Camille Maussion

de verpersoonlijking van de artisanale verbeelding

Onder de namen van de jonge generatie Franse musici die ons de laatste jaren opnieuw ter ore kwamen, is saxofoniste Camille Maussion zeker één van de ijverigste. Ze is momenteel geselecteerd voor de tournee Jazz Migration #8 met Mamie Jotax, haar duo met Carmen Lefrançois, en leidt al vele jaren het Nefertiti Quartet met pianiste Delphine Deau. Met haar rijke en kleurrijke universum stelt de muzikante, die ook gepassioneerd is door gebaren en beweging, muziek voor met sterke beelden, sterk beïnvloed door de magiërs van de film, van Méliès tot Burton, met name in haar nieuwe project Abysskiss. Een ontmoeting met een kunstenares die zich volledig bewust is van haar tijd.


Camille, stelt u zich even voor ?

Ik ben muzikante, saxofoniste, componiste en ik creëer artistieke geluidsobjecten. Mijn reis begon in het zuiden van Frankrijk. Fanfares, bandas, harmonieën, meerdere collectieve en feestelijke groepen hebben mijn manier van muziek delen en waarnemen gevormd. Lange studies van klassieke en hedendaagse saxofoon (tussen 12 en 23 jaar) openden voor mij een nieuwe, tot dan toe onbekende klankwereld, die nu deel uitmaakt van mijn verbeelding en mijn taal.

Toen ik 15 was, was de ontdekking van de jazz en de ongelooflijke kracht van de improvisatie een openbaring. Het bestuderen en begrijpen van deze muziek werd plotseling een obsessie; het gaf een diepe betekenis aan mijn praktijk. Ik zie de saxofoon als een verlengstuk van mijn stem en mijn bewegend lichaam. Ik ben ook de artistieke directeur van het gezelschap Saä, opgericht in 2019 om mijn verlangens naar creatie en verbinding via het zintuiglijke te verwezenlijken.

Je animeert al een paar jaar Mamie Jotax, dat in de selectie van Jazz Migration #8 zit. Kan je ons wat meer vertellen over dit duo met Carmen Lefrançois ? Wat was het proces om een saxofoonduo te creëren ?

Carmen Lefrançois, een buitengewone saxofoniste die dit instrument tot in de puntjes heeft bestudeerd en zich even goed thuis voelt in de meest geavanceerde hedendaagse muziek als in de niet idiomatische improvisatie, belde me op met de wens onze twee artistieke werelden te verenigen. Onze zeven jaren van klankverkenning en vriendschap hebben geleid tot Mamie Jotax.

Het eerste idee is de zoektocht naar vrijheid. Het verlangen naar instrumentale technieken die de stem verdiepen wordt gecombineerd met het plezier om het klankmateriaal dat uit dit instrument kan voortkomen te sculpteren. Mamie Jotax is de verkenning van een radicale en organische muziek met onze verstrengelde verbeelding.

Maar waarom « Mamie Jotax » ?

Mamie Jotax is een verzamelnaam die komt van 'Mijoter' en 'Mamie', als de gekke wortels van een duizend jaar oude boom!

Dit is niet de eerste keer dat je geselecteerd wordt door Jazz Migration, het was al het geval in sessie #5 met het Nefertiti Quartet. Wat heeft het je gebracht met het kwartet ? Wat zijn de esthetische verschillen tussen het duo en het kwartet ?

Jazz migration gaf ons de kans om de artistieke identiteit van het kwartet te ontwikkelen. Tien jaar lang een band hebben en vooruit blijven gaan, samen zoeken en evolueren, is een uitdaging op zich! Ik denk dat we vandaag met het Nefertiti Quartet steeds meer risico's willen nemen, onszelf willen verrassen. Nefertiti is energie in continuïteit, voor zover mogelijk. Mamie Jotax is in de eerste plaats graven in het klankmateriaal.

Nefertiti gaat over het verleggen van het ritmisch anker in meerdere vormen. Mamie Jotax is een muziek die hand in hand is opgebouwd na uren en uren van vrije en bevrijdende improvisatie. Voor Nefertiti is het de pianiste Delphine Deau die het initiële materiaal componeert dat we samen met Pedro Ivo Ferreira, de contrabassist en de drummer Pierre Demange kneden, omdraaien en aanpassen. Wat de twee groepen daarentegen samenbrengt zijn jaren van onderzoek en vriendschap en de wens om verrassende en echt collectieve muziek te creëren.

Er is een gevoel van grote theatraliteit in je muziek. Is dit een bewuste benadering ?

Aan het begin van mijn carrière werkte ik samen met Muriel Bloch, een bevriende verhalenverteller, aan de muzikale roman "Le Souffle des Marquises". Muriel is altijd een grote inspiratie voor mij geweest, dus ik denk dat deze ervaring iets in mij verankerd moet hebben.

Het blijkt dat het verband tussen geluid en beweging me al sinds mijn tienerjaren fascineert. Misschien ben ik toch meer een danseres? In ieder geval is muziek voor mij een organische trilling van het lichaam, van de grote teen tot in het uiteinde van het haar!

Deze theatraliteit is zeer aanwezig in je laatste project Abysskiss. Hoe heb je Pierre Tereygeol eigenlijk ontmoet ?

In 2019 ontmoette ik de gitarist, zanger en componist Pierre Tereygeol. De muzikale connectie was er onmiddellijk. Wat Abysskiss betreft, was theatraliteit niet per se aanwezig in het beginproces. Ik zou zeggen dat het meer een beeldende, bijna filmische muziek is. In 2020 (de covidperiode) had ik de behoefte om een andere manier te vinden om het creatieve proces aan te gaan.

Om vanuit het schrijven en niet vanuit collectieve improvisatie te componeren. Iets heel nieuws voor mij. Met Pierre componeren we en bedenken we de artistieke richting van Abysskiss. Het is strikt uitgeschreven muziek, dicht bij kamermuziek, waarin improvisatie een belangrijke rol speelt. Die improvisatie verkennen we in vele vormen. We hebben twee briljante uitvoerders en improvisatoren aan onze zijde: Illya Amar op vibrafoon en Victor Auffray op ventieltrombone (flugabone), euphonium en stem.

Abysskiss is eerst en vooral het verlangen om muziek te maken die goed aanvoelt, een plaat, zorgvuldig gemixt door Pierre, die je meer dan eens zou willen beluisteren.

Je spreekt van retrofuturisme voor Abysskiss, er wordt duidelijk gewerkt met de zintuigen. Is het imaginaire je territorium ?

Dit is helemaal mijn terrein! Zoals je zeker kunt zien in de visuele wereld van Abysskiss, gemaakt met Julien Vaugelade, houd ik ervan om zonder enige beperking in mijn verbeelding te duiken. Het is iets waardoor ik me voel leven en echt verbonden ben met alles om me heen. Ja, ik zoek naar betekenis en het werken met de zintuigen.

Je werkt veel met soundpainting, kun je ons daar iets over vertellen ?

Ik heb soundpainting bijna 10 jaar geleden ontdekt! Het is een spannende artistieke praktijk waar alles mogelijk is, waar alle kunsten/disciplines elkaar kunnen ontmoeten, daar hou ik van.

Het is heel magisch omdat het me in staat stelt een kunstwerk in real time op te bouwen terwijl ik de energie van de kunstenaars voor me heel intens voel. Het is voor mij ook een ongelooflijk overdrachtsinstrument dat mensen die soms heel ver van de kunst af staan in hun leven, in staat stelt zich krachtig te verbinden via klanken en bewegingen.

Welke zijn je belangrijkste invloeden ?

In willekeurige volgorde van voorkeur: Björk, Stravinsky, Sonny Rollins, Edward Scissorhands, John Zorn, Corine Sombrun, Wayne Shorter, Michel Gondry, Tune-Yards, Oma Yetta en chocolade met gepofte rijst !

Tekst © Franpi Barriaux, citizenjazz (vrije vertaling : Jos Demol) – foto’s © Christophe Charpenel

WEBSITE CAMILLE MAUSSION

"Now's The Time" is een samenwerking van:

#Womentothefore
#IWD2023