Baptiste Trotignon – de rockkleuren…

© Didier Wagner

De Franse pianist is teruggegaan naar de platenbibliotheek uit zijn tienerjaren om een aantal nummers op te graven die een blijvende indruk op hem hebben gemaakt. Hij nodigde Greg Hutchinson en Matt Penman uit om ze opnieuw te spelen. Het resultaat is een fantastisch album vol groove. We spraken met hem om meer te weten te komen.


"Brexit Music" is een album met popsongs die je adolescentie kenmerkten. In welk muzikaal universum ben je opgegroeid: pop, jazz, klassiek ?

Baptiste Trotignon : Het eerste album dat ik als kind kocht was ‘Abbey Road’ van The Beatles. Toen ik klein was, stond er thuis klassieke muziek op de platenspeler en pop uit de jaren zeventig. Dus er was The Beatles, Led Zeppelin, Pink Floyd... Ik luisterde en hield veel van deze bands en het waren enkele van hun nummers die ik als eerste op dit nieuwe album wilde zetten.

Was het een lang gekoesterde wens om een album te maken gebaseerd op deze Engelse pop ?

Baptiste Trotignon : Toen ik op het idee kwam om een meer 'speels' album te maken, gebaseerd op Engelse pop, was dat om 'weg te komen' van eerdere albums die wat 'serieuzer' waren, tussen aanhalingstekens, zoals die met een symfonieorkest of soloalbums.

Ik wilde terug naar de groove, met een stevige ritmesectie voor wat forser plezier. Dus onder de nummers die ik wilde spelen waren die van de bands die ik noemde, die deel uitmaken van mijn tiener-DNA, maar ook anderen waar ik minder van wist. Ik denk bijvoorbeeld aan Radiohead, wiens hits ik natuurlijk het best kende. Ik stak mijn neus in hun catalogus en ontdekte een buitengewone goudmijn. Ik luisterde overal zorgvuldig naar om de tracks te kiezen die ik ging gebruiken en ik ontdekte een schrijfniveau dat de Beatles waardig was.

Hoe maakte je de "definitieve" selectie ?

Baptiste Trotignon : De Engelse pop is erg rijk. Het heeft lang geduurd. Er zijn geweldige liedjes die goed klinken in de versie die wij kennen, maar die dit niet echt doen in de pianoversie. Omdat je de woorden mist. En de grote uitdaging was om deze liedjes tot leven te brengen met soms heel eenvoudig materiaal. We moesten de truc, de invalshoek vinden, zodat het leuk zou zijn om te spelen en, voor het publiek, geweldig om naar te luisteren. Er zijn nummers waar ik van hou, maar die niet 'werken' op de manier waarop ik ze speel, dus die heb ik geschrapt.

Is er veel werk gegaan in de arrangementen, om iets uit deze zeer "geproducete" muziek te halen ?

Baptiste Trotignon : Soms heb ik kleine arrangementen gemaakt, maar meestal heb ik de melodieën en harmonieën behouden. Het heeft niet veel zin om koste wat kost te proberen te verrijken of te 'jazzen' wat al bestaat. Je moet het idee vinden in de vorm, de groove en het ritme. En dan klinkt het dat je 'gewoon' een popsong speelt met een jazzy 'sound', d.w.z. piano, bas en drums, als een arrangement.

Dat is het geval bij 'Drive My Car', waar ik de akkoorden van het nummer speel zoals ze geschreven zijn. Wat het verschil maakt zijn de aanslagen op de piano of de groove van Greg Hutchinson op drums, die niets met Ringo Starr te maken heeft. Het is dus niet altijd nodig om arrangementen te maken.

© Jean-Luc Goffinet

Er zijn een paar nummers waar je aan de vorm moest werken. Ik denk aan de drie Led Zeppelin nummers achter elkaar of "Life On Mars", dat voor mij meer bossa klinkt...

Baptiste Trotignon : Inderdaad, maar niet erg veel. Het nummer van David Bowie is bijvoorbeeld een van de meest verfijnde pophits, in termen van harmonieën, die ik ken. Zonder al te veel in detail te treden, de harmonieën zijn verrassend geraffineerd voor een popsong, ze bewegen de hele tijd, een beetje als een jazz ballad. Dus gebruikte ik dezelfde akkoorden en besloten we het over een bolero-groove te doen, wat het nummer een andere vorm geeft, maar dat is alles. Pink Floyds 'Interstellar Overdrive' begint als een eenvoudige riff en wordt dan experimentele muziek. We hebben hetzelfde gedaan, maar dan in een jazzgeest. We lieten onszelf gaan. We vonden een groove en draaiden dan rond op verschillende tempo's.  Dat noem ik de 'speelse' aanpak.

"Message In A Bottle" lijkt me behandeld in de mineur modus, wat het een donkerder gevoel geeft…

Baptiste Trotignon : Het is niet alleen een kwestie van de mineur modus. Het originele nummer staat in vier maatsoorten, zoals veel popthema's, en wij speelden het in '5'. En in het refrein (hij zingt "I'll send an SOS to the world, I hope that someone gets my..." ) heb ik een paar aanpassingen gemaakt. Er staan nog een paar arrangementen op, maar over het algemeen is het de sound van de band die het dat gevoel geeft.

Je hebt hier en daar al popthema's gespeeld op een paar albums…

Baptiste Trotignon : Ja, regelmatig. Het is goed om een paar nummers in te voegen waarin mensen zichzelf kunnen vinden en zich kunnen verbinden met originele composities. Ik heb Lennons 'Julia' al gecoverd op 'Solo 2' en 'Here, There And Everywhere' op 'You've Changed'. Dit is de eerste keer dat ik een album maak dat volledig uit covers bestaat. Ik stelde mezelf een paar vragen. Ik was er niet meteen van overtuigd dat het een goed idee was, dus het heeft wat tijd gekost om het te laten rijpen. Ik denk dat de keuze van de nummers heel belangrijk was. Soms is er een dunne lijn tussen wat werkt en wat van slechte smaak getuigd.

Had je deze line-up van tevoren gepland ?  Was het met deze muzikanten dat je opnieuw naar Engelse pop wilde kijken ?

Baptiste Trotignon : Toen ik me realiseerde dat ik begon met piano, bas en drums - een formule die werkt - nam ik contact op met Matt Penman, met wie ik al een of twee albums had opgenomen, en Greg Hutchinson, met wie ik vaak had gespeeld zonder ooit met hem in de studio te zijn geweest.

Hoe ontvingen ze dit voorstel ? Werd er veel van gedachten gewisseld over het voorgestelde repertoire ?

Baptiste Trotignon : De keuze van het repertoire lag alleen bij mij. Voor de rest was het eenvoudig, zoals vaak het geval is met jazz. Greg en Matt twijfelden er ook een beetje over om een heel album met popcovers te maken, maar vanaf de eerste repetities waren ze snel overtuigd. Ze kwamen twee dagen voor de opname aan. En natuurlijk kwamen ze tijdens het spelen met een heleboel ideeën, daar gaat het om.

 
© Jean-Luc Goffinet (L) en Didier Wagner (R)

Zijn er in vergelijking met eerdere werken, bijvoorbeeld met symfonieorkest en operazangers, meer vrijheden ?

Baptiste Trotignon : Mijn werk als componist is anders. Als je een concerto voor piano en orkest, een symfonie of een ouverture voor orkest schrijft, zit je alleen voor de pagina. Je schrijft en het gebruikt niet hetzelfde deel van je hersenen, denk ik. Hier, met 'Brexit Music', ben je natuurlijk vrijer.

Staat dit je toe om nog verder te gaan ?

Baptiste Trotignon : We hebben gekozen voor korte versies op de plaat, maar we zullen ze live zeker kunnen 'uitrekken' door wat improvisatie toe te voegen. Het zal eigenlijk meer open zijn. Ik hou van het risico. En ik hou ook van contrasten. Zelfs bij akoestische of intiemere concerten moet het op een gegeven moment exploderen. Het is waarschijnlijk de heropleving van mijn tiener pop/rock kant. Met deze plaat denk ik dat ik trouw blijf aan het jazzgeluid waar ik van houd, maar ik pas het aan een ander universum aan. En dat is erg opwindend.

Meer op het podium...

Tekst © Jacques Prouvost (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © Jean-Luc Goffinet / Didier Wagner
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Baptiste Trotignon - Brexit Music
Naïve