Catherine Graindorge : Catherine en de 'leguaan'

Terwijl haar solocarrière een hoge vlucht neemt (Bozar, enkele prestigieuze jazzfestivals...), verdedigt Catherine Graindorge tegelijkertijd "After Heaven", het vierde album van de groep Nile On waX, waarvan ze een derde van de bezetting voor haar rekening neemt.

Maak kennis met Catherine.

 
© Diane Cammaert

Je speelt viool, een instrument dat vooral wordt geassocieerd met klassieke muziek. Ben je daarmee begonnen?

Catherine Graindorge : Ja, dat klopt. Ik begon met vioolspelen toen ik acht of negen jaar oud was, en ik heb de academiecyclus tot het einde gevolgd. Mijn leraar wilde dat ik verder ging studeren aan het conservatorium. Ik probeerde me toen voor te stellen hoe mijn leven eruit zou zien als professioneel violist in de klassieke muziek... En ik gaf het op ! Het is niets voor mij...

Wat waren je eerste muzikale emoties ? Waar luisterde men thuis naar ?

Catherine Graindorge : Mijn moeder luisterde veel naar klassieke muziek. Ik werd ondergedompeld in die wereld. Ik herinner me vooral de Koningin Elisabethwedstrijd, die we op televisie volgden. Er waren daarnaast ook meer geëngageerde zangers zoals bv. Léo Ferré...

Hoe ben je bij rock en ambient terechtgekomen ? Ontmoette je mensen die je in die richting duwden ?

Catherine Graindorge : Neen. Mensen stellen me vaak deze vraag: wie heeft jou beïnvloed ? Maar de waarheid is dat voor mij alles spontaan ontstaat. Toen ik met mijn acteeropleiding begon, stopte ik met vioolspelen. Ik was ervan overtuigd dat als ik niet genoeg tijd aan mijn instrument zou besteden, ik zou verliezen wat ik had geleerd. Het toeval wilde dat toen ik het IAD (Institut des Arts de Diffusion - nvdr) verliet, ik de rol van violiste kreeg aangeboden. Die moest ik dus terug opnemen.

Later kreeg ik een carte blanche, lezingen over Berlijn, waarvoor ik een soundtrack moest maken. Ik kocht mijn eerste pedaal om loops te maken, en van daaruit ging alles verder. Ik kwam in de rock terecht toen ik bij de band Monsoon kwam, waar ik de violist verving. We toerden heel wat af... De bassist, Joël Grignard, richtte het label Depot 214 op dat mijn eerste soloalbum ("The Secret of Us All" in 2012 - nvdr) uitbracht, evenals de eerste albums van Nile On waX (aanvankelijk onder de naam NOX - nvdr).

© Robert Hansenne

Ik wil het niet hebben over de carrière van je vader (hij was een beroemde advocaat...) maar eerder over de context. Hoe werd het gezien dat een jong meisje uit de familie een willekeurige artistieke carrière kon beginnen ? Probeerde iemand  om het je af te raden ?

Catherine Graindorge : Ik kom niet uit een starre advocaten/witte boorden met dassen milieu. Ik heb eigenlijk een linkse achtergrond, een beetje bohemienachtig eigenlijk... Toegegeven, ze waren allebei zelfstandig. Mijn moeder was kinderarts. Ik werd nooit aangemoedigd om medicijnen of rechten te studeren. Aan de andere kant was de ULB (Université Libre de Bruxelles - nvdr) een must. Het was de weg die je een carrière garandeerde. Maar zonder enige druk, het maakte hen niet uit. Ik studeerde muziekwetenschappen...

Op dit moment overlappen je projecten elkaar. Laat het ons daar eens over hebben. Ik kan me voorstellen dat er lang over nagedacht is... Je moet alles met elkaar in overeenstemming brengen…

Catherine Graindorge : Ja, het komt door de gezondheidscrisis die we hebben doorgemaakt... "Eldorado" werd uitgebracht op het hoogtepunt van de pandemie. Het was onmogelijk om concerten te spelen. Ik was niet echt bekend in Vlaanderen, laat staan buiten België...

Het nieuwe Nile On waX album ("After Heaven" - nvdr) werd opgenomen tijdens de lockdown. Het komt nu pas uit. Tussendoor was er de EP “The Dictator” die ik opnam met Iggy Pop. Hij is degene die me meer zichtbaarheid heeft gegeven. Het is dankzij hem dat de dingen nu echt hot worden.

Maken "Eldorado", opgenomen met John Parish (een bekende alternatieve rockproducer), en "The Dictator" volgens jou deel uit van hetzelfde concept ? Is dit de wereld die je momenteel live presenteert, alleen of met een partner ?

Catherine Graindorge : Ja en nee. Ik zou de stem van Iggy Pop kunnen samplen en op het podium kunnen reproduceren. Ik heb erover nagedacht, maar ik realiseerde me al snel dat het een beetje morbide zou zijn (lacht). Dus op het podium speel ik alleen een instrumentale versie van de EP ('Iggy'... nvdr). Voor de rest is het eigenlijk 'Eldorado' en een paar nummers van het nieuwe “Songs for the Death” project dat ik als kwartet presenteerde in Bozar (openingsavond van de Nuits Botanique 2023 - nvdr). Het gaat meer over mijn huidige gemoedstoestand. Aan het begin van mijn solocarrière was ik meer gestructureerd, zowel qua ritme als melodie. Nu zit ik dichter bij ambient muziek.

© Robert Hansenne

In Bozar speelde je met vier muzikanten. Was dit geen specifiek project ?

Catherine Graindorge : Ja, maar voor mij is het nog steeds een project dat deel uitmaakt van mijn solocarrière.

Zelfs met begeleiding ?

Catherine Graindorge : De keyboardspeler, Simon Ho, is altijd betrokken geweest bij mijn solocarrière. Hij kent me goed en begrijpt mijn doelstellingen. Dan is er Pascal Humbert, met wie ik al eerder heb samengewerkt (Détroit, met Bertrand Cantat - nvdr). Zijn muzikale universum is anders. Tot slot is er Simon Huw Jones (zanger van de alternatieve rockgroep And Also the Trees - nvdr), die ik niet persoonlijk kende. Ik wilde zijn stem gebruiken in gesproken woorden in plaats van die van de zanger. Het moet de viool niet vervangen... Ze zijn enthousiast, we gaan in november opnemen... Maar ik beslis, het blijft mijn project (lacht).

Bij Bozar stonden je dochters bij je op het podium. Dat moet emotioneel zijn geweest voor jullie alledrie!

Catherine Graindorge : Oh ja! Het was de eerste keer dat ik ze uitnodigde om mee te doen op het podium. Ze waren geweldig! Er was veel publiek en we hadden niet veel gerepeteerd...

Nu komt het nieuwe Nile On waX album. Een totaal ander universum. Dit is post-rock...

Catherine Graindorge : Ja, het is anders... Er is nog maar een derde van mij over (lacht). Na verloop van tijd merk ik dat David Christophe (bas) ook de rol van melodiemaker op zich neemt. Dankzij zijn effectpedalen. Dat was niet het geval in het begin van ons bestaan. Tegenwoordig brengt iedereen zijn eigen ideeën en geluid mee, inclusief Elie Rabinovitch (drums). Het is niet langer de viool met ritmesectie...

Je voegt vocalen toe aan je ambient project, maar niet aan Nile On waX. Hebben jullie dit onder elkaar besproken ?

Catherine Graindorge : Ja, natuurlijk. We hebben het er wel eens over gehad. Maar als we met z'n drieën spelen, raken we verstrikt in het spel van improvisatie. En stemmen komen niet spontaan. Dat gezegd hebbende, vocalen zijn niet alomtegenwoordig in mijn solocarrière. Ook al mix ik ze graag met het geluid van de viool, om een nieuwe klanktextuur te creëren. Ik denk dat ik geblokkeerd zat.

© France Paquay

Is het eerlijk om te zeggen dat je met Nile On waX niet het hele project op je schouders draagt, in tegenstelling tot je soloprojecten ?

Catherine Graindorge : Het is Elie die het gewicht van het werk moet dragen (lacht). Hij is degene die naar de tapes luistert, die voor de organisatie zorgt... In mijn solocarrière heb ik al dit werk zelf moeten doen. Ik heb geen manager. Ik zag wat een verschil dat maakte bij Iggy Pop... Zijn manager is alomtegenwoordig, hij regelt alles ! Zonder dat kost het al je energie !

De laatste keer dat we elkaar ontmoetten, vertelde je me dat je jezelf niet goed verkocht. Vandaag praten mensen veel over je... Wat is er veranderd ?

Catherine Graindorge : Vandaag heb ik een booking agent die het goed doet in de jazzwereld. In Vlaanderen in het bijzonder... Waardoor ik geboekt ben voor verschillende festivals (Luik, Gent, enz. - nvdr) en podia in Vlaanderen (Oostende, Diest, enz. - nvdr). Dan is er natuurlijk het 'Iggy Pop'-effect. Het opent deuren, ook al voel ik de effecten niet echt.

Ik neem aan dat zijn fans geïnteresseerd waren in de 'The Dictator' EP ?

Catherine Graindorge : Ja, ik denk het wel. Maar ik krijg niet veel uitnodigingen meer om in het buitenland te spelen.

Hoe is Iggy Pop ? Hoe heb je hem ontmoet ?

Catherine Graindorge : Ik was onder de indruk van zijn vriendelijkheid en beschikbaarheid, vooral toen we de video in Antwerpen opnamen. Iggy Pop weet hoe hij zich moet nivelleren tot het niveau van de mensen om hem heen. Beroemde mensen of helemaal niet. Hij probeert geen indruk op je te maken. Zijn persverantwoordelijke voor de UK van Glitterbeat (het label dat 'Eldorado' uitbracht - nvdr) stelde de plaat voor aan de BBC, waar Iggy Pop een programma genaamd 'Iggy Confidential' host op Radio 6. Hij vond 'Eldorado' goed en draaide ook een ouder nummer. Ik stuurde hem een berichtje dat ik vereerd zou zijn om met hem muziek te maken. Twee dagen later schreef hij terug! En toen gebeurde het allemaal. Negen maanden later was de plaat klaar!

Tekst © Yves Tassin (vrije vertaling: Jos Demol  -  foto’s © Diane Cammaert / Robert Hansenne / France Paquay
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Nile On Wax : After Heaven
Tonzonen Records

Recensie JazzMania (F)

In duo op Gent Jazz Festival op 10 juli 2023