De hattrick van Tuur Florizoone

Het voorbije jaar stond hij wat minder expliciet in de kijker maar volgende zaterdag zorgt Tuur Florizoone in het kader van River Jazz Festival voor een heuse hattrick.

Accordeonist, pianist en performer Tuur Florizoone was haast twee decennia lang niet weg te branden uit de muzikale actualiteit. Of het nu jazz, wereldmuziek, folk of hedendaags klassiek was, in elk genre had hij wel een project lopen of bracht hij een nieuwe cd uit. Sinds 2016 temperde hij om specifieke redenen zijn activiteiten. Van River Jazz Festival krijgt hij nu carte blanche om het evenement af te sluiten met drie optredens in drie verschillende zalen met drie verschillende groepen. Laurent Blondiau, Manuel Hermia en Nicolas Thys deden het hem al voor. Telkens werd het een unieke avond. Ook Tuur Florizoone wil zichzelf overtreffen.

Het leek wel of je aan een breekpunt gekomen was in je carrière.

Een heel bewuste keuze als gevolg van een welbepaalde realiteit: de geboorte van mijn twee kinderen. De oudste dochter is nu drie. Een aantal waarden kregen plots voorrang. Vroeger stond alles in het teken van de muziek, nu komt mijn gezin op de eerste plaats. Toch bleef ik die ganse tijd actief. Zo was er nog de tournee met Didier Laloy evenals de concerten rond de cd ‘Secrets’ die vooral in Nederland een groot succes kenden.

En dan nu weer alle remmen los met de hattrick in de Jazzstation, Espace Senghor en Marni.

Van een perfecte timing gesproken. Het is de ideale kans om mezelf terug op de rails te krijgen. Ik koos daarbij niet voor de makkelijkste weg. Dus geen bestaande groepen maar drie totaal nieuwe initiatieven. In het verleden lag de focus hoofdzakelijk op een soort kamermuziek in de brede zin van het woord en speelde ik omzeggens nooit met drummers, behalve dan met Mixtuur. De zin was er al lang om wat meer volume en ritme te brengen met zelfs een dansbaar tintje en het subtiele van de klank wat op de achtergrond te plaatsen.

Schrijf je aangepaste arrangementen voor een aantal van je oudere nummers of componeer je een specifiek repertoire?

Het wordt drie keer een totaal nieuw programma. Geen evidente opdracht kan ik je verzekeren. Zo opteer ik voor het concert in de Jazzstation voor een trio met bas en drums. De eerste naam die daarbij opdook, was die van percussionist en drummer Etienne Plumer. Hij kan zowel op laag volume spelen als heel intensief uit de hoek komen. Wat ik altijd in mijn hoofd had, hoor ik nu dankzij hem. De derde man is bassist Nicolas Fiszman.
 

Heb je je hiervoor verdiept in het triowerk van Richard Galliano, een evidente referentie op dat gebied?

Helemaal niet. Mijn instrument vormt de belangrijkste inspiratiebron. Momenteel luister ik veel naar Paul Bley en Georges Brassens. Ik ga zeker niet proberen om in de lijn van typische jazztrio’s te musiceren ook al groeide ik omzeggens op met Bill Evans, Brad Mehldau en Keith Jarrett.

Voor de tweede groep koos je de nogal symbolische naam Nowhere.

Je kan het op twee manieren lezen: nowhere en now here. Het is muziek die van alle kanten komt, letterlijk. Niemand in deze groep kent elkaar, ik ben de enige link. Wat iedereen bindt, is dat elkeen zijn instrument op een bijzondere manier bespeelt. Bassist Nicolas Thys is een heel genereus iemand die vooral geeft en overal past. Met Jörg Brinkmann heb ik al jaren een trio samen met Eric Vloemans. Hij blaast mij telkens omver met zijn precisie maar ook zijn klankenpalet met pedalen is uitzonderlijk. Hij was eigenlijk de eerste in de rij voor deze bezetting. Met de Israëlische gitarist Eran Har Even speelde ik nog nooit maar toen ik hem de eerste keer aan het werk hoorde, wist ik meteen dat we vroeg of laat zouden samenwerken. Tenslotte is er nog de Egyptisch-Oostenrijkse percussionist Amir Wahba, nog iemand met wie ik voordien nooit op het podium stond. In dit gezelschap ben ik echter heel gerust voor het eindresultaat.

Je sluit af met een derde nieuwigheid, de groep Psül.

Die naam is een afleiding van “décapsuler”. Om te eindigen gaan we er een feestje van maken en ontkurken we de flessen. De keuze van deze muzikanten vloeit voort uit ideeën rond blazers die ik reeds lang wilde uitwerken. Hier kon ik niet omheen Pierre Vaiana. Zonder hem zou er geen sprake zijn van Tuur Florizoone. Zijn visie was heel belangrijk voor mijn vorming als muzikant. Gitarist Artan Buleshkaj volg ik op sinds hij begon aan het conservatorium. Ik moest niet lang nadenken om hem eveneens hierbij te betrekken. Met drummer João Lobo heb ik al jaren een gemeenschappelijk project waarmee we tot nu toe nog niet echt naar buiten kwamen, behalve op feestjes. Hij moest er dus ook bij. Soet Kempeneer is een jonge bassist die bij mij in hetzelfde huis woont. Ik hoor hem haast dagelijks repeteren en garandeer dat hij het gaat maken. Hij is pas tweeëntwintig maar speelde toch al met Bert Joris en Erik Vermeulen. Last but not least hebben we dan nog bassaxofonist Sam Comerford en altsaxofonist Thomas Champagne die allebei perfect passen bij deze bende.

Het wordt duidelijk een unieke “mix-Tuur” avond over heel de lijn.

Dergelijke kans krijg je als artiest zelden. Ik ga er dus helemaal voor. Zeker voor het Brusselse publiek hoef ik mij niet te bewijzen, vandaar dat ik mijn nek wil uitsteken met deze drie premières. Bij het componeren voor de specifieke repertoires betrap ik er mezelf op dat ik soms automatisch verval in melodieuze en intimistische structuren waar ik vertrouwd mee ben maar die schrap ik radicaal. Het moet echt een andere Tuur Florizoone zijn die je zaterdagavond aan het werk zal horen.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto's © Willy Schuyten

Tuur Florizoone op River Jazz Festival, 27.01.2018:

18:00 Jazz Station: Tuur Florizoone Trio
20:00 Espace Senghor: Nowhere
22:00 Marni - BAR: PSÜL