Anton Eger, een gesprek

Æ live

© Dave Stapleton

We moeten meer durven zeggen “so what!?”

Voor hij met Phronesis wereldsuccessen scoorde, kende drummer Anton Eger reeds een verleden met bands als Kill Screen Music, JazzKamikaze en People Are Machines. Vorig jaar kwam hij op de proppen met een gans nieuw project. De cd ‘Æ’ was daar het expliciete visitekaartje van. We zagen hem hiermee aan het werk in Moers en waren onder de indruk. Een week nadien hadden we contact via Skype. “We moeten allemaal ons gevoel volgen, ook als we mislukken.”


Lid zijn van een groep is een ding. Zelf voor alles instaan als leider is heel wat anders.

Het is inderdaad een totaal verschillend gegeven. Je draagt plots alle verantwoordelijkheden. Hier is geen sprake van collectief overleg maar ik wilde de uitdaging aangaan. Het was het juiste moment, vooral als componist voelde ik de noodzaak aan. De laatste paar jaar zat ik op elk onmogelijk moment en op de meest ondenkbare plaatsen te componeren en zelfs demo’s op te nemen, tot in de badkamer toe. Een aantal stukken hiervan heb ik nadien ook effectief gebruikt.


De hoes met palmbomen en ook de spacy electro grooves lijken een verwijzing naar de hele West Coast Get Down scene.

Mijn invloeden reiken verder terug naar de jaren negentig en de hiphop, punk en rock die ik als tiener beluisterde. Vooral dan Red Hot Chili Peppers, Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam. Kortom, de hele grungebeweging.

Waarnaar luister je tegenwoordig.

Dat varieert enorm. Persoonlijk vind ik dat er momenteel veel goede drummers zijn. Mark Guiliana is er een van. Ik ken hem al jaren. De man heeft zijn eigen stijl en is muzikaal heel sterk. Belangrijk is dat hij helemaal voor zijn ding gaat en zo hoort het ook. We moeten allemaal ons gevoel volgen, ook als we mislukken.


Tijdens het concert in Moers stroomde de adrenaline duidelijk door je aderen. Onwillekeurig moesten we denken aan de naam van je vroegere groep, People Are Machines.

Dat is een oude band die eigenlijk “on hold” staat. We studeerden samen aan het conservatorium en deelden een flat. Het was een school in de school, ons eigen forum als het ware. Daar leerde ik meer dan aan het conservatorium. We hadden gemeenschappelijke interesses en ook onze ideeën over muziek stemden overeen, vooral wat ritmische aspecten en metrische modulaties betrof. Het was het spel van samen theorieën uit te proberen en zo een eigen vocabularium op te bouwen. Je kan het omschrijven als een manier om veel dingen te leren die nadien automatisch naar boven komen zonder erover na te denken. De “never ending journey” van muzikanten. Er valt altijd iets nieuws te ontdekken, op voorwaarde dat je hongerig blijft.


Zoals de samba leren dansen in Rio?

Ik was effectief reeds verschillende keren in Brazilië, onder meer met Phronesis. De rijke muzikale geschiedenis van dat land beïnvloedt mij meer en meer. Op de laatste track van de cd, ‘Sufflör’, hoor je een vrouwenstem. Dat meisje ontmoette ik toevallig in Ipanema. We trokken een paar dagen samen op. Zij zorgde ervoor dat ik mijn angst om te dansen overwon. Dat was in september 2016. Ik had toen al het idee om per gsm een stukje gesprek op te nemen en dat in een nummer te verwerken. Ik belde haar een half jaar later op en ze vond het oké dat ik een paar zinnetjes gebruikte.


Anton Eger, de dansende drummer.

Een ander aspect van mij, zo zou je het kunnen stellen (lacht). Ik moet echter bekennen dat ik sindsdien niet meer gedanst heb. De les die ik hieruit trok, was dat we de schrik die we in ons hebben voor onbekende dingen moeten leren overwinnen, althans zolang het niet gevaarlijk is en je niet dood eindigt. We moeten meer durven zeggen “so what!?” (lacht).

© Dave Stapleton

Vormen festivals voor jou een punt van frustratie of is het “business as usual”?

Een clubpubliek komt speciaal voor jou. Op een festival kan dat toevallig zo zijn maar meestal is zelfs dat niet het geval. Ze wandelen per ongeluk langs, horen een stukje en wandelen verder naar het volgende podium. Je mag dat als muzikant niet persoonlijk opnemen, zo werkt het nu eenmaal. Wel moet je er steeds voor gaan, eender waar je staat.


Wat mag een goede drummer nooit doen?

“Show off!” (meteen). Ik wil dit wel verduidelijken. Te luid spelen is sowieso uit den boze en dat meen ik echt. Een drummer die te hard mept, kan voor mij de “vibe” volledig verlammen. Ik ben al naar veel concerten geweest met drummers waarvoor ik respect heb maar waarvan sommigen zich hieraan bezondigen. Dan verlaat ik de zaal. Let wel, er mogen pieken zijn. Dat is iets anders. Brian Blade kan bijvoorbeeld heel luid spelen maar wanneer hij dat doet, is het zeer kort en verder pakt hij het zacht en subtiel aan. Daarom ben ik een grote fan van hem.

© Georges Tonla Briquet

Live

17.01.2020, 22.30, Flagey
www.flagey.be

https://www.antoneger.com/
https://www.jazzhalo.be/reviews/cdlp-reviews/a/anton-eger-%C3%A6/