Ava Mendoza - Op een kruispunt

We ontdekten en ontmoetten haar op het Atlantique Jazz Festival. Slechts gewapend met haar elektrische gitaar en (soms) haar stem greep Ava Mendoza ons bij de keel met haar onsamenhangende blues. Is dat de manier om een publiek voor je te winnen? Ja, dat is het zeker...


Ik heb je Wikipedia biografie gelezen toen ik hier aankwam, en merkte dat je begon met klassieke muziek en al snel overging op punk. Hoe is dat zo gekomen?

Ava Mendoza : In mijn tienerjaren speelde ik klassieke gitaar. Ik was er heel serieus in en volgde cursussen. Ik ging iets later naar een kostschool waar de diverse kunstrichtingen werden onderwezen: dans, theater, muziek... Een heel traditionele opvoeding. Op mijn zestiende kon ik Bach, Villa-Lobos en Brahms spelen. Componisten waar ik nog steeds van geniet, trouwens.

Ik kon trouw de partituur uitvoeren en aan de andere kant wilde ik mijn eigen weg vinden, improviseren, mijn eigen muziek spelen. En waar ik in die tijd naar luisterde was vooral punkmuziek, met geïmproviseerde passages: Sonic Youth, Black Flag, etc.

Mijn familie woonde ten zuiden van Los Angeles. Daar is een scene waar jazz en punkrock elkaar kruisen. De eerste die ik bezocht was Nels Cline. Hij speelde gitaar alsof het een deel van zijn lichaam was. Ik kwam niet in de buurt van dat niveau, maar ik realiseerde me dat het dat was wat ik wilde doen, mijn eigen manier van improviseren vinden.

Ik begon met jazz. Ik had al veel tijd besteed aan het bestuderen van de regels van de klassieke muziek en het laatste wat ik wilde doen was de regels van de jazz bestuderen! Dus improviseerde ik met mijn gitaar en gebruikte feedback. Ik begon te spelen met John Dikeman, die toen uit Amsterdam kwam en nu in Oostende woont. Dat bevestigde mijn verlangen om deze geïmproviseerde muziek te spelen.

Moest je tijdens je stage stiekem spelen?

Ava Mendoza : Nee, zo streng was het niet. Ik liet ze zien dat ik hield van Sonic Youth en dat soort dingen. Aan de andere kant was het een hele strijd om een eigen weg te vinden, om een geluid te vinden dat bij me paste, met dit instrument waar ik me zo verbonden mee voel.

Je verliet de West Coast om naar New York te gaan. Is New York de plek waar muzikaal interessante dingen gebeuren?

Ava Mendoza : Niet uitsluitend. Ik woonde in Oakland, Californië, waar ik lessen volgde aan het Mills College. Daarna verhuisde ik naar Brooklyn, waar ik nu ongeveer tien jaar woon. Daar heeft het publiek meer interesse in de muziek die ik maak. Maar het was in Oakland dat ik mijn muzikale identiteit vond. Er is daar ook een elektronische muziekscene waar ik inspiratie uit putte om nieuwe geluiden in mijn muziek te introduceren. Ik begon effectpedalen te gebruiken. Ik speelde de hele tijd, met andere muzikanten, in verschillende soorten projecten. Zo heb ik mijn waarden en karakter als muzikant ontwikkeld.

Toen ik naar de Côte d'Azur verhuisde, ontmoette ik andere muzikanten die veel beter opgeleid waren dan ik, die naar het conservatorium waren geweest. Dat was niet zo bij mij - met alle fouten en kwaliteiten van dien - maar ik had al wel een duidelijke identiteit.

In New York ontmoette je een aantal cultfiguren: John Zorn, etc…. Hoe ging dat?

Ava Mendoza : Nels Cline en Carla Bozulich, met wie ik speelde, en Fred Frith, die mijn leraar was en met wie ik later speelde. Uiteindelijk kwamen al deze mensen met wie ik mijn muzikale identiteit heb gesmeed uit Californië...

Als ik je hoor spelen, hoor ik meestal East Coast-geluiden...

Ava Mendoza : Het is allemaal een kwestie van referenties. Ik heb de indruk dat mijn muziek 'Oakland' klinkt. Maar daar zijn niet veel muzikanten en de Oakland-sound is niet erg bekend in Europa. Hier beschouwt iedereen New York als het belangrijkste muzikale referentiepunt in de Verenigde Staten.

Je speelt in verschillende bezettingen, ook solo, zoals vanavond. Is er een waar je de voorkeur aan geeft, waar je spel zich het beste aan aanpast?

Ava Mendoza : Het verandert momenteel een beetje, maar het is nog steeds de soloconfiguratie die me het meest inspireert. Ik begon met soleren tijdens de pandemie. In die periode was dat het enige wat ik deed - ik kon niet met andere muzikanten spelen. Het is heel intiem en daar hou ik van! Maar ik speel ook graag in een band. Ik leid samen met Devin Hoff een kwartet. Het heet Mendoza Hoff Revels. Ik ben er erg trots op. Ons album "Echolocation" kwam in oktober 2023 uit en we gaan toeren in 2024. Er is ook James Brandon Lewis en Ches Smith.

De energie is waarschijnlijk verschillend... Kun je solo dezelfde kracht uitstralen?

Ava Mendoza : Het is natuurlijk anders dan spelen met een luidruchtige, gekke drummer. Maar als solist energie creëren is geen probleem. Het moeilijkste is om muziek te schrijven die ik leuk vind voor sologitaar... en te onthouden om al mijn pedalen in te stellen voor het optreden!

Ik had gehoord dat je een blueszangeres was... Van wat ik vanavond gehoord heb, ben ik niet overtuigd...

Ava Mendoza : Ah Ah ! Wie heeft je dat verteld? Wie verspreidt er desinformatie? (lacht) Ik hou van bluesmuziek en ik heb veel tijd besteed aan het bestuderen ervan op mijn gitaar. Maar als ik de blues speel, dan doe ik dat op mijn eigen manier, op een vreemde, gedeconstrueerde manier. Ik zal nooit proberen te spelen als Robert Johnson, Buddy Guy of wie dan ook. Wat zingen betreft, ben ik zeker geen blueszangeres. Ik doe gewoon mijn best om te zingen op een manier die trouw is aan mijn teksten. Eigenlijk ben ik meer een gitariste dan een zangeres.

Wat druk je uit op het podium, als je alleen voor een publiek staat?

Ava Mendoza : Ik probeer zoveel mogelijk energie en intimiteit op het publiek over te brengen.

(De volgende twee vragen werden gesteld door Anaïs, de persverantwoordelijke van het festival, die me hielp om ons gesprek te vertalen - Noot van de redactie)

Op je Instagram-account deel je je mening over wat er in Gaza gebeurt. Je bent er boos over. Uit je deze woede ook op het podium?

Ava Mendoza : Ja, absoluut. Ik ben boos dat mijn land apartheid en genocide financiert. En de Westerse media praten er zo omheen... Ik voel me verantwoordelijk als Amerikaans burger. Ik denk niet dat we het recht hebben om te blijven toekijken op genocide.

De manier waarop ik het uitdruk is elke avond anders. Twee dagen geleden sprak ik er openlijk over op het podium, in Lyon... En niemand kwam me in elkaar slaan... Dus dat was positief (lacht). Vanavond heb ik er niet over gesproken. Ik kon mezelf er niet toe brengen. Maar ik denk er altijd aan en het beïnvloedt mijn manier van spelen. Ik doe mijn best om mezelf uit te drukken op het podium als ik dat kan. Ik druk het feit uit dat mensen niet gebonden zijn aan hun regering, dat het doden van grote aantallen burgers niet de oplossing voor het probleem kan zijn. Het bestaansrecht van het Palestijnse volk moet altijd worden gesteund.

Je hebt veel respect voor de blues en de tradities die ermee verbonden zijn. Is het lastig om deze muziek te spelen in relatie tot de geschiedenis van de zwarte Amerikaanse gemeenschap?

Ava Mendoza : Het is complex en erg belangrijk voor me om de geschiedenis te kennen en te herkennen. Ik kom niet uit een traditionele bluescultuur. Ik ben opgegroeid in Zuid-Californië, in een commercieel centrum. Niet in Mississippi of Chicago in een juke joint (lacht). Voor mij is de meest eerlijke manier om muziek te spelen uit een traditie waar je niet mee bent opgegroeid, iets te doen dat helemaal persoonlijk voor je is. Om iets persoonlijks aan te bieden en niet te proberen een erfgoed te imiteren of op te eisen. Terwijl je dat erfgoed, de muzikanten en de strijd erkent.

Ik las ook op je Wikipedia pagina dat je volgens Guitar World magazine een van de "Ten Female Guitarists You Should Know" (sic) bent. Vind je dat logisch? Waarom mannen en vrouwen scheiden als het om een instrument gaat?

Ava Mendoza : Ja, het is belachelijk. Ook al voelde ik me vereerd op dat moment. Maar het is absurd!

Als je met je ogen dicht naar een gitaar luistert, kun je het geluid van een gitarist(e) niet scheiden van dat van een gitaar...

Ava Mendoza : Natuurlijk niet! Ik zou graag hebben dat we op een punt zijn gekomen dat dingen niet meer op die manier ingedeeld hoeven te worden... Aan de andere kant realiseer ik me ook dat het voor kinderen, jonge meisjes die gitaar willen leren spelen, belangrijk is om rolmodellen te hebben om naar op te kijken. Dus ik vind het een beetje vervelend dat we nog steeds in het Stenen Tijdperk zitten wat betreft 'genders' onder gitaristen, maar ik erken ook dat dit soort classificaties nuttig kunnen zijn voor jonge muzikanten.

Interview © Yves Tassin (vrije vertaling : Jos Demol) – foto’s © France Paquay
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Ava Mendoza - New Spells
Relative Pitch Records

BANDCAMP