David Linx : On Shoulders We Stand

Tijdens een residentie in Vézelay om met David Chevallier een Purcell-concert voor te bereiden voor Jazzdor in Straatsburg, praat David Linx met ons over "On Shoulders We Stand", een trioalbum met Guillaume de Chassy op piano en Matteo Pastorino op klarinet en basklarinet.


Kun je ons vertellen over je ontmoeting met Guillaume de Chassy ?

Ik ken Guillaume de Chassy al vijftien jaar. Hij benaderde me voor een project met Daniel Yvenec, een eerbetoon aan New York met Andy Bey en Mark Murphy. Hij is een van de zeldzame pianisten die de kloof tussen jazz en klassieke muziek kan overbruggen, zo neemt hij bijvoorbeeld op met Nathalie Dessay. Tussen jazz en klassiek lijkt het erop dat er een ander deel van de hersenen werkt. Met Diederik deed ik een live radioshow "Le Mardi idéal" in Frankrijk, waarin de grote namen van klassiek en jazz samenkwamen, en ook schrijvers zoals Hubert Reeves. Guillaume de Chassy kwam naar die show met het stuk van Schubert dat hij had getranscribeerd en hij vroeg me of ik er een tekst op kon zetten omdat het een beetje klinkt als een standard, en het klopt dat het gezongen zou kunnen worden door iemand als Diana Krall. Dus daar kwam het idee vandaan, om klassieke stukken te nemen en er teksten op te zetten, zonder na te denken of het klassiek is of niet, een melodie is een melodie. Ik ben bijvoorbeeld altijd erg ontroerd geweest door het tweede deel van het concerto van Ravel met Martha Argerich, muziek waar ik van kinds af aan van hield en dat ik zelf wilde zingen.

Hoe komt zo'n project tot stand ?

Het is een heel gemakkelijk project, je weet meteen of je er naast zit. Al in mijn manier van zingen: ik ben een jazzzanger, maar mijn manier van zingen is gespeend van nostalgie in de zin dat het hier klaar voor is. Ik heb "Skin in the Game" in maart 2019 opgenomen, en deze plaat in december 2019 in Udine. En in beide projecten is de stem duidelijk. Stilistisch moeten de klarinet, de piano en mijn stem uitmunten in zuiverheid. Hoe de expressie evolueert moet individueel bepaald worden. Je moet de geschiedenis van deze muziek kennen voordat je begint. Je moet uitgaan van iets dat doordacht is.

Je schreef teksten op elk van deze melodieën...

Ik schreef de teksten zoals een goudsmid werkt, maar dat ben ik gewend als ik componeer of als ik teksten voor anderen schrijf. In Frankrijk - het is de eerste keer dat we dit werk doen met Engelse teksten - moesten we de diepte behouden, de lichtheid die de muziek dicteert, het is de muziek die de diepte van de teksten oplegde, iets te lichts zou niet gepast hebben. Het was een precisiewerk dat ik graag deed. Frans leek niet de juiste taal, het zou te veel geweest zijn, een omweg te veel. Je zou kunnen denken dat dit project erg elitair is, maar dat is het helemaal niet en de ontvangst die het nu al krijgt van het publiek laat zien dat dat helemaal niet het geval is.

Alles draait om de melodie...

Absoluut, en een stuk als de Rachmaninov, dat imposant is wanneer het door een groot orkest uitgevoerd wordt, krijgt hier een heel nieuwe dimensie, het wordt echt een lied dat goed getimed moet worden, met zijn drieën voeren we alles precies uit, en dat maakt dit project zo leesbaar.

De arrangementen zijn van de hand van Guillaume de Chassy…

Ja, alle arrangementen zijn van Guillaume, die bijvoorbeeld in de Ravel een nieuwe vorm aan het stuk heeft gegeven en het akkoordenschema dat hij heeft gevonden is alsof het door Ravel zelf is geschreven.

Er is een gedeelte geïmproviseerd, vooral met de klarinet ?

Ik mag Matteo erg graag. Zeventien jaar geleden gaf ik een masterclass op Sardinië, er zaten twee kinderen op de eerste rij, waaronder Matteo. Je hebt meer vrijheid dan je denkt in dit project, zelfs ik ben vrij en het is aan mij om de juiste vrijheid in een stuk te vinden en niet te jazzen... Je moet extreem universeel zijn met dit repertoire.

Je moest je jazzkant achter je laten...

Nee, nee, ik ben een jazzzanger, maar wel een hedendaagse jazzzanger. Ik hoor tegenwoordig veel jonge zangers die een geweldige stem hebben, maar zingen zoals in de jaren zestig; ik vraag me af wat het nut daarvan is. Het probleem is dat mensen gewend zijn dat jazz stilistisch verouderd is, terwijl het nog nooit zo levendig is geweest. Nee, jazz is in dit project niet aan de kant geschoven, maar ik hoef geen dingen te bewijzen met stilistische kneepjes die vandaag de dag achterhaald zijn.

Het eerste stuk suggereert een oproep tot vrede, een tekst die geschreven zou zijn tijdens de pandemie...

Neen, de teksten zijn al eerder geschreven. De tekst van "Drown Out the Noise" is het weigeren om het rumoer waarin we vandaag de dag verkeren te laten infiltreren. We worden voortdurend gestoord door technologische en politieke ruis. We laten ons charmeren door afleiding, het is een kolossale tijdverspilling, we kijken naar The Voice met een cola zero... Politiek gaat tegenwoordig over het willen behagen van de massa.  We zijn volledig gedemystifieerd door de politici van vandaag, terwijl we gemystificeerd waren door mensen als JFK, de Gaulle, Malraux, Lang... Ben ik hard ? Ik denk het niet...

Dit is een project waar veel over nagedacht moest worden...

We hebben er vijf jaar over gedaan om deze plaat te maken. Ik ben erg blij met dit project, vooral omdat het goed ontvangen is. We hebben op het randje gezeten: bij France Musique zeiden ze dat we met vuur speelden... Je moet naar deze plaat luisteren alsof het "Dear Old Stockholm" is, standards, dingen die in je oor blijven hangen.

Verschillende stukken zijn opgedragen aan de pianiste Brigitte Engerer...

Brigitte Engerer is een vriendin van Guillaume. Ik heb de Ravel opgedragen aan Maiya Karefa-Smart, de achternicht van James Baldwin. Ik schreef dit voor haar geboorte: ik wilde haar moet wandelen, het is een soort welkomstboodschap. Ariell Powell is de kleinzoon van Baden Powell, de Braziliaanse gitarist; 'New Life's at Hand' is ook een verwelkomingsboodschap. De dedicaties zijn eigenlijk heel familiegericht. Jeanne Lee bijvoorbeeld woonde bij ons in Sint-Agatha-Berchem en mijn vader heeft samen met Ran Blake een plaat van haar geproduceerd. Voor dit nummer 'A Dragon's Might' dacht ik aan haar vanwege de ingetogenheid, maar dat niet alleen: ze was heel open als ze zong, met een zekere zoetheid.  "The Riptide" had ook opgedragen kunnen worden aan Jeanne Lee, het is een soort tegenstroom.  Je vecht tegen iets in je, je herdefinieert je relatie tot leven en dood.

Tekst © Jean-Pierre Goffin  -  foto’s © Serge Braem
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

BANDCAMP
recensie