eclectisch ? In het verleden heb je gespeeld met de Pretenders, die behoorlijk rock waren, Level 42, die meer pop waren... Hoe ben je in de jazz terecht gekomen ?

Dominic Miller : Eigenlijk beschouw ik mezelf niet als een jazzmuzikant. Ik ben altijd verbaasd dat ik de kans heb gekregen om op te nemen voor het ECM-label. Ik ben geen jazzmuzikant, maar wel een jazzfan ! Weet je, in die tijd luisterde ik, net als Mark King van Level 42, naar fantastische fusiongroepen: Weather Report, het Mahavishnu Orchestra met een rockgeluid. Er was ook een funkfusion met Herbie Hancock en Stevie Wonder, een ongelooflijke arrangeur, een zeer verfijnde jazzmuzikant.

Nee, ik ben geen jazzmuzikant, ook al had ik dat graag gewild. Ik ben Pat Metheny niet...

Tot je frustratie ?

Dominic Miller : Ja, precies ! (glimlacht)

Enfin, « Vagabond » zal het een leven hebben in zalen ?

Dominic Miller : Ja ! We hebben al een paar data tussen Sting-concerten door gedaan. Maar volgend jaar gaan we op tournee met onze eigen bus. Ik heb mijn muziek nog nooit in België gespeeld... Nu is de tijd om het te doen!

Tekst © Yves «JB» Tassin  (vrije vertaling : Jos Demol) -  foto’s © Christoph Bombart
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Dominic Miller – Vagabond
ECM

Lees de recensie HIER

Bezetting :
Dominic Miller gitaar
Jacob Karlzon piano, keyboard
Nicolas Fiszman contrabas
Ziv Ravitz drums

Opgenomen :
april 2021, Studios La Buissonne, Pernes les Fontaines